29 czerwca 2021
Lubię zapachy lata, takie intensywne i zniewalające. Pachniały dzikie róże rosnące na skwerkach, akacje, teraz lipa roztacza swoją woń. Pachnie także ligustr. Jego zapach roznosi się daleko poza  żywopłot. Pachną łąki i zboża na polach. To dobra strona lata, upały są trochę męczące. Starzy ludzie dosyć trudno je znoszą. Najlepiej spędzać czas w zacienionym, przewiewnym miejscu. Mój balkon już od godzin południowych nadaje się do tego doskonale. Lubię siąść na fotelu z dobrą książką w ręku i napawać się urokami lata, póki jest.

28 czerwca 2021
Mój balkon już znacie. Hoduję kwiatki ze zmiennym powodzeniem, ale jakoś sobie radzę. Przyznaję, suszę także pranie, ale na suszarkach, których nie widać z zewnątrz. Schnie naprawdę szybko. Lubię sobie posiedzieć na balkonie, poczytać, popatrzeć na świat, porozwiązywać krzyżówki. Myślę, że mieszczę się w przyjętych normach. Są jednak ludzie, którzy balkon czy taras wykrzystują do hodowli warzyw. Mają prawo, ale niekiedy sami sobie utrudniają życie. Hodują pomidory, sałatę, a nawet dynię. Miejsce jest zupełnie zajęte. Ta pasja utrudnia życie chorej matce właścicieli, która nie mieści się już wśród skrzynek i trzeba z nią na spacer wychodzić do parku – nie chodzi, siedzi na wózku. Wyjście do parku bardzo polecane, ale ona chciałaby tak na dłużej na tarasie sobie posiedzieć, podrzemać, jak to stary człowiek, a nie może. Warzywa są ważniejsze.
Są jeszcze drastyczniejsze przypadki, na balkonie przebywa w mieście B. świnka. Nie ma siły na właściciela, a ludzie się skarżą. Może właściciele chcą być oryginalni, a może od kogoś dostali malutką świnkę i teraz, kiedy urosła nie wiedzą co z nią zrobić?!  Świnia, to świnia, swoje zwyczaje ma i jej sąsiedztwo była uciążliwe ze względu na zapachy. Zwrócono się z tą sprawą do prasy, aby świnia zyskała rozgłos i znalazł się nareszcie ktoś, kto problem rozwiąże. Świnia to inteligentne zwierzątko i ja nie mam nic przeciwko świni, ale ona powinna przebywać w swojej zagrodzie, no może w domku z ogrodem, gdy już tak musi być, ale na balkonie? Świnie powinny być rejestrowane ze względu na szerzące się choroby, a ta samopas. Powiem szczerze, nie chciałabym takiego sąsiedztwa, na balkonie chcemy mieć możliwość oddychania zapachem kwiatów, a nie świńskimi odchodami.
https://bydgoszcz.wyborcza.pl/bydgoszcz/7,48722,27249723,swinia-na-balkonie-bloku-w-bydgoszczy-mieszka-tu-od-dawna.html

27 czerwca 2021
Starożytna mądrość: Początek kłótni jest jak przerwanie tamy — zaniechaj tego, zanim wybuchnie spór.
Takie mam przesłanie na dzisiaj w mojej poczcie. To chyba mądra maksyma. Problemem jest jednak to, że nie ze wszystkimi ma się ochotę kłócić. Moja domowa psychologia podsuwa mi takie rozwinięcie tematu. Musi nam na kimś zależeć, aby podejmować z nim kłótnię. Ja jestem człowiekiem spokojnym i unikam konfliktów. Co zrobić jednak, gdy inni kłótnię prowokują, lub postępują w sposób, którego w żaden sposób nie można zaakceptować. Są różne wyjścia ;
- podjąć próbę wyjaśnienia sprawy, co często kończy się kłótnią, gdyż osoba winna broni się jak zwierz w matni, otoczony niespodziewanie przez myśliwych, 
- dać sobie spokój i przejść obok tego w milczeniu dusząc wszystko w swoim wnętrzu, co owocuje nerwicą,
no i wyjście ostateczne
– odejść w milczeniu chyba niewiele tracąc, gdyż człowiek nieuczciwy zatruć może życie na zawsze.
Wniosek wynika z tego jeden – sami decydujemy o tym, z jakimi ludźmi żyjemy. Wiem, wiem, niekiedy nie ma wyjścia. Przecież są na ziemi ludzie szczęśliwi, a może umiejący być ludźmi szczęśliwymi - tak postępują, że ktoś nie ma serca ich zranić. Kto to tam wie?!
Ja się czuję bardzo szczęśliwa, oto ja z córką na wczorajszym rajdzie kończącym likwidację reliktów przeszłości przed fontanną dającą ochłodę. Co prawda musiałam poczekać, gdyż słowa - dzisiaj nie mogę, ale w sobotę pojedziemy i wszystko załatwimy padły - znacie to, prawda? Młodzi ludzie są teraz naprawdę zapracowani, a starzy potrafią czekać, co zresztą innego mają do roboty.   

Ludzie wymyślają ciągle jakieś nowe trendy w modzie, mebli domowych także. Kiedyś ozdobne, gięte, złocone, później prostota i oszczędność stylu, teraz wymyślono meble ze starego drewna. Im bardziej stare, tym bardziej pożądane. Moja córka przysłała mi zdjęcie stołu, to ostatni nabytek, który mnie trochę zszokował. Podobno wszystko jest wyszlifowane i dopasowane, ale dla mnie „dziurawe”. Mam się zachwycić nową stylistyką. Każdy może mieć swoje zdanie na ten temat, jej prawo mieć meble w domu takie, jakie chce mieć, „z duszą”, tak to określiła.
Ja wolę meble bez duszy, ale za to funkcjonalne. Energia zgromadzona w starych przedmiotach mnie obezwładnia i dlatego nic starego w domu nie postawię, nawet gdyby to był najpiękniejszy antyk! Należę do pokolenia, które kupowało meblościanki, gdyż taka była moda. Nic innego nie było w sklepach. Meblościanka zajmowała dużo miejsca, nie była pakowna, ale być musiała. Na szczęście mamy to już za sobą. Jakieś meble w domu być muszą. Jesteśmy trochę niewolnikami mody. Oto moja nowa aranżacja pokoju, półki w różnych konfiguracjach. Póła w pionie, półka w poziomie, nie zajmuje dużo miejsca, a energią obdarowuję ją ja. Stawiam ostatnio na kwiaty, właśnie takie energetyczne i oczyszczające wnętrze. Każdy w swoim mieszkaniu musi się czuć dobrze, to jest ważne, w końcu spędzamy tutaj większość czasu. 

