Opowieści Pan Antoniego
hallas.pl.tl/Tropiciele-dziej%F3w-Mi%26%23322%3Bkowic.htm

https://www.onet.pl/informacje/onetwarszawa/pultusk-stado-jeleni-przebieglo-przez-droge-nie-wszystkim-sie-to-udalo/5bdgv04,79cfc278
To jakieś szaleństwo, czegoś takiego jeszcze nie widziałam!
Ta fotka i informacja tytułem wstępu. Wszystko mnie zaskakuje na tym świecie, a przecież powinnam już mówić - tak, ale ja to już znam, już widziałam, już przeżyłam. Staję przed nowymi zadaniami i nie mam zamiaru się korzyć przed nowościami, jakie mi oferuje się na dzień dobry. Codzienność też zaskakuje.
Ostatnio radość przynoszą mi kwiaty. Przeważnie te, jakie mam, mają za zadanie oczyszczać powietrze. Obok komputera postawiłam zielistkę, niech spełnia swoją rolę, draceny, sansewiery polskie i japońskie, geranium, paprocie… Oglądam je codziennie, chwalę, głaszczę i się przytulam. Wszystko byłoby pięknie, ale nie wiem skąd w doniczkach zamieszkały małe, ciemnie muszki. Starałam się zwalczyć je domowymi sposobami, ale jakoś to długo trwało, żadne pałeczki i żółte kartki z klejem nie zadawalały mnie, a sam fakt, że taka muszka się przyklej i męczy, zanim nie umrze, zakłócało mój spokój ducha. Kupiłam w końcu środek chemiczny i mam nadzieję, że teraz dam sobie z intruzami spokój. Mało tego, że muszki fruwają po mieszkaniu, lezą do światła i komputera, to jeszcze niszczą rośliny. „Przyczyną pojawienia się czarnych muszek w kwiatach doniczkowych jest zbyt wilgotne i zbite podłoże w doniczce. Ziemiórki preferują wilgotne miejsca, w których ich larwy mogą się odpowiednio rozwijać i pobierać substancje odżywcze z podłoża.” Ciekawa jest jak postępować z kwiatami, aby nie zapewniać ziemiórkom warunków do rozwoju? Trudno, chemia jest i tak wokół mnie, nie uniknę jej. Wietrzę mieszkanie, jak zniknie ostatni osobnik ziemiórkowy wymyję kwiaty i doniczki. Porządek musi być.

25 lutego 2021
Siedzę od rana i oglądam mapy z 1788 roku. To wspaniały nabytek! Problem tylko w tym, że akurat kawałek mapy z Miłkowicami jest „wychechtany” przez częste składanie i rozkładanie. A tam właśnie są Miłkowice!!! Musiała w tym fragmencie mapy być zaznaczona lokalizacja starego warownego dworu, może nawet zamku. Jakiego ja mam pecha, albo z teki zginą rysunki dworów, albo brakuje kawałka mapy. Trudno się z tym pogodzić.
Osłodzę sobie te smutne chwile wspomnieniami. Koleżanka napisała mi o tym, że robi dla wnusi lalki i maskotki. Ja

 też dwadzieścia lat temu robiłam różne rzeczy, lalki dla mojego skarbka też. Nazwaliśmy je odpowiednio, wnuk swoją i ja swoją. Lalki nosiły imiona Ola i Lucjan. Są bardzo wymięte i umęczone, gdyż partnerowały nam w urządzanych dyskotekach. Nastawiał adapter człowiek obeznany z techniką, rysując niemiłosiernie płyty, ale musiał robić to oczywiście sam i tańczyliśmy do upadłego. To były piękne czasy. Posiedzą sobie trochę na tapczanie.
Lalki nie są zrobione kunsztownie, ale wypracowane sercem i dlatego dwadzieścia lat przeleżały w pudle na starocie. Zrobiłam je też dlatego, aby były odskocznią od zabawy z samochodzikami i innymi wozami strażackimi. Bawiłam się dzielnie, przecież byłam wtedy sprawna, jednak techniczna to ja raczej nie jestem zbytnio, ale do tańca nie trzeba mnie było wtedy namawiać.

24 lutego 2021
Zmarł Olek Doba. Był to tak radosny człowiek, że nawet myśląc o nim teraz, jakoś nie potrafię się nie uśmiechać. Jego życie było tak barwne. Mottem życiowym było powiedzenie: "Lepiej żyć jeden dzień jak tygrys niż sto lat jak owca". Pięknie to brzmi, ale nie każdy ma w sobie tyle energii, aby być tygrysem. On miał. Rodzina musiała też przeżyć z nim wiele emocji! Żona Gabrysia, dwóch synów, dwie wnuczki. Namalowały obraz dla dziadka, okolicznościowy. 
„Aleksander Ludwik Doba – polski podróżnik, kajakarz. W plebiscycie „National Geographic” zdobył tytuł „Podróżnika Roku 2015”. Jako pierwszy człowiek w historii samotnie przepłynął kajakiem Ocean Atlantycki z kontynentu na kontynent, wyłącznie dzięki sile mięśni. Opłynął kajakiem Morze Bałtyckie i Bajkał.” Planował już wyprawę łodzią wiosłową przez Atlantyk, jednak nie zdążył. Zabrało go Kilimandżaro. Umarł na lądzie, dosyć wysoko, co prawda, około 5 tys. m n.p.m. Morze go nie zagarnęło, a ląd zmógł. Kilka fragmentów z jego wywiadu.
- Kiedyś zaproszono mnie na spotkanie do przedszkola. Usiadłem między pięćdziesięcioma dziećmi, a jedno z nich zagadnęło: "panie Olku, nie brakowało panu czasem przytulania?". Odpowiedziałem, że rzeczywiście bardzo za tym tęskniłem i wtedy autorka pytania podbiegła, by mnie uściskać, a za nią ruszyła cała chmara.
- Spotkania z rekinami. Na każdej wyprawie podpływało ich kilkadziesiąt. Raz jeden walił w mój kajak, więc oddałem mu wiosłem. Ale postanowiłem sobie, że kiedy kolejny raz będzie blisko, pogłaskam go. A właściwie ją, bo to była "rekinka". Udało się spełnić to marzenie.
- Nigdy się nie poddawałem, choć przeżyłem różne sytuacje, np. sztorm o sile 10 w skali Beauforta z falami do dziesięciu metrów. Trzymało przez dwie doby. Zmęczenie narastało, w nocy czułem się paskudnie. Nic nie widzę, a tu huk, wstrząsy, napięcie… nawet nie było jak się zdrzemnąć. Jeszcze nikt nie przeżył czegoś takiego w tak małej jednostce jak kajak. Ale Polak potrafi.

