moje wiersze 

Ostatnio dodane:

Oto wyniki rodzinnego konkursu. Każdy tworzył licząc na natchnienie, nie martwiąc się zbytnio o formę. Niektórzy tak się wczuli w rolę, że poszli zbyt daleko, i nie mogę tutaj umieścić ich utworów, zbyt śmiałe. Nie podaję autorów, wszystko wymieszałam. Tak naprawdę będę rada, gdy uśmiechniecie się czytając te teksty.

Limeryk - miniaturka liryczna; nonsensowny, groteskowy wierszyk o skodyfikowanej budowie:

1. Szczodrobliwa
Poczciwa Zosia z Bydgoszczy,
Znana była ze szczodrości.
Wspomagała biedne sieroty,
Psy bezdomne i dzikie koty.
Bank jej odmówił płatności!

2. Pragnienie
Niezbyt urodziwa panna w Oleśnie,
Apetyt miała na czereśnie. 
Do ogrodu sąsiada zaglądała,
Choć szans zbytnich nie miała.
Kosz czereśni jednak dostała, we śnie!

3. Dobrotliwy
Pan nikłej postury z Góry
Potajemnie kochał góry,
Marzył, by być jak Janosik,
Odkładał każdy grosik - 
Kupił Hance kierpce ze skóry.

4. Wiatrak
Śliczna Klarunia z Myślęcinka
Z uporem kręciła rękami młynka.
Mama z ukosa na nią spoglądała,
Sąsiadka jawnie się śmiała.
Wiatrak jak stał, tak stoi bez ruchu, u Klimka.

5. Zachłanna
Strojnisia Hania z Pakości
Miała butów wielkie ilości.
Nocami je przymierzała,
Przed lustrem defilowała,
Aż skórę na pięcie otarła do kości.

6. Nakaz
Odloty miewał łysy sołtys z Ostrowa.
Z fantazją nosił kapelusz z sitowia.
Dziwili się ludziska
Dlaczego sołtys głowę uciska?
Łysych sołtysów wójt chciał relegować.

7. Powinność
Miła wdowa znad Brdy i Wisły
Wciąż na nowe wpada pomysły.
Rodzina z grzeczności spełnia powinności,
Lecz ten konkurs na poezję, 
To jest obłęd czysty. 


Lepiej - krótki, jednozdaniowy, często nonsensowny, groteskowy wierszyk, standardowo składający się z dwóch wersów. 

1. Lepiej jeść pierogi z serem,
niż być w internecie zerem.

2. Lepiej złapać byka za rogi,
niż w knajpie zbierać pety z podłogi.

3. Lepiej w ogrodzie mieć barszcz Sosnowskiego,
niż przy stole widzieć gościa niechcianego.

4. Lepiej na koniu jeździć okrakiem,
niż u teściowej jeść babkę z makiem.

5. Lepiej złapać koronawirusa,
niż ścierać farbę z kaktusa.

6. Lepiej księżyc oglądać w lunecie,
niż w niewłaściwej się kochać kobiecie. 

7. Lepiej mieć przed domem piachu zwały,
niż nieśmieszne opowiadać kawały.

8. Lepiej mieć cynku niedobory,
niż nie iść w czerwcu na wybory.

Moskalik – to krótki, rymowany i dowcipny wierszyk, który jest parodią fragmentu Poloneza Kościuszki Rajnolda Suchodolskiego z 1831 roku i musi mieć zachowaną jego formę.

1. Kto powiedział, że wirusy
W Bydzi mnożą się bez liku
Temu w łeb przywalę pałą 
Przed kaplicą u kleryków.

2. Kto maseczkę zdejmie w sklepie
Pandemię mając za nic,
Temu skórę wnet przetrzepią 
Misjonarze spod Pabianic.

3. Kto mi powie, że poezję 
Pisać każdy może,
Temu wlepię sto batogów
Przy kościele nad morzem.


Fraszka – krótki, zwięzły utwór z wyraźną puentą.