24 czerwca 2021
Wczorajszy mecz Polski ze Szwecją trzymał w napięciu. Ta pierwsza bramka była wielkim zaskoczeniem, a później cud dwóch bramek, i ta końcowa, wbita nam przez Szwedów, była wielkim rozczarowaniem. Oni nic nie zyskali, my straciliśmy wszystko. Może i dobrze, nie będę przeżywała strachu o naszych. Reszta rozgrywek mnie nie obchodzi. Wystarczy mi wynik.
W trakcie rozmówek bazarkowo-zbliżeniowych, w takiej pogwarce – co słychać – dowiedziałam się, że pewna pani namiętnie ogląda z mężem mecze, ale nie lubi Lewandowskiego, gdyż jest zbyt bogaty! Wbiło mnie w ziemię. Ja rozumiem, że z jej finansami może być kiepsko, ale aby zazdrościć komuś powodzenia popartego ciężką pracą, tego już pojąć nie mogę. Kto komu broni być Lewym?! Mentalność ludzka ma naprawdę różne poziomy.
Tej pani radziłabym mieć w domu roślinę doniczkową zwaną drzewkiem szczęścia. Może to by coś pomogło. „Grubosz, potocznie nazywany drzewkiem szczęścia, zyskał popularność jako roślina zapewniająca sukcesy i pomyślność.” https://porady.interia.pl/choroby-i-leczenie/news-jakie-wlasciwosci-lecznicze-posiada-grubosz-drzewko-szczesci,nId,4984107
Ja mam roślinę w domu, na wszelki wypadek, bo to przecież także drzewko pieniędzy. Co kilka lat wsadzam nowe sadzonki, gdyż grubosz bardzo się rozrasta. Doświadczyłam także symbiozy ze mną, jako organizmem żywym, gdy bardzo źle się czułam, schylił się w doniczce, bałam się że to już koniec, grubosza i mnie. Teraz wszystko wróciło do normy, ja także. Oto mój grubosz, podobno zawiera arsen, ale przecież nie będę go jadła.

23 czerwca 2021
Dzisiaj Dzień Ojca. Najlepsze życzenia dla Ojców. To taka ważna postać w życiu rodziny. Jego podstawa w stosunku do żony i dzieci daje gwarancję szczęscia. Mój Ojciec, najlepszy z ojców, zostawił po sobie życzliwą pamięć. Nie żyje już trzydzieści lat, ale nawet we wspomnieniach wnuczek, kiedy o nim mówią, rozjaśniają się twarze. Na ukształtowanie postawy życiowej córek ojcowie mają wielki wpływ.
Tato, to dla Ciebie ta herbaciana róża. To rewanż za ofiarowaną mi na imieniny z prośbą, aby jej nie ścinać, gdyż jest taka piękna. Została w ogródku i była źródłem radości dla domowników. To była moja róża.
Czytam ostatnio „Odległe brzegi” Kristin Hannah. Książka traktuje o postawie głównej bohaterki, która, mimo że ma spokojne życie, nie czuje się szczęśliwa. Postawiła na rodzinę, dzieci wyfrunęły z gniazda, a ona pozostała z brakiem miłości, która z biegiem lat się ulotniła. Zaczęła uczęszczać na kursy „Kobiety bez pasji”, gdzie spotykała się z innymi kobietami osamotnionymi życiowo z różnych powodów. Chciały odnaleźć drogę dla siebie. Szukały swoich pasji, nigdy nieujawnionych z braku czasu. To wspaniałe przesłanie dla wszystkich kobiet. Trzeba odnaleźć w sobie to, co w nas drzemie i dać sobie szansę, aby to zrealizować. Nie dać sobie wmówić, że ty nie potrafisz, nie umiesz. Zrobisz tak jak będziesz umiała, ale dasz sobie szansę. Nie musisz być geniuszem, wystarczy, że będziesz twórcą swojego pokroju.
Dlaczego piszę o tym w Dniu Ojca? Otóż dlatego, że to opowieści mojego Ojca, jego zainteresowania i pamięć o lokalnych wydarzeniach historycznych popchnęły mnie do udokumentowania historii mojej rodzinnej miejscowości. Oczywiście mama też miała w tym swoją rolę, ale dzisiaj jest święto Ojca. Zbieranie materiałów do historii Miłkowic pochłonęły mnie bez reszty. Gdybym tak dzisiaj miała wybierać zawód, zajęłabym się właśnie tym, chociaż swoją pracę przecież  wykonywałam z miłością i poświęceniem.
Tato, wiem, że się uśmiechasz po drugiej stronie. Ciekawa jestem jak mnie przywitasz, gdy już będę tam, gdzie Ty teraz jesteś.

22 czerwca 2021
Nareszcie trochę chłodniej. Czekamy na burzę. Duchota jednak straszna. Oglądam moje kwiatki na balkonie i co dzień podejmuję walkę z innymi natrętami, a to ziemiórki, to znowu mrówki, a dzisiaj okryłam na liściu powoju jakieś białe kulki i pełno uwijających się wokół robaczków! Liść zerwałam. Robaczki pogrzebane. Wszystko, co daje radość, przynosi także problemy. Begonia trochę odżyła, ale ciężko jej będzie po tym "upalaniu" wrócić do równowagi.
  
Jestem zupełnie rozbita, skupiam się na pracach fizycznych, ziewam przejmująco i nie mogę dojść do siebie. Daleko już coś w przestworzach grzechocze, niebo szaro-sine. Ptaki nawet zamilkły. Zbliża się burza.