Rozbawił mnie komentarz znajomej osoby. - Ciekawe, co by się z tobą stało, gdybyś nareszcie zobaczyła zdjęcie dworu w Miłkowicach?!
- No, nie wiem, odpowiedziałam zgodnie z prawdą, chyba moje serce też by nie wytrzymało emocji. Ale byłaby to piękna śmierć!
Widocznie postrzegają mnie już też jako lekko nawiedzoną, mówiąc najłagodniej.:)

23 lutego 2021
Nie będę pisać o Greniuchu. Odszedł, ale i tak zostaje w IPN. Czy to jest miejsce dla takich ludzi? Hańba.
Siedzę dzisiaj od rana nad aktami, daję radę tylko w dzień, wieczorem nic nie widzę. Teraz już też osłabłam, zaraz się zbiorę i trochę wyjdę zobaczyć jak świat wygląda. Temperatura dobiegnie niedługo 10 stopni na plusie. Muszę zajść do apteki. Lekarstwa trzeba kupować tylko tam, gdzie dokonało się pierwszego zakupu. Mówię o lekach z recepty.
Rozmarzyłam się trochę. Kiedy wrócę zjem zupę, jaka mi została od wczoraj. Dla mnie to rarytas. Gotuję ją tylko wtedy, gdy jestem sama. Nikt w domu nie chciał i nie chce jej jeść. To zupa owocowa we wszystkich odmianach! Na wiosnę gotuję z różnych sezonowych owoców, teraz znalazłam w zamrażarce pudełko truskawek i one były bazą do ugotowania zupy. Zupa udała się doskonale. Zaprawiam ją śmietaną i mąką z mlekiem. Do tego kluseczki, mam takie wybrane, dopełniają smaku. Wczoraj zjadłam część, dzisiaj dokończę. Już mi ślinka leci na samą myśl, że zobaczę ją na talerzu, gorącą, pachnącą wiosną i taką smaczną. Trzeba trochę dosłodzić, owoce bywają kwaśne. Niekiedy robię także zupę z suszonych owoców, też jest doskonała. Dla mnie to zupy marzeń. Nie mogę przecież jeść ich codziennie, ale służą mi do urozmaicenia menu.
Teraz też zagustowałam w oliwkach. W moim sklepie pojawiły się ciemne i zielone w bardzo przystępnej cenie, słoik, taki jak do dżemów, w cenie trzy złote z ogonkiem. To chyba dobra cena. Kupuję naprzemiennie, raz ciemne, raz jasne i jem do kanapek. Pomidory teraz są zupełnie bez smaku, jem, ale jakoś nie czuję zapachu i smaku. Coś w końcu coś trzeba jeść. Zbieram się, obiad nie może się zbytnio opóźniać. Przepyszna zupa truskawkowa czeka…

21 lutego 2021
Salomon – król Izraela i myśliciel – powiedział: Lepiej zdobyć mądrość niż nabywać złoto! Lepiej zdobyć rozum niż srebro pierwszej próby!
 To wskazówka dla wnuka. Co począć jak jedno i drugie niedomaga, albo gdy czegoś mamy nadmiar? Według mnie największym bogactwem jest osiągnąć szczęście. Wybierz co wolisz i co da Los. Dwadzieścia lat temu babcia rozpływała się w radościach. Mogłam trzymać na ręku i przytulać swojego wnuka. Tych lat nie zapomnę. Dobrze, że mam wnuka, że mogę się cieszyć jego poczynaniami, sukcesami i pierwszymi zauroczeniami. Czasu ma dla mnie coraz mniej, ale trudno, takie jest życie. Zdjęcie "rozmyłam" ale nie da się ukryć, że my, to my.
Szczęścia życzę w Dniu Urodzin. Jesteś takim wrażliwym i dobrym człowiekiem, chyba najlepszym z nas wszystkich. Niech los Ci młodzieńcze sprzyja. Babcia zawsze będzie w Ciebie wpatrzona.
 

Sylvia Plath zm. 11 lutego 1963 w Londynie – amerykańska poetka, pisarka i eseistka, zaliczana do grona tzw. poetów wyklętych. Może w związku z rocznicą obejrzałam film „Sylvia opowiadający historię miłości amerykańskiej poetki Sylvii Plath z brytyjskim poetą Tedem Hughes. Oto fragment wiersza poetki.

List miłosny Sylvia Plath

Dla równowagi fragment wiersza Teda Hughesa, i o czym tutaj mówić! Broszka!!!

18 lutego 2021
Popielec „Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz.” W imię pokory posypywana jest głowa człowieka. Nie uczestniczę w nabożeństwach w kościele ze względu na pandemię i na niskie temperatury, ale uczestniczę w mszach św. w tv. Wczoraj zagościłam w Skrzyszowie. Bardzo mi się tam podobało. Ksiądz stosujący wszystkie zasady obowiązujące w pandemii, mądre kazanie, szczególnie przemówiły do mnie słowa, że musimy nauczyć się być ludźmi, posypanie głowy popiołem to akt zrozumienia swojego miejsca na ziemi, ale nawet gdybyśmy wysypali garnek popiołu na głowę, nie pomoże to za wiele, gdyż za tym gestem muszą iść czyny – post, jałmużna szeroko rozumiana, nie tylko datki pieniężne ale pomoc w sferze duchowej i modlitwa. Datki wierni składali do koszyczków postawionych przed prezbiterium, ksiądz w maseczce, ręce zdezynfekowane, nie wygłaszanie formuły przy posypywaniu popiołem – taka była instrukcja papieża.

Znalazłam w internecie zdjęcie Jezusa uwięzionego w drzewie. Patrzę na nie i widzę Go uwięzionego przez ludzkie grzechy. To chyba bardzo stosowne zdjęcie na okres postu. Każdy odczyta je tak, jak sam będzie chciał, jak to czuje i rozumie. Starajmy się być lepsi dla bliźnich, na tyle, na ile nas stać w myślach, słowach i uczynkach. Zacznijmy od siebie, tak jest najprościej.

17 LUTEGO 2021
ONIEMIAŁAM, GDY PRZECZYTAŁAM, ZOBACZCIE SAMI, 80 LAT MAŁŻENSTWA , W ZGODZIE, W DOBRYM HUMORZE I Z ZADOWOLENIEM Z ŻYCIA. Gratulacje!!!

Są małżeństwem od 80 lat. "Dębowa" rocznica ślubu
Prawdopodobnie najdłużej żyjące małżeństwo w Europie i jedno z najdłużej żyjących na świecie mieszka w Ryczyskach w gminie Miastków Kościelny. Władysława i Jan Dadasowie przeżyli ze sobą... 80 lat i 10 lutego świętowali „dębową” rocznicę ślubu. W maju pan Jan obchodził będzie swoje setne urodziny.
Po „dębowych”, na kolejne rocznice nie ma nazwy, bo chyba nie przypuszczano, że można tyle lat być małżeństwem. Dokonali tego państwo Władysława i Jan Dadasowie z gminy Miastków Kościelny, którzy 10 lutego świętowali w gronie najbliższych 80. rocznicę ślubu. Prawdopodobnie są najstarszymi małżonkami na naszym kontynencie i pewnie jednym z najdłużej żyjących małżeństw na świecie. Tak przynajmniej wynika z dostępnych źródeł. Poznali się w maju 1940 roku, a już w lutym następnego stanęli na ślubnym kobiercu.
Ona miała zaledwie 17 lat, a jej ukochany był o trzy lata starszy. Ciężko pracowali na roli, a pan Władysław przez jakiś czas pracował jeszcze zawodowo. Wychowali pięcioro dzieci, cztery córki i syna, doczekali się jedenaściorga wnuków i piętnaściorga prawnuków.