1. Do urn!
500+ dla meneli!
Chytrze to pomyślane,
gdy ockną się przy niedzieli,
zdążą na głosowanie. 

2. Doskonalenie zawodowe
Doskonalić wiedzę doktorze całe życie trzeba,
inaczej pacjenci wyfruną ci do nieba.

3. Sprawiedliwość 
Natura na starość płcie ujednoliciła.
Kto jest na tym zdjęciu?
Karol to, czy Ludmiła?

4. Przykład idzie z góry
Ucz się pilnie - mówił belfer - aby dojść do celu,
lecz on sam, mimo nauk, pusto ma w portfelu.

Koniec 

 Oto wyniki konkursu. Największą ilość głosów zdobyły:
Lepiej nr 2
Lepiej złapać byka za rogi,
niż w knajpie zbierać pety z podłogi.
Moskalik nr 3
Kto mi powie, że poezję 
Pisać każdy może,
Temu wlepię sto batogów
Przy kościele nad morzem.
Fraszka nr 3
Sprawiedliwość 
Natura na starość płcie ujednoliciła.
Kto jest na tym zdjęciu?
Karol to, czy Ludmiła?
Limeryk - wszystkie uzyskały taką samą ilość głosów.
 
Osobiste sympatie też chyba miały wpływ na wynik. Tak mi się wydaje. 

Uległość przestrzenna
Luisowi
Kroczysz przy nodze, smyczą spięty,
przyjacielu człowieka gubiący nadzieję
na wolność, podwórko i łąkę.
Stajesz, wyczuwasz każde szarpnięcie.

Zawsze wierny, gładzisz językiem rękę
napełniającą miskę. Spłacasz raty za utrzymanie
psią wdzięcznością, skrzywieniem bocznym
kręgosłupa i wahadłowym ruchem ogona.

Od ściany do ściany, z pokoju do pokoju,
od kanapy do fotela, ustępliwo-ulegle
dążysz krok w krok za swą panią - 
uśmiech, przygana, czarne lub białe.

Życie przecieka obok, gdy skulony na kocu
śpisz coraz częściej, coraz dłużej, charcząc
i posapując . Czujesz ten lodowaty powiew?
To kurczy się twoja  nadzieja.

Wiarołomny
Nie czeka, nie kocha,
uparcie przepędza
nawet jej cień z myśli.
Ranek jednak wita uśmiechem
gdy ta nic-nie-warta
nocą się czasem przyśni.


Manowce bytu
Nie lubię cię dzisiaj, nie chcę
uwagi poświęcać myślom
podszytym wiatrami wspomnień.
Giń w zakamarkach pamięci,
zresztą, co tobie teraz do mnie?!

Byłeś jak dzisiejsze niebo
poszarpany, szorstki w dotyku.
Słońce przedzierało się z trudem
przez meandry twojego,
węzłami splątanego bytu.

Stepowe wiatry tobie dziś wieją
ze wschodu, ze wschodu…
Pod amarantowym otokiem
skryte mojego ułana imię,
a ja ze zmartwienia ginę, ginę…


szeptunka
wszystko zmienia się, pory roku, słowa,
niekiedy zjawiają się z opóźnieniem,
jednak zawsze są na swoim miejscu,
cieszą, albo mącą zastałą ciszę

białe płatki śniegu spadają na moje dłonie,
rozpływają się szybko, niecierpliwie,
wciąż są, lecz już nie takie same,
jak wyznania płynące któregoś wieczoru

teraz wolałbyś je zabrać, zamotać w kłębek czasu,
nic z tego, noszę je zawsze przy sobie,
przyjdzie dzień, kiedy zawisną na sznurze
rozliczeń, jak amen w pacierzu.




Zagwozdka
Ludce i Zbyszkowi

Chyłkiem, bokiem, ciszkiem
rozstali się temu dni trzy
każde odeszło śpiesznie
nie chcąc wiedzieć o czym drugie śni

nie napiszą, nie odezwą się
przyczajeni w kuluarach wspomnień,
ukradkiem jednak śledzą
o czym które mówi do mnie

spojrzą jeszcze raz, no może dwa
miłość jak zagwozdkę wyszarpując z serca,
słowem „kocham” nieważnym już
bawi się wiatr przeniewierca


Gdyby …

gdyby był bliżej może by spostrzegł
cień jej uśmiechu bujający w obłokach
uwielbienie w oczach leżące u jego stóp
na wieki wieków

gdyby spojrzał choć raz uważniej
zawieszając wzrok na krawędzi okna
dotknął w myślach jej nikłego cienia
ukrytego za firanką

gdyby uruchomił czytnik myśli tajemnych
wpisanych w pękaty sztambuch
schowany w szufladzie dębowej komody
usłyszał słowa

nie widział, nie słyszał, nie rozumiał
dlaczego więc teraz wędruje krawędzią drogi
wypatrując barwnych motylich skrzydeł
zadeptuje ślady




Kołowrotek czasu

Była, jest ale czy będzie?
Na to pytanie nikt jej nie odpowie.
Orze wciąż uparcie bruzdy trwania
w twardej glebie życia
bez wytchnienia.