21 czerwca 2021
Zaczęłam tydzień od wizyty u reumatologa. Szłam wolniutko, gdyż obserwowałam ludzi idących ulicą. Same kobiety, gdzie są chłopcy? Ani jednej sztuki! Siedzą w domu, po co mają się przemęczać, to wygodna część społeczeństwa. Żartuję, ale coś w tym jest.
Zwróciła moją uwagę dziewczyna idąca tak pięknie, że chciało się patrzeć – ruchy energiczne, skoordynowane, płynne. Szyk i elegancja, jakiś dziki wdzięk, żar lejący się z nieba jej nie przeszkadzał. Inni szli, tak jak ja, krok za krokiem. Nogi popuchnięte, obolałe, zgięte do przodu, albo rozchodzące się na boki. Nawet młode osoby poruszały się w sposób powiedziałabym niechętny.
Obserwacja rzutowała na tempo mojego marszu. Spóźniłam się 3 minuty. Czekała już pani z dziewiątej dwadzieścia i udzieliła mi nagany, ja miałam termin ósma pięćdziesiąt. Powiedziała, że już weszła pani z dziewiątej. Wspaniałomyślnie zaproponowałam, żeby weszła teraz, mnie tak znowu na czasie nie zależy, ale uniosła się honorem i stwierdziła – Niech pani wchodzi. No to weszłam, gdy pacjentka wyszła. Nie ma o czym mówić, trzeba, będę się leczyć.
W drodze powrotnej odwiedziłam bazarek. Truskawek mnóstwo, wybierać, przebierać i spożywać, co też uczyniłam po powrocie do domu. Mała drzemka w taki upał była konieczna, muszę dać odetchnąć podstarzałemu organizmowi, a teraz będę porządkować szuflady. Przez porządek należy rozumieć usuwanie zbędnych dokumentów zalegających teczki i teczuszki. Wkładasz i zapominasz, że włożyłaś, i tak sobie leżą, niekiedy latami. Dzisiaj czystka dotknie wszystkie z minionych lat. Zostaną tylko aktualne i te ponadczasowe typu akt własności mieszkania… Radzę, zróbcie to, ktoś to przecież musi zrobić. Najtrudniejsza sprawa w tych radykalnych porządkach przychodzi wtedy, gdy coś jest jednak potrzebne, a już zostało zlikwidowane.

Wczorajszy dzień miałam zajęty do granic możliwości. Nie lubię takiego natłoku wydarzeń. Mnie zadawala cisza, spokój, kraina łagodności. Kiedy już wróciłam do domu siadłam przed telewizorem ze szklanicą wody miętowo-miodowej zaprawionej obficie cytryną i oglądałam w ciszy mojego wysprzątanego domu film w tv kultura o upartej bibliotekarce, która stwierdziła, że wśród książek nigdy nie grozi nam samotność. To taka półprawda, gdyż zawsze samotność pokazuje rogi, nie pomogą koty, kwiaty, książki, a nawet bractwo różańcowe. Potrzebni są osobiści mądrzy i mili ludzie.
Ciszę przerywały wiwaty, ryki i krzyki ulicy, ale film tak mnie wciągnął, że na nic nie zwracałam uwagi. Wiadomość w telefonie postawiła mnie na nogi – Mamo, oglądasz mecz? Mamy remis. Wszystko ustawiło się na swoim miejscu. A jednak to dzisiaj mecz, zupełnie zapomniałam. Włączyłam na powrót telewizor i wgapiałam się w pogoń za piłką naszej drużyny. Szczęście wielkie, że zremisowali. Hiszpania to nie jest przecież łatwy przeciwnik. Nie jestem fanką futbolu, ale jak świat tak się tym fascynuje, to ja też jakoś staram się nadążać. Nie lubię sportów wyczynowych, zbyt się denerwuję. Sport według mnie powinien służyć zdrowiu, a gdzie tu mówić o zdrowiu, kiedy zawodnik dostaje ataku serca na boisku, a jeszcze w takim upale, tego kopną, ten ma pęknięte wiązadło… Bez gry też się takie rzeczy zdarzają, ale to zupełnie coś innego.
Jak my te upały kochani seniorzy przetrzymamy? Duchota okropna. Moje begonie wczoraj się usmażyły w słońcu. Przestawiłam pod parasol, ale które kwiaty mam wystawić na słońce, przecież wszystkich nie osłonię. Dzisiaj wstałam o szóstej i o poranku posiedziałam w miłym chłodku na balkonie. Teraz już zaczyna dopiekać. Wszystkie rolety spuszczone, chodzi o to, aby mieszkanie się zbytnio nie nagrzało. Przecieranie na mokro podłogi też daje dobre efekty, zraszanie pomieszczeń wspomaga. Lepiej siedzieć w domu, niż w takie upały wybierać się na wycieczki. Działkowicze chyba spędzają czas w cieniu drzew, ja mam tylko balkon. Dobre i to, przecież są mieszkania bez balkonów. Z rozrzewnieniem wspominam ogródek babci, nadmorskie dzionki w chłodzie bryzy, leśne eskapady. Teraz już mnie to nie ciągnie, wolę zacisze mojego domu.

18 czerwca 2021
Życie nas niekiedy zachodzi od tyłu, tak jak spryciula wieloryb. Nigdy nie wiadomo, kto jest sprytniejszy i mądrzejszy. Później pozostaje tylko rechot zdziwienia.
"Turyści prawie przegapili moment swojego życia. Podczas obserwacji wielorybów wszyscy członkowie wyprawy skierowali obiektywy w jedną stronę, gdy tymczasem jeden przewrotny humbak "zaszedł ich od tyłu". Ten przezabawny moment uchwycił reżyser i fotograf Eric J. Smith."
Z ludźmi też tak jest. Mądrale podchodzą cię od tyłu, krytykują, równają z ziemią, a sami oprócz jadu nie prezentują sobą nic więcej. Ja zawsze odnoszę się do takich spraw z wyrozumiałością i staram się zrozumieć, co pcha ludzi do takich działań. Humbak zakpił sobie z obserwatorów sam ich obserwując. Rozumiał cel ich działania. Wiem, że zawsze za chęcią szkodzenia komuś, stoi własne niepowodzenie na jakimś polu. Współczuję serdecznie takim ludziom. Małostkowość to cecha maluczkich.
Co mnie obchodzi, że ktoś osiedla się w środku lasu w starej chatce? Chce, to mieszka, ja bym się zwyczajnie bała. Inny z upodobaniem słucha „siekanej” muzyczki disco polo? No i co mnie do tego, chce, to słucha. Ja mam wybór, słucham klasyki. Takie mam upodobanie i to mi sprawia przyjemność. Jeden słucha Radia Maryja, inny zagląda tylko na Onet. Przykładów jest wiele. Przyjmuję zasadę, robię to, na co mam ochotę. Jestem już w takim wieku, że nie muszę wygłaszać okolicznościowych przemówień na apelu ku czci, czy mi się to podoba, czy nie. Jestem wolnym człowiekiem tak jak humbak, mogę obserwować z boku to, co innym wydaje się celem działania. Jakie to piękne być emerytem, jeść truskawki na ukwieconym balkonie i nic nie musieć. Przez dwa tygodnie słodyczy mam nie ruszać, przebadają mnie powtórnie i zapadnie decyzja, co dalej. To jest pewne ograniczenie, ale przecież świat na tym się nie kończy. Jestem staruszkowatym humbakiem i uśmiecham się półgębkiem obserwując świat zza ronda kapelusza, który znowu wrócił do łask z racji upałów.