16 lutego 2021
Studium zakładania rajstop! Zima zmusza staruszki do odziewania się w cieplejsze odzienie, zdrowie jest najważniejsze. Noszenie rajstop staje się koniecznością. Kiedy już po porannych ablucjach w łazience zaczyna się ubieranie, największą trudność nastręcza wciągnięcie rajstop. Cienkie, z domieszką wełenki zapewniają komfort, wygodę i utrzymują odpowiednie nagrzanie dolnych partii ciała. Prawa część rajstop nakładana jest na nogę zazwyczaj bez trudności. Należy ją odpowiednio naciągnąć, aby później równomiernie rozprowadzić po całej kończynie dolnej. Lewa część zwisając swobodnie lekko pokpiwa sobie z petentki, tak trzeba nazwać osobę ubierającą się, gdy ubiega się o przychylność tej części garderoby. Noga nie może jakoś trafić do otworu nie pozwalając na swobodne nałożenie rajstop. Chybotanie ciała zupełnie uniemożliwia obucie obu kończyn. Osoba ubierająca się opiera się o najbliższą szafkę, to jednak niewiele pomaga. Przysiada więc na taborecie będącym w zasięgu jej działań, jednak jego wysokość uniemożliwia nałożenie rajtuz. Ciągnąc za sobą niesforną część garderoby zmierza w kierunku fotela stojącego w pokoju, siada wygodnie i dopiero taka postawa umożliwia wciągnięcie całości rajstop ku wielkiemu zadowoleniu staruszki. Od tego trzeba było zacząć, a nie liczyć na to, że tak jak w czasach minionych czynność ta wykonywana była w locie i nawet nie zwracało się na to uwagi. To właśnie jest przywara starości - to, co kiedyś było czynnością lekką jak motyl, staje się operacją tak skomplikowaną, że konieczne jest zajęcie odpowiedniego miejsca, aby się powiodła. Przy nakładaniu leginsów sytuacja się powtarza. Zdobyta przez doświadczenie mądrość życiowa pozwala jednak na uniknięcie błędów. Jakoś staruszce udaje się dokończyć ubieranie, górne kończyny są o wiele sprawniejsze. Tak mija dzień, przychodzi wieczór. Ściąganie garderoby jest już łatwiejsze. Ach, tych lat ze sprawnością zakładania rajstop nie odda nikt… Wybrałam piosenkę z młodą panią Santor, jej też nikt nie odda lat. 

15 lutego 2021
Miałam od dłuższego czasu tylko jedno pragnienie, abym mogła iść do fryzjera! Włosy rosną mi już powolutku i mają grubość włosków niemowlaka. Nosiłam związane w malusieńką kituchnę. Moja córka zlitowała się nad biedną, zapuszczoną z wyglądu matkę, gdyż o fryzjerze nie ma co marzyć, przyniosła nożyczki i obcięła mi włosy. Zastrzegała się, że nie jest przecież fryzjerką, to przecież wiadomo, ale ma odwagę cywilną i cięła jak mogła najlepiej. Może i małe mankamenty są, ale ja jestem zadowolona i czuję się znacznie lepiej. Sami oceńcie jak wypadło strzyżenie. Oto staruszka w znienawidzonym selfie! Strasznie nie lubię robić sobie tak zdjęć. Muszę patrzeć na funkcje aparatu, aby jakoś nacisnąć. co tam trzeba, zamykam oczy, które i tak są zbolałe i wychodzi na to, że jestem prawie niewidoma. Tak jednak jest, a ja rzeczywistości nie upiększam, jest, jaka jest.
W ostatnim czasie z oczami mam kłopot. Mój współtwórca strony, wielce uczynny pan Piotr, szukając dla siebie w archiwum dokumentów, ma zawsze mnie także na uwadze i właśnie przysłał mi chyba z pięćdziesiąt stron wpisów w aktach notariusza z miasta Warty. Siedziałam murem, aby je chociaż z grubsza przejrzeć i prawie że nie mogę unieść powiek. Robię okłady z mocnej herbaty parzonej specjalnie w tym celu, gdyż pić nie mogę ze względu na ciśnienie, ale sam zapach mnie odurza. Postanowiłam, że będę przygotowywać tylko streszczenia aktów, a nie dokładne tłumaczenia i tylko jeden akt dziennie. Chwała dla Miłkowic to ważna sprawa, ale chodzenie o lasce dla niewidomych to trochę chyba uciążliwe zajęcie. Tak naprawdę, to powinnam skończyć chociaż jakiś kurs prawniczy, gdyż dla laika to zajęcie wielce absorbujące, muszę niekiedy czytać kilka razy, abym wiedziała o co właściwie chodzi, ale dam radę. Zabieram się do działania. Staruszki mają w sobie moc!

14 lutego 2021
Walentynki to święto zakochanych przypadające 14 lutego. Nazwa pochodzi od św. Walentego. „Zwyczajem w tym dniu jest wysyłanie listów zawierających wyznania miłosne (często pisane wierszem). Na Zachodzie, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, czczono św. Walentego jako patrona zakochanych. Dzień 14 lutego stał się więc okazją do obdarowywania się drobnymi upominkami.”
Mamy święto, niby mamy, gdyż staruszkowie je ignorują z wiadomych powodów. Uroda jakoś ich się nie trzyma, same defekty, od góry do dołu. To nie to, że mam coś przeciwko wyznawaniu uczuć, jak są, to trzeba je uzewnętrzniać, gdyż inaczej nikt się nie domyśli, że są. Miłość jest ślepa, i jakaś prawda w tym jest. Jak się zakochasz, widzisz świat w innym wymiarze i osobę adorowaną także. Przecież ludzkość musi przetrwać! Problem tylko w tym, że na starość wszystko przybiera inny obraz. Taka staruszka, o staruszkach nie mówię, gdyż oni od urodzenia aż po grób są piękni i przystojni, bez względu na to jak wyglądają, ale staruszki są, jakie są. Zaczynając od góry; włosy przerzedzone i posiwiałe, twarzyczka ozdobiona siecią zmarszczek, sylwetka lekko przygarbiona, pierś zapadnięta lub na odwrót nadmiernie rozrośnięta, nogi spuchnięte niekiedy pokryte żylakami, wdowi garb zaznaczony, wewnętrzne narządy uszkodzone, pamięć osłabiona, demencja wzmożona, choroby liczne i wyraziste. Nie każdy ma wszystko, ale chociaż jedną dolegliwość ma, a niekiedy kilka. Nie wiadomo czy ukochaną czcić czy pielęgnować i wozić po lekarzach. Jak się kogoś kocha, to kocha, nawet wiersze się pisze dla wybranki serca. Cóż, miłość.
Zdarzają się jednostki wybitne, co nie znaczy, że szczęśliwe. Wczorajszy film o Whitney Houston poruszał serce i duszę. Jaka ona była piękna! Jaka zdolna, to wręcz boski talent. Wszyscy na niej żerowali, nawet własny ojciec, także mąż, nie mogąc pogodzić się z dominacją jej talentu. Zniszczyły ją narkotyki. Bałam się końcowych scen filmu, wolałam wyłączyć telewizor. Dlaczego człowiek nigdy nie może mieć wszystkiego? Nawet serduszko w Walentynki nie pomoże, no, trochę poprawi humor, to oczywiste. Wierszyk też może wywołać uśmiech na twarzy. Cóż, pomarzyć można.  