O zmroku wsparta na dłoniach
ufryzowanych siatką żył wypukłych
wypatruje granicy dnia i nocy.
Wraca myślami do dni przebrzmiałych:
- jak świetliste kule jasnych –
rozpromienionych uśmiechem dziecka,
- jak ciemne chmury ciężkich –
brzemiennych troskami dania codziennego,
- jak słodkie gruszki smażone w syropie –
lepiących się od pożądania.

Zwija kłębek wspomnień, powoli, dokładnie
aby ciemną nocą turlać go w świecie snów
dokładając nitkę dnia dzisiejszego
tkać różnobarwne wzory marzeń
gasnących o świcie
niewypełnieniem.

Czas uparcie wypełnia lukę
pomiędzy jej myślą a czynem,
nawija dni na wrzeciono przeznaczenia.
Była, jest ale czy będzie?



Wirtualne uczucia -fraszki

Pisał maile w dzień i w nocy,
namawiał ją do grzechu,
gdy ujrzała go w realu
omal nie pękała ze śmiechu.
***
By nabrać wprawy w pisaniu
słała im listy miłosne,
poznali się na jej gierkach
trojana dostała na wiosnę.
***
Ledwo wstał, komunikator GG
uruchamiał ochoczo,
mrugając do wielu panienek
zeza dostał przed nocą.
***
W domu cicho siedział
pod pantoflem żony,
w wirtualu bywał
kochankiem szalonym.
***
Kochał ją zapamiętale
ale tylko poza realem.

Dlaczego….

Mgnienia

Rozmazana linia niepamięci
gubi się, za horyzontem tonie.
Oczy straciły już swój jasny blask,
srebrny pył przyprószył czyjeś skronie.
Tylko myśl kołacze się brzękliwie,
przywołuje obraz miły sercu,
burzy spokój, jak pszczoła na wiosnę,
krążąc wśród kwiatów na łąk kobiercu.

Nie wyprzesz się tego co w sercu masz,
nie sprzedasz towaru na straganie,
dopóki powraca do ciebie myśl,
miłość trwa, ale czy pozostanie?
Chcesz ją zdusić, odrzucić, stłamsić,
niepotrzebna już przecież nikomu.
Ona wraca wciąż jak zraniony ptak,
a ty leczysz ją wciąż po kryjomu.

Przeciwności losu

Chciałam dzisiaj napisać wiersz,
naprawdę chciałam, jednak
zapodział się gdzieś ten ktoś,
komu wierszem dokuczałam.

Teraz międlę jakieś brednie
o pełznących nocą słowach,
szeptach, świtach, tatarakach
od których boli mnie głowa.

Niech tutaj zjawi się ktoś,
kto przekroczy bramę czasu,
albo zamilknąć przyjdzie już
by nie robić ambarasu.

Niepewność

Księżyc spogląda w moje oczy
srebrzysty i milczący
czekam przyjdź kusi blado
a ja jak bezradna ćma
trzepocę strzępami myśli
chętnie spaliłabym się w nim
lecz nie jestem pewna jego słów
może mi tylko się przyśnił

Kochankowie z ulicy Polanka

taka piękna jest z nich para
on już stary, ona stara
pochyleni, przytuleni
rytmem laski zjednoczeni

ona krucha, szczupła, blada,
przygarbiona, pomarszczona,
lecz dla niego zawsze piękna,
matka dzieci, jego żona

dni topniały im o zmroku,
grzały noce, bledły ranki
zawsze razem szli przez życie
kochankowie z ulicy Polanki

schyłek trwania dzierżą razem
wspomagając się wzajemnie,
ona go uśmiechem darzy,
on prowadzi ją pod rękę

ile jeszcze dni i nocy
przetoczy się przez ich życie,
nie wie on i ona nie wie,
nie chcą trzymać nic w ukryciu

głaszcząc czule po policzku
wyznał miłość swej wybrance,
Afrodycie swego życia
zamieszkałej na Polance

Rzeka złudzeń

Żal mi złudzeń o złoconych brzegach,
koronkowych, lekkich jak mgiełka,
gnanych z prądem, gubiących prawdy
złudne i czcze, nam przeznaczone.