16 czerwca 2021
Wracam do normalności, a może codzienności?! Spać nie można, jeść i pić nie można, no to co mam robić? Idę do przychodni na ósmą. Nowa odsłona kwietna, może to mnie wspomoże. Miejsce fotela bez zbędnych poduszek, ma być widoczny fotel prawie legowiskowy.

Czy są lepsze i gorsze miejsca w domu, gdzie możemy czuć się gorzej lub lepiej? Niewątpliwie tak. Mebel, który mnie zawsze przyciąga, nie tylko mnie, ale także koty sypiające z na nim z upodobaniem, także gości. Jest wygodny, przestrzenny i wtulający. Siadam na nim gdziekolwiek by stał i nie mam zamiaru się go pozbywać.
Wczorajszy wieczór zastany ciszą - mecze mnie nie rajcują, przegrana Polski wręcz mnie odstręcza – wbił mnie w fotel. Zapatrzona na monumentalny spokój drzew i liści owianych zachodem słońca odbijającym się w oknach sąsiedniego bloku, czułam, że szara godzina zasysa mnie w szarą wieczorną dziurę i wciąga w siebie bez możliwości powrotu… To było kojące, ale i trochę przerażające. Staruszka zawieszona w szarości znikającej światłości dnia! Obejrzałabym sobie wszystko z innej perspektywy.
Boję się, dzisiaj o ósmej mam stawić się w przychodni w celu pobrania krwi. To zawsze pociąga za sobą jakieś przykre następstwa, jak nie fizyczne, to medyczne. Bez przyczyny człowieka tam nie wpychają. Nie śpię już od wczesnego świtu. Wyszłam nawet na balkon, ale tam jest bardzo rześko i wolę na ranek spoglądać zza okiennych szyb. Podobno wszyscy po czterdziestce przejdą takie badania w celach zapobiegawczych chorobom, i oczywiście w celu ich wykrywania. Lekarze rodzinni będą mieli urwanie głowy.
Wracając do lepszych i gorszych miejsc w mieszkaniu. Kot wyczuwa cieki wodne. Lubi tam spać, ale my ludzie, czujemy się w takich miejscach źle. Ustawiłam komputer w miejscu, gdzie nie dociera słońce, i to jest dobra strona tego przedsięwzięcia, ale mnie do komputera teraz nie ciągnie. Nawet pasjanse nie chcą się układać jak należy. Może to i dobrze, w końcu życia nikt nie spędza przed monitorem, a jednak czegoś szkoda. Muszę się zaprzyjaźnić z nowym miejscem. Kot wyczuwa, to ja też mogę zamienić się w radiestetę. Jak coś nie będzie grało, położę miedziane przedmioty. Na szczęście nie mam w komputerze tajnych danych, mogę więc spać spokojnie. Gorzej z Michałem Dworczykiem. Podobno hakerzy przejęli dokumenty służbowe mogące być „wykorzystane do wyrządzenia szkody bezpieczeństwu narodowemu RP”. A niech to! Teraz zrobiła się afera na szczeblu państwowym. Nie wiadomo, co jeszcze ujawnią. Mało to mamy zmartwień, to jeszcze to dochodzi.

15 czerwca 2021
Dzisiaj upał zelżał. Wczesnym rankiem wyprawiłam się na bazarek, na pocztę, do apteki, wszędzie tam, gdzie „interesa” mają do załatwienia staruszki. Po raz pierwszy w życiu zaginęła przesyłka, którą wysłałam do córki z nasionkami owianymi sentymentem. Nie doszła. Ponowiłam próbę i zobaczymy jaki będzie efekt.
Wyszłam z domu bez strachu, że ktoś przemknie się drzwiami na korytarz. Fifunia ma już nowy domek. Dostała się w dobre ręce. Czekano na nią ponad miesiąc. Kiedy już uwolniona od wszystkich dolegliwości spowodowanych nadmiernym temperamentem miała wczoraj zostać dowieziona na miejsce, urządziła mi niezłą niespodziankę. Poszłam wynieść śmieci, oczywiście upewniwszy się najpierw gdzie znajduje się Fifi, wracam, a tu nikt mnie nie wita. Przerażona biegam po mieszkaniu, bo przecież to, że jednak mogła się wymknąć, zawsze mogło się zdarzyć, nawołuję imieniem, naszym umownym znakiem ci-ci-ci i nic. Cisza. Łzy już skapują po moim starczym obliczu, przerażenie powoduje gwałtowne bicie serca, nie wiem, co robić, kici nie ma! Obeszłam wszystkie zakamarki, kici nie ma. W końcu pojawia się rozespana i zdziwiona, że przerywam jej sjestę. Och, Boże, jak ja się ucieszyłam, że jest, że mruży te swoje ślipięta i łasi mi się do nóg. Nie wiem gdzie się ukryła, ale odnaleziony skarb miał wartość nieoszacowaną. W końcu pojechała, trafiła na mądrych ludzi, już oswaja się z nowym miejscem. Chyba ma większe wygody, niż u mnie.
Moja córka wczoraj dzwoni i przekazuje mi wszystkie informacje i dziękuje mi za to, że zajęłam się Fifi. To nie tak. Fifi podziękowała mi sama za opiekę stokrotnie, spojrzeniem, przytuleniem, opieką w czasie choroby, wspólnymi zabawami. To było prawdziwe podziękowanie i nikt więcej nie musi mi dziękować. Na tym kończę opowieść o Fifi, to już nie jest moja Fifi, teraz ma nowy dom i niech sobie też zasłuży na miłość i opiekę, to naprawdę cudowny kotek. Trzymaj się Fifi, ja nie jestem w stanie cię zapomnieć, ale chcę dla ciebie dobrego domu. Tak musi być malutki, kochany Fifilku.