13 lutego 2021
Paweł Grzesiowski. - Powinniśmy więc przypomnieć sobie, jaki jest cel masowych szczepień. Szczepimy przeciwko śmiertelnej, ciężkiej postaci COVID-19, ale to nie oznacza, że dzięki samym szczepionkom powstrzymamy pandemię. Całe społeczeństwo dalej powinno stosować się do środków bezpieczeństwa. Obietnice, że po szczepionce personel medyczny może pracować bez masek, były po prostu niemądre i błędne - dodaje.
Z kolei prof. Ptaszyński przypomina, że nawet bezobjawowa postać zakażenia SARS-CoV-2 niesie za sobą duże ryzyko powikłań. - Mamy w szpitalu przypadki pielęgniarek i lekarzy, którzy przeszli COVID-19 łagodnie, ale po dwóch miesiącach wystąpił u nich kaszel. Badania wykazały, że to zwłóknienie płuc - opowiada prof. Ptaszyński. - Dlatego tak ważne jest, aby nawet po zaszczepieniu stosować się do środków bezpieczeństwa. Niestety, w Polsce dla wielu osób otrzymanie szczepionki równa się z zakończeniem pandemii. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że konieczność noszenia maseczek pozostanie z nami na bardzo, bardzo długo. Możliwe, że już nigdy nie wsiądziemy do samolotu bez maseczki ochronnej - dodaje.
Dobrze, że o tym się przypomina. Ludziom się wydaje, że można być bezpiecznym, gdy już się jest zaszczepionym, ale tak nie jest. Warto przeczytać, co na ten temat mówią specjaliści.
Ja jeszcze nie jestem zaszczepiona i trochę to potrwa zanim będę. Bardzo chcę uniknąć zachorowania. Pewności nigdy nie ma jak się sprawy potoczą. Lubię być zdrowa, co w moim wieku jest już sprawą nieco iluzoryczną, ale momenty się zdarzają. Dzisiaj obudziłam się po przespanej przykładnie nocy, nic mnie nie bolało, czułam się lekka i szczęśliwa. Byłam tak oszołomiona, że nie chciało mi się wstać z łóżka. Poleżałam w cieple, w stanie euforii zdrowotnej, ale przecież i tak wstać trzeba, a kiedy już staniesz na nogi, wraca rzeczywistość dolegliwości może nie śmiertelnych, ale uciążliwych. No trudno, myślę sobie, inni mają gorzej, nawet wstać nie mogą, a ja przecież normalnie funkcjonuję i uważam się za szczęśliwą. Zaraz zabiorę się za działania domowe i zaopatrzeniowe. Słoneczko świeci, pogoda piękna, jestem w gotowości do przeżycia dnia ciesząc się, że mam go tutaj, na tym świecie. Narzekamy, ale się cieszymy, że żyjemy.

12 lutego 2021
Już południe, a ja siedzę jak oniemiała i przeżywam porażkę. Zamówiłam w antykwariacie książkę traktującą o zabytkach powiatu tureckiego z roku 1959 mając cichą nadzieję że znajdę tam coś o dworze w Miłkowicach. Czekałam pełna napięcia na kuriera i doczekalam się. Kilka linijek o kościele w Miłkowicach, krótkich i lapidarnych. Nie mogę tego przeżyć, zapłaciłam 30 zł, wyszukałam najtańszą, to fakt, ale zawsze. Gdyby tam był dwór, dołożyłabym drugie tyle, ale o kościele wiem dużo i nie muszę za to płacić. Zobaczyłam jednak zdjęcie baszty w Wyszynie, gdzie byłam już dwa razy, gdyż miejscowość ta leży na trasie Turek - Konin. Pobyt pierwszy, gdy noc już ogarnęła świat, zaowocował takimi doznaniami. Sami poczytajcie. Jak lubicie opowieści z dreszczykiem możecie zajrzeć na stronę
 milkowice.pl.tl/Mi%26%23322%3Bkowska-Sfera-Nieznanego.htm
Baszta w Wyszynie
Jadąc z Turku do Konina mija się po lewej stronie drogę, która wiedzie do starego zamku w Wyszynie.
Do obecnych czasów zachowała się w całości jedna z baszt połączona murem z ruinami drugiej baszty frontowej oraz piękny kościół drewniany pobudowany na planie szesnastoboku. Świątynię nakrywa blaszany dach w kształcie dwóch ułożonych jeden na drugim dzwonów. Tyle w skrócie Wikipedia.

Bogata historia zamku zachęciła przyjezdnych do odwiedzenia Wyszyny. Zmrok kładł się już na jesiennych polach, ziemia pachniała odkrytymi skibami, słońce chowało się za horyzont, ale postanowili, że tylko zerkną na pozostałości zamku i wrócą do głównej drogi. Pozostawili samochód obok baszty i poszli obejrzeć kościół, gdyż jego sylweta prześwitywała przez ogołocone już o tej porze roku drzewa. Obeszli wokół budowlę, zamkniętą oczywiście na cztery spusty, ale nie było sensu niepokoić o tak później porze księdza, i wrócili z powrotem na teren przy zamku. Noc już zapadła, szybko i niespodziewanie, tak jak to jesienią bywa, gdy słońce już zgaśnie. Obeszli jeszcze zabudowania, które zalegały na fundamentach zamkowych, zamieszkałe już przez nowych mieszkańców i skierowali się ku baszcie. Wtedy jedna z uczestniczek wyprawy opowiedziała historię ostatniej córki z rodu Grodzieckich, pierwotnych właścicieli zamku, którą spotkała tragedia.
"Zakochana w ubogim młodzieńcu uwięzionym zdradziecko przez rywala, zgodziła się oddać rękę i majątek nienawistnemu człowiekowi w zamian za życie i wolność ukochanego. Zazdrosny mąż zabił jednak młodzieńca, a ze skóry nieszczęśliwego kazał sporządzić fotel, w którym umieścił młodą żonę twierdząc, że oddaje ją w ramiona kochanka. Nie wytrzymało tego serce młodej pani, która z rozpaczy rzuciła się z baszty wprost do stawu okalającego zamek."
Zrobiło to na słuchaczach duże wrażenie. Przechodząc przez mostek na dawnej fosie obronnej zauważyli ze zdziwieniem, że w jednym z okien baszty pojawił się biały, mały kotek. Ciemno było choć oko wykol, a kotek w oknie był widoczny jak na dłoni. Nikt się tym specjalnie nie przejął, w końcu to było mieszkanie kotka i mógł u siebie pokazywać się w dowolnym miejscu. Za chwilę kotek ukazał się już na wyższej kondygnacji, i tak sobie wędrował w górę i w dół świecąc bielą futerka. Może to był duch nieszczęśliwej kobiety, nie mogący opuścić tego miejsca. Miłość opłacona taką ofiarą widocznie trwa wiecznie…
Wszyscy wsiedli już do samochodu będąc pod wrażeniem okrucieństwa zazdrośnika, ale pojawił się problem – w którą stronę jechać? Nikt nie miał pojęcia. Pojechali więc przed siebie, byle oddalić się od złowieszczego miejsca. Szybko okazało się, że droga prowadzi do jakiegoś gospodarstwa. Zawrócili błądząc tu i tam, aż w końcu znaleźli się na bitym trakcie. Odetchnęli z ulgą. Dojechali do głównej drogi i wszystko stanęło znowu pod znakiem zapytania, gdyż nie było wiadomo w którą stronę jechać do domu. Szczególnie jeden z uczestników wyprawy zamkowej denerwował się, gdyż nigdy nie zdarzyło mu się zgubić orientacji w terenie, a teraz nie wiedział gdzie się znajduje. Udano się więc przed siebie licząc na to, że przecież przy głównej drodze są drogowskazy. Tak też się stało, to one dopiero wytyczyły kierunek jazdy.
Po jakimś czasie, już w dzień, odwiedzono Wyszynę. Nikt nie mógł uwierzyć, że tam można było się zgubić. Zwiedzono wtedy dokładnie kościół, ksiądz przedstawił swoje stadko gęsi, które dożywało ostatnich dni, gdyż nikt nie miał zamiaru uśmiercać gęgających mieszkańców probostwa. Wyszyna warta jest odwiedzenia, jednak lepiej robić to w dzień, bezpieczniej.