Żal mi przysiąg bez zobowiązań,
chimerycznych, skrytych w sitowiach,
lekkich, barwnych, rozkapryszonych,
rzuconych dziś, jutrem rozmytych.

Żal mi marzeń. Mkną teraz rzeką
srebrnych cieni, wygasłe, blade,
pokurczone. Przechwyć je świtem,
rozświetl blaskiem, skieruj w mą stronę.


Pod powiekami

Przycicham, zamykam oczy,
pulsuje szarość, drżą cienie.
Powoli rozjaśnia się mrok,
jesteś! Ty, pamięć, wspomnienie…

Twój obraz zjawia się zawsze,
przywołać mogę go myślą,
bez trudu zjawiasz się przed snem,
gdy cienie nocy zamilkną.

Widzę twoje dobre oczy,
w uśmiechu rozwarte usta,
czule rozwichrzone włosy,
dotykasz je, ręką muskasz.

Wiem, że nie jest ci tam lekko,
cierpisz, trujesz się myślami,
dla mnie jednak miłą masz twarz,
troski zostawiasz za bramą.

Czy mogę odrzucić myśli,
schować, podarować ciszy?
One są, nie znikną nigdy,
wrażliwa dusza je słyszy.

Zstępna

nie bała się osądu,
niech tupią.
wyślizganą drogą
i tak podążą słowa.
hamowało ją matczyne
- a nie mówiłam…

starała się,
dźwigała dekalog
przymykając oczy,
zło zgarniała pod dywan,
nadgryzione często wracało
wiatrem popędzane.

miała być lepsza,
szczęśliwsza, bogatsza
podobno w czepku urodzona…
                               

 Pamięć

Oni się nie zestarzeją,
zostaną w naszej pamięci
z twarzą zatrzymaną w kadrze,
dobrzy lub goryczą ścięci.

Ich twarze blakną, znikają
w sepiach i brązach już toną,
tylko w snach wracają jeszcze,
później odchodzą do domu.

Będziemy o nich pamiętać,
na grobach zapalać znicze,
starzeć się w cieple wspomnień,
a łzy ocierać skrycie.

Odłamki

Ku przestrodze*)
Mieszkańcom przy ulicy Podwale 7 żyło się spokojnie. Władek K., mieszkaniec osiedla, wysiadł z samochodu, który zaparkował na parkingu przed blokiem, wziął do ręki bukiet kwiatów umieszczony na tylnym siedzeniu i z poszedł ścieżką przez trawnik do domu.
Werka czeka już z obiadem - pomyślał.
Miał ją ciągle przed oczyma. Była piękna, ale nieufna. Ślub wzięli dwa lata temu. To chyba on w tym związku zostawiał głębsze ślady w piasku miłości. Przekonał się o tym wczoraj, po powrocie z zakładowej imprezy integracyjnej. Werka zasypała go gradem wymówek już od progu. Zadawała podejrzliwe pytania. Wszystko co zrobił, było nie tak. Ciągle czuła się jak zagrożony ptak, gotowy atakować.
Kiedy się poznali, była rozbita zupełnie. Nie mogła udźwignąć zdrad męża, kłopotów z dzieckiem. Wzruszyła go jej bezradność. Była taka piękna! Chciał być dla niej oparciem. Nie przewidział tylko, że zranione serce powinno mieć czas, aby się wygoić. Należało najpierw wyjąć delikatnie wszystkie odłamki tkwiące tam po wybuchu, pozwolić na zabliźnienie się ran. On nie chciał jednak czekać! Teraz płacił za swój pośpiech. Nie miał już sam pewności czy kwiaty pomogą.

***

Najpierw scałuj lodowe łzy,
szalikiem otocz szyję,
rozwiej mgły ruchami warg,
sprawdź dla kogo serce bije.

Dopóki w jej sercu tkwi cierń,
drgają wichry pamięci,
nie pomoże szybki ślub,
tobą zalecza nacięcia.

Możesz zaklinać ją wiatrem,
krople z gwiazd z ust wytaczać,
ją pochłania sztabek blask…
dla tobie zostaje praca.

*) Powiastka dydaktyczna

 Mowa kamieni

Możesz kochać nawet kamienie,
czcić je i pokłon im składać,
tulić je czule w swych dłoniach
i baśnie im opowiadać.