14 czerwca 2021
Sama już nie wiem, czy lepiej mieć piękne wspomnienia, czy może obejść się bez czegoś i mieć święty spokój!? 
Dzisiaj u mnie nerwowo. Fifi o 19 jedzie do nowego domu. Przywróciłam w mieszkaniu pierwotny ład, aby wiedziała, że tak w domu też może być. Była bardzo zainteresowana. Nowe skupiska kabli wprowadzały ją w stan wielkiego podniecenia. Na siłę musiałam wyciągać ją, aby można było korzystać z dobrodziejstw kultury. Niezadowolenie w sposób widoczny malowało się na jej kociej twarzyczce. Starałam się odciągnąć uwagę Fifi od telewizora, ale i tak dwa razy wyciągnęła przewód łączący z UPC. Wolałam już nosić ją na rękach, aby obejrzeć do końca film. Noc była wspólnym wspomaganiem się w dojściu do drzemki lub snu, jak tam kto woli. Dzisiaj upał niemiłosierny, no może będzie jeszcze większy, ale Jej Wysokość znużona wielce zasnęła i jest teraz trochę spokoju. Zrobiłam zakupy w pobliskim sklepie, piorę już drugi wsad. Wszystko schnie migiem, a ja usiadłam do komputera, i mimo, że ziewam niemiłosiernie, staram się przekazać moje doznania w relacji malutki kociak i ja, staruszka, która nie chce go zostawić u siebie, aby mógł zyskać dom na stałe. Ze mną to już tylko obrąbki życia, nie będzie inaczej.
Budzimy się i zaczynamy deptać.
   
Myślę, że powinniśmy się cieszyć tym, co mamy. Przez miesiąc miałam tyle atrakcji emocjonalnych, tyle radości, gdy mały sowizdrzał robił, co chciał, i tylko z boku spoglądał, jak na to zareaguję. Nie ma co rozpaczać, przechylać życie na swoją stronę, trzeba też widzieć drogę innego osobnika, jego możliwości życiowe. Kocham tego małego brzdąca i kiedy spojrzy na mnie swoimi pięknymi oczętami, mięknę w jednej chwili. Dobrze Fifuniu, że chociaż trochę u mnie byłaś. Byłaś radością, a to jest najważniejsze.

13 czerwca 2021
Niedzielny ranek snuje się jak cień. Fifi śpi ukojona słonecznym blaskiem, a ja czytam sobie o Edwardzie Gierku i Stanisławie, jego małżonce do dni ostatnich. Zmobilizowała mnie do tego wiadomość, że będzie film o ich życiu i poczynaniach. Trudno o Gierku mówić źle, o jego żonie też, mimo, że pełniąc rolę pierwszej damy, która wyszła z cienia męża, naraziła się na wiele krzywdzących plotek. Polska miała długi, a teraz nie ma? Oby tak się nie skończyło jak z Gierkiem, nawet polską emeryturę mu zabrali!
Gierek to naprawdę przystojny mężczyzna, żona to taka zwykła żona do gotowania obiadów i dbania o męża, ale musiała sobie poradzić ze światowym życiem. Mąż bardzo ją szanował, liczył się z jej zdaniem, a to chyba wiele mówi o związku. Ciekawa jestem, co pokażą nam w filmie. Pójdę ko kina, chyba będzie już można.
Pierwsze damy mają trudną rolę do spełnienia. Dużo też zależy od pozycji męża. Mnie osobiście najbardziej podobali się Kwaśniewscy – zgodne stadło, odpowiednia prezencja i co najważniejsze, prezydent który miał swoje zdanie i był prezydentem wszystkich Polaków.

12 czerwca 2021
- Kot potrafi swoim nosem zaobserwować u swojego właściciela pojawiające się ewentualnie objawy ciężkiego stanu zdrowotnego. Wykrywanie chorób przez koty to jedna z ich zalet, o których czasami zapominamy.
Twój kot uważa, że jesteś częścią jego życia i musi się Tobą zająć – tak, jak zająłby się sobą. Dlatego, gdy tylko zauważy, że cierpisz z powodu zranienia lub choroby, będzie próbował się kłaść na bolących miejscach, będzie mruczeć i tulić dla Ciebie – będzie próbował Cię ogrzać i zrelaksować, bo to najlepsze, co może dla Ciebie zrobić.
Takie zachowanie może świadczyć po prostu o tym, że Twój kot bardzo Cię kocha i chce się zwyczajnie poprzytulać, ale może też próbować dać Ci do zrozumienia, że w Twoim organizmie rozwija się choroba.
To wiadomości z internetu, które i ja miałam okazję doświadczyć.
- Od kiedy mam do czynienia z Fifi moje ciśnienie nie stwarza problemów, jest w normie. Sam kontakt z sierścią kota, głaskanie i przytulanie tego miłego zwierzątka spowodowało takie zmiany. Oczywiście biorę leki, ale kiedyś brałam, a i tak miałam kłopoty.
- Była taka noc, kiedy ból nie dawał mi spać. Moja Fifunia nie odstępowała mnie na krok, spała ze mną, mruczała i przytulała się. Nie wiedziałam, co się dzieje, ale widocznie starała mi się pomóc, tak jak umiała. Całą noc było przy mnie. Kiedy ból minął, oczywiście z udziałem leków, Fifi wyniosła się na następne noce z mojego łóżka. Co prawda śpi w tym samym pokoju, ale nie zawsze, i już nie szuka takiego bliskiego kontaktu. Mamy teraz rozdzielność łoża, i dobrze. Ona odpoczywa tak jak chce, a ja mogę spać spokojniej. To naprawdę nie wymysły, koty wyczuwają choroby. Mam na to więcej przykładów, ale teraz mówimy o Fifi.
Dom, do którego uda się kotek, szykuje się i zabezpiecza na jej przyjęcie. Bardzo się zżyłam z Fifunią, pomogłyśmy sobie wzajemnie najlepiej jak umiałyśmy, mój czas dobiega końca, a ona potrzebuje domu na stałe. Te jej ufne i szczere oczęta, kładzenie łapki na moich ustach i twarzy, to takie miłe gesty. Bywa, że po takich głaskach, Fifi nagle zaczyna podgryzać, nie raniąc, ale okazując w ten sposób swoją miłość. Ja też się staram, bardzo się staram, aby Fifuni niczego nie brakowało. Wniosła ta kocia piękność wiele kolorytu do mojego życia.