11 lutego 2021
Jest nowa opowieść pana Antoniego. Dotyczy szkolnictwa na terenie Miłkowic, a co za tym idzie na terenie całej Kongresówki, gdyż tutaj ulokowane były Miłkowice. Zapraszam
https://hallas.pl.tl/5-.--Szkolnictwo.htm
Mamy dowód, że trzy osoby w XV wieku studiowało na Akademii Krakowskiej!!! W tej księdze jest to zapisane. 
Jak widać, kończy mi się miejsce i w przyszłości będę musiała wszystko upychać po kilka opowiadań na podstronie. No trudno, przeżyjemy i to.

Tak sobie myślę o tym podatku, który mają płacić media. To jest sprawa trudna. Podatki powinni płacić wszyscy w zależności od dochodu, i media chyba płacą. Takie zdzieranie z najbogatszych, aby dać swoim, bo na to wychodzi, to nie jest sprawa czysta.

10 lutego 2021
Nade mną wisi jakieś fatum! Ciągle zdarzają mi się jakieś usterki domowe. Noc z - 20 stopniowym mrozem to była trauma. Ujawniły się wszystkie usterki okienne, gdyż wiatr dął w moje okna bez opamiętania. Jedno okno miałam jeszcze na gwarancji, wczoraj zgłosiłam się z problemem do firmy i o dziwo, dzisiaj już przyszedł bardzo przystojny młodzian, podkręcił coś tam i podobno ustabilizował sytuację. Ma jeszcze przyjść w następnym tygodniu z dodatkowym zaciskiem czy czymś takim. Zobaczymy jak się sprawy ułożą.
Wczorajsza wyprawa ulicami miasta miała dodatkowe atrakcje, część chodników wyskrobana była do gołej powierzchni, część zostawiona sobie samej - dołem lód, na wierzchu śnieg, a na obrzeżach chodników przechodnie w wężowych skrętach ciała w celu utrzymania równowagi posuwając się do przodu nieomalże tanecznym krokiem. Każdy chciałby dojść w całości do domu! Dzisiaj pogoda piękna, słońce, prószy pylisty śnieg, ale ja siedzę w domu, nie ma co kusić losu. Mam dużo czasu, rano trzeba było się zerwać z łóżka, aby zdążyć wszystko ogarnąć przed przyjściem fachowca. Będę mogła zająć się sprawami opóźniającymi się, że względu na przeszkody życiowe.
Problemem jest też tłusty czwartek, o jakieś pączki trzeba będzie się postarać, tradycja to tradycja, stareńka już przecież, ale nowsza też spędza mi sen z oczu, Walentynki! Boję się, że się nie opędzę od adoratorów ślących Pocztą Kwiatową bukiety kwiatów z ukrytymi bilecikami, w których będą wyznania miłosne!!! Dobrze, że chociaż teraz nie ma mody na pojedynki. Takie strzelanie się o cnotę i honor swojej damy serca, to dopiero emocje. Czy gdy taki pan zginął w pojedynku, to ta, o którą się pojedynkowali musiała uczestniczyć w pogrzebie? Odpowiedzi nie udzielę, gdyż strony portali internetowych czarne całe. Podobno rząd szukając pieniędzy ma nałożyć podatek od reklam. Nie wiem jak długo to potrwa, gdyż każdy walczy o swoje…
Piosenka z ładną i wdzięczną Anią Popek, zachęcającą do wyznań miłosnych, aż miło patrzeć, naprawdę.


9 lutego 2021
Odmroziło nieco, taki mróz już nam nie jest straszny, a że pada biały śnieg, niech pada. Ludzie we wszystkim znajdą radość. Chociażby nasza kochana pani Krysia Pawłowicz! Osłabła nieco w gadaniu głupot, to chyba dobrze, ale ma inne problemy, musi dbać o zdrowie i urodę. Czas jest bezlitosny, a ona przecież chce być kobietą zniewalającą. Urody jej natura nie poskąpiła, gorzej z innymi przymiotami.
„Sędzia Trybunału Konstytucyjnego Krystyna Pawłowicz wraz z dwoma funkcjonariuszami Służby Ochrony Państwa przebywała w hotelu Malinowy Zdrój w Solcu-Zdroju.” I co, nie wolno jej?! Władza daje przywileje! Okłady, borowiny, maseczki, kąpiele i człowiek jest jak nowy. Mogłaby przecież, jak całe rzesze kobiet, robić sobie okłady z folii aluminiowej aby wyrównać pracę organizmu. https://portal.abczdrowie.pl/owijanie-folia-aluminiowa-zobacz-na-co-pomaga-wideo Nie byłoby obciachu, a na dolegliwości leczone tanim kosztem, mogłoby zadziałać. Pani Krystyno, jak można żłopać z pieniędzy podatników i na dodatek wbrew zaleceniom władzy. Trochę wstyd, prawda?

8 lutego 2021
Osiecka nie daje mi spokoju, jak widać, nie tylko mnie. Serial trochę mnie dołuje, nie chcę mówić źle o aktorach, przecież każdy jest, jaki jest, ale to nie to. Ze wszystkich stron napływają informacje i filmy od znajomych, przecież Osiecka to nie byle kto. Kurski musi się zdobyć na jeszcze jeden serial zadawalający publikę! Osiecka to była nie tylko bardzo inteligentna osoba, zdolna poetka, nie żadna tam tekściara, taką kartkę jej przypięto, ładna, zgrabna, wrażliwa kobieta. Kochliwa to fakt, wręcz nie do opanowania w ilości kochanków, podobno… ale dam sobie spokój z preferencjami seksualnymi, alkoholiczka, no niestety. Z tym się człowiek podobno rodzi, jak nie zacznie pić, to nie wie, co w sobie nosi i życie przeżyje spokojnie, ale jak zacznie, to już jest trudno się rozstać z alkoholem.
Oglądałam film o Osieckiej z jej udziałem, aż roi się od nich teraz na You Tube, ale wszystkich nie zdołam przecież obejrzeć. Pani Agnieszka zastanawia się jak wygląda jej ojczyzna, i wyobraźcie sobie, dla niej ojczyną jest polska gramatyka!!! Każdy ma swoją ojczyznę, a wczoraj w telewizji pokazano tak pisownię wyrazu LUT w sklepie. I co to jest? Lód, lud, ale lut??? Ojczyznę każdy taką ma, na jaką zasłużył!
Dopisek: Lut – spoiwo lutownicze
Lut – pustynia w Iranie
LUT – niemiecka torpeda z okresu II wojny światowej
Ja w nocy walczyłam z dujawicą, prosto w moje okna, i mrozem - 18. Dygotały firanki, kaloryfery omdlewały od grzania, a w mieszkaniu ziąb. Kleiłam, zakrywałam, w ruch poszły ręczniki i koce. Jakoś zdołałam doprowadzić do normalnej temperatury, ale i tak kołdrę ociepliłam dwoma narzutami. Dzisiaj też robiłam, co mogłam, aby się odizolować od zimy biorąc pod uwagę względy estetyczne, przecież jakoś muszę się zabezpieczyć chociaż do końca lutego, gdyż tak długo ma harcować mróz w naszej ojczyźnie kochanej. Jakoś trzeba będzie to przetrwać. Teraz zadyma za oknem, radio PiK podaje ostrzeżenie, że do nocy, a nawet po ciemku będzie mrozić, dąć i dawać znaki, że zima jednak jest.
Najzimniejsze zimy: 1928-1929 najniższą zarejestrowaną temperaturą było -40,6 st. w Żywcu, zaspy dochodziły do 4 metrów, pod Bydgoszczą pojawiła się wataha wilków licząca 60 osobników! Jakby teraz otoczyły to miasto, to nawet do sklepu człowiek by nie wyszedł  ze strachu, że go wilki rozszarpią. I tak śmieć, i tak!
29 grudnia 1978 roku dotarła do Polski aura określana do dzisiaj mianem "zimy stulecia". Pamiętam ją dokładnie, gdyż musieliśmy nawiedzać mury szkoły, mimo, że dzieci tam nie było. Oszalałe z mrozu sikorki wpadały przez otwierane przez wchodzących drzwi wejściowe i zabijały się o ściany. To było straszne, najbardziej mam to w pamięci.
Najdłuższa zima, kiedy pokrywa śnieżna utrzymywała się przez 123 dni, miała miejsce w latach 1995/96. W 1984 i 2001 r. śnieg utrzymywał się do 28 kwietnia. Tak niedawno, a prawie się tego nie pamięta. Jak zdołamy przeżyć obecną zimę, mam taką nadzieję, ale zima też utonie w mrokach zapomnienia.