Możesz je turlać pod górkę,
kaczki z nich puszczać po wodzie,
ukrywać w kieszeni na dnie,
lub zakopać gdzieś w ogrodzie.

Możesz szlifować, obtoczyć
nakreślić znaki runiczne,
nie rzucaj tylko kamieniem
w me okna, o bladym świcie.

Jutrzenka rozdziera niebo
świetlistym blaskiem nad ranem,
bym chwycić mogła twój kamień
poznając słowa nieznane?!

ulotni kochankowie

znają się z czasów zaprzeszłych
i tak już pozostanie
dotykają pamięci zdarzeń
kącikiem warg
w czasu jasnej bramie

starają się uśpić serce
do snu je ukołysać
lecz pamięć budzi się nocą
rozdziera zasłonę
lśni wtedy dusz ich kryształ

łączą ich nici tajemne
snujące się wizje obrazy
mkną nurtem niedościgłym
utkanym z pragnień
o których ciągle marzą

niespełnieni kochankowie
zagubieni pośród świata
czują dotyk swych myśli
bladym świtem
gdy noc z rankiem się brata

Oczarowanie

W zimowe ranki, śniegiem oprószone,
panna Agata śpiesząc do pracy,
park przemierzała, dech tracąc i wiarę,
że coś się zmieni, coś będzie inaczej.

Dzień za dniem mijał. Staw pokryty lodem
sztywniał bezradnie, dysząc przeręblami,
lecz ona ufna, że spotka tu kogoś,
czesała przestrzeń czujnymi oczami.

O dniu szczęśliwy! Dostrzegła go w dali.
Stał obok ławki. Jaki elegancki!
Młody, przystojny, uśmiechem ją wabił,
zarzucił szalik ruchem tak szarmanckim.

Lecz przeszła mimo, odwróciła oczy.
Tak go mijała przez dni kilka z rzędu.
Kobieta była, niech ją zauroczy.
Tak mile patrzył, gdy szła do urzędu.

Słońce przygrzało dnia któregoś wreszcie,
śnieg umknął żwawo, poczerniała ziemia.
Zapłonął płomień w serduszku Agaty,
coś w jej uczuciach zaczęło się zmieniać.

Postanowiła więc bieg nadać sprawie,
łamiąc milczenie zawisłe w przestrzeni.
Po kruchym lodzie radośnie przebiegła,
by poznać pana i los swój odmienić.

Przez trzepot powiek czar oczu roztacza,
lecz on gdzieś zniknął ? Kapelusz latawcem
nad drzewem wzlata. Obok ławki tylko
czerwona róża, biały liścik leży -

Byłaś mi lodem! Co to znaczyć może?
Nie kiwnął palcem, odszedł bez wahania.
Walentego przecież, a ona tu sama!
Pojęła wreszcie. Kochała bałwana.

Wypełnić się musi

(śnią mi się powstaniec i teraz już wiem to,
co wiedzieć powinnam)

nie znam twego imienia
lecz szukam od lat wielu
zbratana jestem z tobą
pamięcią przyjacielu

nie wiem kim byłeś dla mnie
małżonkiem ojcem synem
poszedłeś w bój jak wielu
w krwawą czasu godzinę

sam teraz do mnie wracasz
nocą kołyszącą troski
twarz znajoma i mundur
nie budzą wątpliwości

niebieski srebrne guzy
w dwóch rzędach przyszywane
wysokie czarne buty
za pasem broń schowana

nie masz na głowie czapki
i smutny jesteś taki
wesprę cię odkryję czyny
na grobie złożę maki


Pętla czasu

Trwoży się moja myśl
w jałowej przestrzeni.
Wiatr rozrywa twą twarz
w mgławicę przemienia.

Byłeś mym wielkim Bang,
eksplozją kosmiczną,
potrójną gwiazdą Lwa
magnitudą sejsmiczną.

Nie odchodź, nie znikaj
w krótkiej pętli czasu,
blednie obraz twój
w głębi szarych światów. 


Żebraczka

Kochasz mnie?- powiedz to, teraz!
Oczy zasnute łzami,
serce z trwogi zamiera.
Kochasz, powiedz?!

Umyka zamyśleniem w dal
kamienna twarz kochanka,
zza ściągniętych warg syk-
Wiesz, nie pytaj.

Miłość umiera nad ranem,
odchodzi bez pytania.
Pustym dźwiękiem są słowa
bez miłowania.