11 czerwca 2021
Nikt mi nie zarzuci, że nie jestem wierną przyjaciółką i towarzyszką zabaw mojej opiekunki! Staram się z całego kociego serduszka być zawsze przy niej, chodzę za nią krok w krok, nawet niekiedy narażam się na lekkie przydepnięcie moich łapek, gdy nie spodziewa się, że mogę być przy niej, gdyż zostawiła mnie śpiącą jak kamień na ¾ łóżka, ale ja się zrywam i pędzę jak na złamanie karku, byle tylko nie została sama. Wskakuję na stół, już potrafię to zrobić, i spoglądam na jej poczynania w kuchni. Niekiedy skosztuję czegoś innego niż jedzenie z puszek. Ostatnio jadam mięso z kurczaka ugotowanego bez soli i przypraw. Smakuje mi bardziej niż to, co do tej pory jadałam.
Zabawy teraz wymyślam już sama. Przecież nie jestem jakąś gapowatą kotką, ale bystrym stworzonkiem próbującym dostać się w każdy zakamarek i wyciągnąć z tego praktyczne wnioski, a to zza serwantki wysuwam łapki, to chodzę po krawędzi ekranu telewizora, obsługuję też komputer przebiegając szybciutko po klawiaturze i burząc zapisany tekst… Z takim ślicznym kotkiem jak ja trzeba się bawić, a nie robić coś, co dla mnie nie ma znaczenia.
Bardzo pomagałam H. kiedy porządkowała książki, wyrywała strony z wpisami dla jej córek ze szkoły. Tyle lat trzymała te książki, a teraz dziewczyny wzięły tylko te tytułowe kartki, a książki wyniosłyśmy i daliśmy je ludziom, którzy chcieli je wziąć. Rozłożyłyśmy wszystko na skrzynkach pocztowych i wziął je sobie, kto chciał, nie tylko te, ale także wiele innych. Mnie tam nie zależy na tym, kto brał, ja tylko utrzymywałam porządek przy pracy.
Teraz zasnęłam na krawędzi półki, aby tylko być bliżej mojej opiekunki, która robi to, co ja chcę, taka jest jej rola. Chciałam się odwrócić na tym skrawku, jaki zajęłam, aby wszystko lepiej widzieć i spadłam. H. wzięła mnie pod brzuszek i przeniosła na moje miejsce do spania. Zgodziłam się, gdyż oczęta zamykały mi się ze zmęczenia. Ja nie mogę zrozumieć, że ludzie nie mogą spać, koty zawsze mogą. Jak już się prześpię, to zabiorę się do działania, tyle jeszcze rzeczy jest do zrobienia. Bierzcie ze mnie przykład, w życiu zawsze trzeba się tak ustawić, aby żyło się wygodnie. H. wyszła na chwilkę, a ja zaraz ułożyłam się na fotelu przy komputerze. Jak wróci, to ja się przeniosę na miejsce, gdzie świeci słońce. Lubię ciepełko. Niech jej się wydaje, że ona też coś ma do powiedzienia, he, he. 

10 czerwca 2021
Wczoraj pojechałam odebrać wyniki prześwietlenia, nie ma się czym cieszyć, ale o tym jutro, dzisiaj chcę się zanurzyć w mdląco-kuszącym zapachu akacji, którym obdarowało mnie miasto B. Snuł się zapach akacjowy za mną na każdym skwerku, w parku i gdzie się tam jeszcze dało. Dla mnie akacje już na zawsze pachną wakacjami. W którymś tam roku rok szkolny zakończył się 5 czerwca. Nie pamiętam już dlaczego, ale zjechaliśmy do Miłkowic wcześniej niż zwykle i wtedy w czasie szczytu kwitnienia akacje pachniały tak upojnie i czarowały świeżymi pękami kwiatów. Droga wiodąca do rzeki, obrośnięta akacjami, wydawała się rajską doliną. Wyzwoleni z obowiązków, przemieszczaliśmy się szpalerem akacjowym kilka razy dziennie aby nacieszyć się wonią tak kuszącą - w południowym upale i wieczornym zagubieniu w księżycowym blasku. Takie mgnienia czasu otulone akacjowym czarem zostają w pamięci na zawsze.

Akacje
Julian Tuwim
Białe akacje tchną wonią opiłą
Pod nocą srebrno-modrą,
Jak gdyby innych kwiatów nie było
I wcale być nie mogło.

Te ciemne liście i białe kwiecie
Szelestnym szemrzą szeptem,
Jak gdybym żadnych głosów na świecie
Nie słyszał nigdy przedtem.

Tak przez gałęzie lśnią gwiezdne dale
I taki cichy ten wieczór,
Jak gdybym jeszcze nie kochał wcale
I tylko Ciebie przeczuł.

9 czerwca 2021
I co mi zrobisz, jak mnie złapiesz, przecież jestem już grzeczna – powiedziały oczka Hrabinki, gdyż tak się dzisiaj nazywa, gdy z naskoku zatrzymała się na taborecie służącym za podparcie dla moich obolałych nóg.
Rankiem, kiedy utartym zwyczajem przeniosłam się na kanapę, ze złości, jak jeszcze nigdy, pozrzucała na mnie wszystkie poduszki stojące na oparciu, a później przeniosła się na mój fotel od komputera i na szczęście zasnęła. Od rana ma małpi humor, wszystko do niej należy. Boję się, że nie oprą się jej co lżejsze meble. Niech sobie tylko czegoś znowu nie złamie! Siedzę przy komputerze, zerkam na to rozbrykane stworzenie, układam pasjansa za pasjansem, gdyż nie mogę się skupić na czymś innym, i czekam na finał tych szalonych harców. Nałożyłam do miseczki żarełka i mam nadzieję, że zmęczona i syta, zaśnie w jakimś swoim ulubionym miejscu, a ja będę mogła wyjść z domu.
Dzisiaj jest hrabinką, gdyż uważa, że świat do niej należy, może robić, co chce. Muszę się stąd wynosić, gdyż czeka na miejsce na fotelu, co wyraźni okazuje. Piszemy razem, a to nie zawsze dobrze wychodzi.

O mnie coś źle mówisz? To same łgarstwa i tyle. Muszę się przecież bawić, jestem malutka. 