7 lutego 2021
Staruszka jest oszczędna, skrzętnie gromadzi rzeczy niby zużyte, ale może jeszcze przydatne. Bywa, że się przydają i służą jej albo komuś potrzebującemu. Zaokienny termometr, który odpadł ze dwa lata temu od szyby, nie został wyrzucony, gdyż szczerze powiedziawszy nie bardzo wiedziałam gdzie mam go wyrzucić, nikt nie daje instrukcji, co zrobić z rtęcią. Został włożony do ozdobnej butelki i w kąciku okna służył do pomiaru temperatury we wnętrzu. Ponieważ już druga osoba, która mnie odwiedziła, przecież ludzie bywają w kontaktach, zacierając ręce z zimna stwierdziła, że w samochodzie termometr wskazywał – 12 stopni, trochę mnie to zbiło z pantałyku. Podprowadziłam osobę do okna i wskazałam na pomiar temperatury. U mnie było – 5! Termometr jest przyklejony do szyby w miejscu gdzie na ścianie w mieszkaniu jest kaloryfer. Widocznie ściana i szyba także jest nagrzana, termometr mierzy więc to, co dostaje. Jest to też dowód na to, że ciepło traci się przez szyby, ale przecież nikt nie będzie siedział w ciemnościach z oknami zasłoniętymi roletami. Wystawiłam więc mój dawny termometr za okno, przycisnęłam donicą z bluszczem i teraz mam dwa pomiary. Drugi to – 9. Postanowiłam, że jak tylko mróz odpuści, kupię nowy termometr i umieszczę w miejscu, gdzie nie będzie dogrzewany. Teraz czekam na żółty śnieg! Na południu już podobno jest. Sahara też chce użyć zimy i wysyła przednią flankę piachu do Europy. Moja córka zrobiła mi niespodziankę przesyłając dwór spowity w śniegi. Jestem wdzięczna za pamięć o mnie i dworze. Tam im musiało nieźle nawiewać, gdyż wieś otaczającą dwór nazywano Zaspy Miłkowskie. Mam już teraz wyobrażenie jak to musiało wyglądać. Wszystkie niespodzianki przyjęłam ze spokojem ducha, tak jak to przystoi staruszce.

6 lutego 2021

Dzień zaczął się od niespodzianki. Wstałam o koło 12! Tak się złożyło, gdyż spać poszłam grubo po północy. Słońce ostro przypiekało, byłam zdziwiona, że już od rana pełne jest werwy. Kiedy jednak spojrzałam na zegarek, oniemiałam. Podeszłam do okna, na moim termometrze temperatura dodatnia, a śnieg skrzy się w ostrym mrozie, ale przestałam już dawać wiarę mojemu miernikowi temperatury, coś go chyba ubodło i robi mi psikusy. Widzę, że ostry mrozik. Na poboczu boiska nieznaczne obniżenie owocuje zamarzniętą ślizgawką. Na środku, trudno dać wiarę, ale to się zdarzyło naprawdę, basset z długimi uszami, w kubraczku, leciutko ślizgał się po lodzie, a w chwilach zastoju lizał go wyraźnie się delektując smakiem. Właścicielka nie przeszkadzała mu w używaniu uroków zimy, czekała aż się znudzi przyjemnościami, których dawno nie mógł zażywać, gdyż nie mieliśmy zimy, a teraz niespodziewanie mamy i zanosi się, że będziemy mieli na dłużej. Ja dzisiaj chyba nie wyjdę, muszę coś w domu też zrobić. Będę w ruchu w czasie sprzątania, o szarej godzinie, gdyż już lekko mrocznieje. Boję się takiego siedzenia w domu. Wczoraj poskarżono mi się, że osoba przestrzegająca zasad „domówki kowidowej”, nie tanecznej, tylko siedzeniowej, dostała zastój żylny! To właśnie następstwa bezruchu. Kiedy roztoczono przed moim wyostrzonym dostrzeganiem złych stron starczego życia instynktem wizję odcinania palców, nóg po kawałku, miałam dosyć. Nawet, gdy nie wyjdę na dwór z racji mrozu, będę tańczyła i maszerowała przy muzyce w domu. Wszelkie ograniczenia wolności to dla mnie mordęga, ale brak kończyn to już tragedia.

5 lutego 2021
Dzisiaj od rana siedzę przy komputerze. Starałam się wygładzić, angażując trochę moją córkę do korekty i rysowania, taki już los córek! Zamieściłam na stronach i zapraszam chętnych do przeczytania i oczywiście zachwycenia się Miłkowicami. Przecież to moja rodzinna ziemia, poświęciłam przywróceniu jej historii z mroków cienia ładnych kilka lat. Wcale ich nie żałuję, a wręcz przeciwnie, cieszę się, że się udało. Mam kilka spraw jeszcze nierozwikłanych, ale to nie jest tak łatwo, gdy nie ma się możliwości dostępu do archiwów. Spenetrowałam Konin, ale Sieradz znalazł się poza moim udziałem i to dzięki panu Piotrowi Tameczce, młodemu człowiekowi, którego znam tylko przez kontakty internetowe, mogłam wzbogacić wiedzę o dworze w Miłkowicach. Jestem mu naprawdę wdzięczna i serdecznie dziękuję za wszystko, co zrobił. Materiały mogą być jeszcze w Archiwum w Kaliszu, ale jak ja mam tam dotrzeć??? Ludzie, których w Kaliszu znałam, powymierali albo się wyprowadzili, a trzeba kogoś operatywnego, aby sobie radził z poszukiwaniami. Ja jeszcze tam napiszę, ale płacenie za poszukiwania nie jest w mojej gestii. Piszę z płonną nadzieją, że może ktoś się znajdzie chętny do pomocy. Zobaczymy. Gdzieś to zdjęcie lub obraz dworu w Miłkowicach musi być, mało już mi dworu, ja jeszcze chcę informacji o zamku, gdyż taki tam na pewno w minionych wiekach był, a ja jestem powołana do odkrywania kart historii.
Zapraszam do zapoznania się z opowiadaniem dziadka Antoniego
https://hallas.pl.tl/4-.--%26%23379%3Bycie-ludzi-w-Mi%26%23322%3Bkowicach.htm
a kto ma większe ciągoty historyczne na stronę Miłkowic, gdzie w przystępnej formie opowiedziałam o życiu ludzi na wsi, na konkretnej wsi – Miłkowice.
https://milkowice.pl.tl/4-.--Mi%26%23322%3Bkowice-wie%26%23347%3B.htm
Właśnie sobie przypomniałam opowieść o tym, jak moja prababcia, ta na zdjęciu, starała się, aby pieniądze zarobione przez pradziadka w Ameryce, gdy jego nie było w Polsce, nie zaginęły, nosiła je w woreczku pod spódnicą, a konie, które kupili w celu obróbki roli trzeba było jakoś upilnować przed kradzieżą, gdyż amatorów łatwego zarobku było wielu, przyprowadziła je z parobkiem do jednej izby mając nadzieję, że zapewni im bezpieczeństwo. Chyba ktoś uśpił domowników, gdyż w nocy spali kamiennym snem. Podkopano się pod dom i konie uprowadzono. Prababcia później tak się bała, że zostanie okradziona, że spała w nocy w stercie gałęzi na podwórku lub innych miejscach, aby jej nikt nie wyśledził. Pradziadkowie dokupili 20 hektarów ziemi, mieli duże gospodarstwo. Włościanie byli szczęśliwi że nareszcie mieli swoją ziemię. Zaproszenie na wesele jest wielce obiecujące, nie wszystkich jednak było na takie przyjęcie stać. Muszę to dopisać, gdyż ludziom się wydaje, że wtedy żyło się tak bogato, ale to pozory, na wszystko trzeba było zapracować.

4 lutego 2021
Most w Bydgoszczy zbudowany w czasie rządów PO!!!
Nic mnie tak nie bawi jak Dziennik TVP! Wczoraj obwieścili, że most zbudowany w czasach rządów PO wymaga już napraw. Śmiałam się w głos, nie mogłam się powstrzymać. Znowu wina Tuska!!! Przykra to sprawa, most zamknięty, kierowcy psioczą, ale bezpieczeństwo najważniejsze. To jest Most Uniwersytecki, pierwotnie miał nosić imię Lecha Kaczyńskiego, ale się wycofano z tej propozycji. Chwała Bogu! Gdyby nosił takie imię, już Tusk by się nie wywinął. Może on stał przy budowniczych i domagał się wprowadzenia usterek?
„Przeprowadzenie rutynowej kontroli pozwoliło urzędnikom ustalić, że doszło do odkształcenia elementów konstrukcyjnych mostu. Z tego powodu wykonano ekspertyzę, której celem miało być określenie powagi sprawy. - Elementy konstrukcyjne, które były brane pod lupę, nie są mocne na tyle, żeby bezpiecznie przenosić siły z lin, które podtrzymują most, na pomost. Można przypuszczać, że już na etapie projektu były jakieś niedociągnięcia - ocenił autor ekspertyzy dr hab. inż. Krzysztof Żółtowski.
Wybudowany w 2013 roku most okrzyknięty został chlubą miasta, ale jest też ważną przeprawą, z której każdego dnia korzysta średnio 15 tysięcy kierowców. Rzecznik prasowy bydgoskiego ZDM-u zapowiedział, że "miasto będzie szukać winnego i walczyć o pieniądze na naprawę".
Jaki sens szukać winnego, Tuska postawić przed sądem, niech się tłumaczy. O to przecież chodzi.  Nazwiska Tuska nie wymieniono, tylko mówiono o PO, ale to się słyszy w tle – wina Tuska!!! Dlaczego oni tak się tego człowieka boją?!

3 lutego 3031
Prószy śnieżek i ma nie ustawać do jutra rana. Napada, zobaczymy tylko, czy damy radę brodzić w takich zwałach. Piekłam od rana babkę babci, tak się nazywa w moim zeszycie. Postanowiłam uczcić wczorajsze imieniny babci Mani, która w każde wakacje musiała często realizować takie wypieki. Cztery wnusie skupione wokół prodiża, kiedy jeszcze ciasto było ciepłe z niecierpliwością czekały na degustację. Świeże powietrze, nieustanne zabawy, wyprawy nad rzekę dawały gwarancję, że wszystko zniknie w oka mgnieniu, i tak bywało. Najczęściej babka była posypana cukrem pudrem, gdyż na lukier nie było już czasu. Przepis jest prosty, 3 szklanki mąki, 1 szklanka cukru, 1 szklanka mleka, 4 jajka, 15 dkg masła lub margaryny, 2 łyżeczki proszku do pieczenia i jakiś zapach. Pianę należy ubić oddzielnie. Właśnie wyjęłam babkę z piecyka. Ja jednak zdołam chyba zrobić lukier lub polewę czekoladową. Oczywiście wypiekiem się podzielę. Doszłam do wniosku, że nie ma co sobie robić ograniczeń, jem ciasta czy nie, waga stoi w miejscu. Lepiej być zadowoloną z życia osobą, niż marudą myślącą tylko o tym, co jej wolno, a co nie.
Kiedy już spróbuję babki, zabiorę się do pisania rozdziału o wsi Miłkowice, a tak naprawdę o życiu na wsi w XVIII wieku. Warunki życia były siermiężne, ale ludzie nie narzekali, innych wymogów do życia nie mieli, gdyż nie wiedzieli, że mogą inne być. Żyli, i to było najważniejsze. My też żyjemy na takim poziomie, na jaki nas stać. Zaczynam przemyśliwać o kupnie odkurzacza dającego sobie radę z odkurzaniem bez mojej pomocy. Sam po zaprogramowaniu posprząta. Trzeba iść z duchem czasu, po co schylać się i szarpać ze szczotką odkurzacza. Przecież jestem staruszką, prawda? Tak naprawdę to powinna być automatyzacja wszystkich prac domowych, a ja, jako osoba pisząca Dniewnik, powinnam mieć jakąś aplikację, albo urządzenie, pozwalające wychwytywać moje myśli, gdy rankiem się budzę i mam już gotowy, dowcipny wpis, ale gdy nie zostanie zapisany, za dwie godziny już nie wiem, czego miał dotyczyć. Może nie ja, gdyż taka operatywna nie jestem, ale inni ludzie powinni pochylić się nad takim projektem. Ja nie mówię o dyktowaniu tekstu, tylko o wychwytywaniu moich myśli, oczywiście za moją zgodą, gdyż inaczej wszyscy by wiedzieli co się tam kłębi w mojej głowie, a tego to ja już bym nie chciała.

2 lutego 2021
Myślę o ostatnim odcinku Osieckiej i powiem szczerze, że boli mnie serce, a litość splata ręce do modlitwy, a może współczucia? Rozumiem, że ktoś nie urodził się z powołaniem do bycia żoną i matką, nie jest w stanie odnaleźć się w tej roli. Łzy tutaj niewiele pomogą, dziecko potrzebuje matki, niekończącej się opieki i zainteresowania. Trudno, ta rola życiowa jej nie wyszła. To jednak, co się z nią działo, kiedy wdała się w romans z Mentzelem, ponad piętnaście od niej młodszym mężczyzną, kolegą Passenta z Polityki, tego już nie mogę sobie nijak wytłumaczyć. Facet ją poniża, sama mówi w filmie, że się wstydzi być w jej towarzystwie, a ona jakby zaczadziała w tej miłości, kupuje mu mieszkanie, siedzi pod drzwiami, gdyż nie może wejść, nie ma kluczy. Co człowiekowi daje taka miłość?! Podobno geny zdrady przynosi się ze sobą na świat. Osiecka dobra była w miłości w wierszach, w życiu chyba jej to nie wychodziło.
„Sanatorium Miłości”, tam dopiero się dzieje. Podobno ludzie się zgłaszają do programu w poszukiwaniu uczuć i drugiej połówki. Może i tak, ale chyba bardziej dla rozrywki, przeżyć, których brakuje. Akurat ktoś zadzwonił, nie mam więc ciągłości zdarzeń, ale ta fioletowa fryzura jednej z uczestniczek, czy raczej peruka, była chyba nie na miejscu. Czytam też, że: „Wiesław wyznał wprost, że w żadnej z kuracjuszek nie widzi kobiety dla siebie i gdyby poznał panie wcześniej, nie wziąłby udziału w programie.” O co się na niego obrażać, że powiedział prawdę? Widocznie nie gustuje w tego rodzaju paniach. Ważne, że ludzie dobrze się bawią, tworzą grupę dość ze sobą zżytą, a to, że kobiety już są zazdrosne o uczucia, które tylko one pielęgnują, to już przesada. Przy okazji przeciętny widz przy jednym i drugim zdarzeniu cieszy się chyba, że to nie jego udziałem są takie dramatyczne przeżycia i wydarzenia życiowe, które go na szczęście ominęły.