Cierpliwości, temat mojej Fifuni wyczerpie się już w środę lub czwartek. Ma jechać do nowego domu. Jakoś tak dziwnie przycichła, boję się, że to czuje. Ja też coraz częściej o tym myślę. Wczoraj, kiedy już wszystko przygotowałam do snu i poszłam się myć do łazienki, Fifi czekała przed drzwiami, ale widocznie było już za długo i przeszła do sypialni, położyła się na środku łóżka i kiedy przyszłam, prezentowała się w całej, już prawie młodzieńczej, okazałości. Z trudem zmieściłyśmy się w łóżku, gdyż nie chciałam jej przeszkadzać w relaksie i zabrałam się za lekturę, co nie zostało dobrze przyjęte. Musiałam głaskać pod szyjką i drugą ręką przewracać kartki, w końcu jejmościanka się zdenerwowała i w wielkich susach przemierzała pokój. To był znak, że żąda zgaszenia światła i spędzenia nocy tak, jak należy, czyli w ciemności. Tak też uczyniłyśmy. Jakoś jednak o zaśnięciu nie było mowy, chodziła po mnie szukając najlepszego miejsca, udeptywała, kładła się obok i sapała mi do nosa… Jakoś jednak zasnęłyśmy.
Zupełnie odzwyczaiłam się od spania z kimś w łóżku i jest mi trudno się dostosować do wymagań chociażby kociego osobnika. Nie ma jednak co narzekać, Fifi wniosła do mojego życia tyle kolorytu, że tak naprawdę odmieniła moje życie. Nie jest ważne, co ja chcę, ważne jest tylko żeby ona była zadowolona. Chodzi teraz za mną krok w krok, śpi tylko tam, gdzie ja jestem. To miłe, że ktoś jest do człowieka tak przywiązany, ale to także zobowiązanie wobec takiej ufności we mnie.
Byłam dzisiaj w Obi, przygotowuję się do małych remontów i przy okazji kupiłam fuksję za dwa złote. Pełno przecen, chcą widocznie poupychać nadmiar roślin. Warto zajrzeć, ja więcej nie kupowałam, gdyż nie mam już gdzie stawiać. Fuksja była trochę oklapnięta, ale wstawiłam do garnka z wodą i doszła do siebie. Dawno juz fuksji nie miałam, trzeba czuwać, aby nie przesuszyć podłoża, gdyż zaraz "pada". Jest malutka, ale ma czas całe lato aby uróść. 

6 czerwca 2021
Radość serca służy zdrowiu; lecz przygnębiony duch ujmuje sił.
Tak dobrze nie ma, aby zawsze było dobrze, ale przecież mogłoby być gorzej i dlatego ciesz się z tego, co masz. Uf! Ta stara mądrość ma swój sens. Ja nie mam zamiaru smucić się, nie chcę być słaba. Dzisiaj wstałam o piątej rano! Tak zdecydowała Fifi, a z taką pięknotką się nie dyskutuje. Wyciągnęła wtyczkę od lamy z gniazdka i ja, bezbronna staruszka, nie wiedziałam, co się stało. Jak już się obudziłam, chciałam poczytać no i mała niespodzianka. Na szczęście sprawdziłam, co w trawie piszczy, i prześcignęłam małą psotnicę. W końcu przeniosłam się do pokoju, gdzie rezyduje Fifilka i role się odmieniły, ona zasnęła natychmiast w promieniach słońca, a ja czuwałam. Teraz śpi u moich nóg, taka wierna i oddana. Jak ja lubię takie poświęcenie.

Taką ma minkę Fifi, gdy wraca z balkonu. Uważam, że koty powinny mieć prawo wychodzenia na podwórko, łąkę , nawet na balkon czy taras. Ja nie mam zabezpieczenia na balkonie i dlatego tam nie może przebywać. Muszę ją nosić na rękach, aby nie skoczyła na dół. 
Dobrze, że jest tak przyjemnie ciepło. Wyszłam na balkon, mimo oporów Fifi zamkniętej w innym pokoju po powrocie do mieszkania. Podlałam kwiatki i chętnie bym tam została dłużej, ale popiskiwania mojej pupilki zmusiły mnie do powrotu. Poczytałam sobie o tym i owym, i podaję dalej prawdy, na które sama wpadłam. Aby pranie szybciej wyschło, należy je odwracać co pewien czas na drugą stronę, w zimie suszyć na mrozie, a nawet mniejsze gabarytowo włożyć do zamrażalnika. Nie śpij w majtkach, piżamę zmieniaj chociaż dwa razy w tygodniu, co tydzień pościel i pierz, pierz, pierz… Przeczytaj, jak patrzy facet na kobietę która mu się podoba? Nie przegap sygnałów! https://www.ofeminin.pl/swiat-kobiet/jak-patrzy-facet-na-kobiete-ktora-mu-sie-podoba-nie-przegap-sygnalow/p9rj704 Przecież za staruszkami też się niekiedy ktoś obejrzy, tylko nie zawsze staruszkom się to podoba. One chciałyby, aby się za nimi oglądali przystojni mężczyźni, tylko tacy patrzą budząc w sobie wspomnienie swojej babuni. Nie ma się co przejmować, mój kot na tymczasie mnie lubi i jawnie to okazuje. Czego chcieć więcej? Powrotu Tuska do polskiej polityki? Jak to zrobi, to popełni wielki błąd. Co prawda PiS już trzęsie portkami i opowiada o tym, co to by było, gdyby wrócił, widocznie mają obawy. Miłego dnia, warto cieszyć się życiem, aby nie osłabiać działania własnej wątroby. 

5 czerwca 2021
Od samego rana biegamy jak mrówki, ja i Fifi. Ja staram się wszystko ogarnąć, a ona roznieść po wszystkich kątach. Dzisiaj nawet odnalazła śliczną piłeczkę do ping-ponga, żółtą, i dlatego cenną. Niezbyt długo się nią nacieszyła, po kilku minutach gdzieś ją zagnała i znowu jej nie ma. Z takim żywiołowym kotkiem trudno mieć w domu ład i skład. Widać z jaką radością wita nowy dzień, uwielbia słońce. Nockę miałyśmy pełną odwiedzin kotunia w moim łóżku. Śpię snem głębokim, ale czuję jak wibrysy, czyli kocie wąsy, gładzą mnie po policzku! Zagarnęłam kociaka pod kołdrę i zasypiam jak kamień otaczając ramieniem przybysza, ale gdy się przebudziłam, miejsce było wolne, a ja miałam ścierpniętą rękę wykorzystaną jako tarczę ochronną, a kot spał w nogach łóżka! Zupełnie nie czułam, kiedy się wymknął. Rankiem, kiedy Fifunia była głodna, stała na dwóch nóżkach przy łóżku i tak się we mnie wpatrywała, że się obudziłam. Fifi, to mała rozrabiaka, ale bardzo subtelny i delikatny kotek.

Wczoraj moja córka zadeklarowała, że całe przedpołudnie poświęci dla mnie.