1lutego 2021

Zacznijmy może od sprawy najważniejszej. Luty to miesiąc skomasowanych urodzin córek i wnuka.  Dzisiaj zaczynam od urodzin starszej córki Katarzyny, piszę w takiej oficjalnej formie, gdyż już się kwalifikuje do szacunku, chociaż nie wygląda na swoje lata. Złożę życzenia całej trójce, przecież nie będę co kilka dni wznawiać obrzędu. Zdrowia Wam życzę, obejścia kontaktu z koronawirusem, reszta to wypadkowa rozdania tych życzeniowych kart.

Oczywiście najpierw życzenia składam osobiście, nie ma sensu najpierw wmanewrować się w obwieszczenie o tym radosnym wydarzeniu na Fejsiku, a później dopiero dzwonić do jubilatów. Oto moje córki, starsza Kasia i młodsza Joanna, która w następny poniedziałek będzie jubilatką. Zdjęcia wnuka nie ma z wiadomych powodów. Ja jako matka też pozwoliłam sobie tutaj zaistnieć. Zdjęcie samo weszło mi w oko, szczególnie ramka mnie ujęła.

Zdjęcie Katarzyny zrobiłam na Skype, prosząc o pozwolenie, a nie tak jak niektórzy to robią, ukradkiem, drugie, Joanny, to kadr z audycji lokalnej telewizji, gdzie zamieszczono z nią filmik o działaniach organizacji Stukot wspierającej zwierzęta. Jakość zdjęcia może jej nie satysfakcjonować, gdyż sama jest utalentowaną fotografką, ale trudno. Jesteście moją największą radością, nie potrafię sobie nawet wyobrazić jak bez was wyglądałoby moje życie.

luty 2012

         

 

 

18 lutego 2012

Dzisiaj miało być spokojnie, ale nie jest. Dostałam cuuuuudne zdjęcia!!!  Coś z tym kodem jest nie tak, gdyż wymaga ciągle ustawiania na nowo,  obraz traci proporcje.  Dzień pracowito-sobotni i nie mam czasu na pracę metodą prób i błędów. Jutro robię kulebiak i musiałam wszystko kupić i przygotować. Będzie robiony z rybą i ryżem + kapusta kiszona. Trochę mam zamiar go odmienić.
Aby przyśpieszyć sprawę, napisałam do pewnego pana:
- „Ojcem strony jesteś, więc poczuwaj się do obowiązków i coś z tym kodem zrób”.
Wysłałam zdjęcie i poszłam robić zakupy. Wracam, dzwonię i zaczynam rozmowę od przypomnienia jego powinności  wobec strony.
- Wrobiłaś mnie i teraz jeszcze stawiasz wymagania. –  on nie poddaje się, ale kod przygotował…
- Ja wrobiłam cię! To ty sam chciałaś. - ripostuję ostro.
- Tak...- powiedział tylko.
Obejrzałam wynik pracy i jest nieźle, ale u mnie na komputerze nie wchodzi.  To chyba ustawienia komputera. Zaraz się do tego zabiorę.
Ale sami zobaczcie jacy są mężczyźni, wszystko ci wypomną.
Ze mną chyba też nie jest najlepiej, gdyż wczoraj też wykorzystałam jednego osobnika. Nie układało się jak należy z pewną sprawą, dzisiaj znowu. Ja zostanę  już taka do śmierci, póki będę oddychać, nie odpuszczę. Jak już nie mogę zyskać przewagi, to zaczynam płakać, a tego już żaden facet nie wytrzyma, nawet taki dla którego jestem tylko wypłowiałym bławatkiem. 

 

19 lutego 2012

Odwiedziłam wystawę kocich piękności. Najwieksze wrażenie na mnie zrobił leśny kot norweski. Prezentował się okazale, zajmował połowe klatki. Siedem kilogramów żywej wagi!!! Nie wiem czy chiałabym tekiego w domu, popatrzeć mogę, ale to tylko tyle. Ja najbardziej lubię dachowce. Mojego Pankotka wspominam do dzisiaj i chyba czas aby go światu przypomnieć. Dzisiaj jednak zostaję przy norweskich i dla równowagi malutkich kotkach.

              klknij w zdjęcie                                 

W zależności od nastroju!!

28 lutego 2012
„Skarpetki, opus 124” wczoraj w TV obejrzało 1mln 120tys widzów. Wśród tej grupy byłam oczywiście ja, nie wiem tylko czy moja obecność została odnotowana… Przywrócenie teatru w TV dla takich jak ja, to naprawdę najlepszy z pomysłów. Poniedziałkowy wieczór to małe święto. Panowie Pszoniak i Fronczewski wypadli znakomicie w przekazywaniu przesłania o niespełnionych i rozczarowanych staruszkach – prawie tak to było jak u mnie, tylko ja startowałam z niższego pułapu – połączonych w końcu więzami przyjaźni. Humor krył się w zakamarkach słów, wypowiedzianych lub będących domysłem tylko, może wszystko było nieco przydługie, ale w wykonaniu mistrzów miało swój smaczek. Tyle radości, dzisiaj natomiast od samego ranka wszystko pod górkę.

  

Zgłosiłam się do konkursu ze swoją stroną i może bym i brnęła dalej, jako że chwalą mnie, ale gdy doszłam do miejsca oznaczonego koniecznością prowadzenia rachunkowości, wycofałam się. Nie chcę dotacji i nie chcę w to iść. Może już dosyć moich zmagań i będę mogła zająć się tym, co sprawia mi przyjemność…
 

 

29 lutego 2012
Mam iść do lekarza i nie mogę się dodzwonić. Pójdę osobiście, jednak na przyjęcie dzisiaj nie ma co liczyć. Zrezygnowałam z kijków, nie ma co ryzykować. Musze doprowadzić się do stanu używalności. W sprzyjającej już atmosferze, to znaczy w pełni zdrowia, mam zamiar iść do fryzjera. Zapuszczanie włosów nie na wiele się zdało. To już nie te czasy. Obcinam, koniec dyskusji. Moja córka przesłała mi kilka fryzur, wybrałam jedną sam nie wiem czy ze względu na włosy czy na typ modelki, w każdym razie podoba mi się i tak się ostrzygę. Zastanawiam się tylko, czy tak potargana będę dobrze się prezentować, w końcu jestem starszą już panią. Zaryzykuję.ę krótko ostrzyzone ustawiłam jako tapetę i zerkam ukradkiem. Ładna, prawda! Malowane lale niezbyt mi się podobają.