Proponowała spacer po Myślęcinku albo wyjazd do Ostromecka. Pomyślałam jednak, że ja mam potrzeby inwestycyjne i namówiłam ją do odwiedzin w sklepach, do parku zawsze zdążę iść. Kupiłam dwa kwietniki, gdyż planuję trochę przemieszczeń wewnątrz-pokojowych, a przy okazji dostałam od córki dwa kwiatki na balkon. Chciałam kupić sama, ale się uparła, że to będzie prezent, no to niech jej już będzie. Galerię też odwiedziłyśmy i kupiłam sobie spodnie na lato, które by mi się dopinały w pasie i przewiewną bawełnianą bluzkę w kolorze zbliżonym do spodni, teraz będę staruszką w kolorze green, ale chyba też grin, gdyż szeroko mogę się teraz uśmiechnąć, że mam to, co chciałam mieć.

4 czerwca 2021
Poszłam do lekarza ogólnego, albo rodzinnego, jakby go tam nie nazywać, przedstawiłam listę swoich niedomagań, jako staruszka, zbadał mnie i stwierdził, że nic szczególnego w moich płucach nie widzi, a przecież mam zadyszkę, gdy wchodzę po schodach, gdy się schylam, i zadał mi pytanie, które mnie trochę zszokowało:
- Czy pani przypadkiem nie przytyła ostatnio?
Zatkało mnie, kto to takie pytania zadaje staruszce!
- Przytyłam panie doktorze, dobrnęłam do osiemdziesięciu kilogramów – odrzekłam zgodnie z prawdą.
- To trzeba trochę, a nawet więcej niż trochę, schudnąć szanowna pani – podsumował dyskusję. Och, co za niedyskrecja medyczna! Dał mi skierowanie na badania dodatkowe. Zdziwiłam się trochę, że nie dał mi skierowania do ręki, tylko oznajmił, ze zadzwoni pielęgniarka i poda termin. Tak się też stało, ale to dopiero w połowie czerwca. Podobno jest taki natłok chętnych do badań laboratoryjnych, że w pięciu minutach przyjmują dwie osoby. Mam się stawić na czas, gdyż jak wypadnę z grafiku, to koniec, mogę się sama badać. Znowu całą noc nie będę spała z przejęcia.
Z chudnięciem jest problem. Już od wczoraj wprowadziłam rygor żywieniowy, trzy posiłki dziennie i basta. Jakoś się trzymam, ale nie wiem jak długo wytrwam. Spacery! Ja nie lubię chodzić na spacery, szczególnie sama. Aby to coś dało, trzeba iść żwawym krokiem, a tutaj upał, człowiek zipie ze zmęczenia, jakoś nieswojo się czuję, gdy taka umęczona pędzę ulicą. Lepiej już może ćwiczyć w domu. No nie ma rady, schudnąć trzeba, aby nie dyszeć jak stara lokomotywa.
Fifulka, moja malutka kocia pięknotka, jest taka sprawna, że skok z kanapy, przez oparcie krzesła i wylądowanie na fotelu, to dla niej żaden wyczyn. Teraz sobie upodobała wędrówkę po klawiaturze laptopa. Jak ja mam pisać?! Wczoraj szykowałyśmy książki do sprzedaży, a może likwidacji, zobaczymy, to obie tak się napracowałyśmy wzajemnie sobie pomagając, że mnie rozbolała głowa. Moją pomocnicę chyba też, gdyż zasnęła na parapecie okna. Jeszcze tylko następny tydzień będziemy z sobą, później panienka idzie do nowego domu. Martwię się, może nie poznają się na jej inteligencji i zaradności, sprycie i sprawności fizycznej. Dobrze by było, gdyby mogła wychodzić na podwórko. Tam by się czuła w swoim żywiole. Niechby jej się wszystko dobrze ułożyło, jest taka śliczna i zgrabna i miła, hollywoodzka kocia pięknotka.

3 czerwca 2021
Wczoraj zrobiłam interes życia, sprzedałam stare telefony i za uzyskane pieniądze zakupiłam kwiatki na balkon. Tak postanowiłam. Pozbyłam się zalegających szufladę staroci i mam nadzieję że postąpiłam słusznie,  kwiatki się rozrosną i upiększą balkon, na którym czuje się wspaniale. Drewno na podłodze to naprawdę doskonałe rozwiązanie. Nie wiem czy trwałe, ale ja nie będę martwiła się o przyszłość, dla mnie ważna jest teraźniejszość. Wszystkie kwiatki domowe "wyszły" na balkon. Ogrodniczka Fifi zbyt intensywnie zabrała się za ich pielęgnację i nie było rady. Stoją na parapetach, ale to nie jest dobre dla nich miejsce, u mnie słońce od wschodu daje o sobie znać. Rozłożyłam już parasol abyrośliny bardziej czułe na wysoką temperaturę ochronić.
Balkon w kwiatach, mam nadzieję, że w przyszłości tak będzie.
Prawa strona balkonu z kwietnikiem z drabinki wykombinowanym, lewa strona z groszkami pachnącymi - tak mnie naszło w tym roku, parapet z roślinami domowymi i poziomkami.
     
Widocznie przywlokłam z kwiatkami mrówki, gdyż zaczęły już się uwijać na półce, małe i czarne, takie jakieś dziwne. Na wszelki wypadek owinęłam doniczki papierowymi serwetkami nasączonymi octem. Mam nadzieję, że intruzów odstraszę. Podobno mrówki nie znoszą zapachu piołunu, wrotyczu, nagietka, lawendy, mięty, tymianku, majeranku, czosnku i pietruszki, ale skąd wezmę w jeden dzień takie rośliny?! Ocet też się sprawdził. Stałam rano na balkonie obserwując procesję Bożego Ciała wokół kościoła i zerkałam na kwiatki, mrówek nie widać, może więc poszukały lepszego miejsca.
Zorganizowanie procesji na tak małym terenie ma te dobre strony, że trwa krócej, ludzie nie przemieszczają się po całym osiedlu. Myślę, że proboszcz jest rozsądnym człowiekiem. Ja nie mam odwagi brać udziału w takich zgromadzeniach, ale jak ktoś się decyduje, to jego sprawa.

2 czerwca 2021
Każdy dźwiga na barkach swój krzyż i swoją misję dziejową. Co do tego to nie mam wątpliwości. Wczoraj stałam w kolejce, takie też się zdarzają niestety, obok mnie pani elokwentna i rozmowna, no może odwrotnie. Wypytała mnie o wiek, chyba miała nadzieję, że jestem starsza niż ona, ale okazało się, że mnie trochę prześcignęła w latach - nad moim wyglądem ostatnio też nie można przechodzić do porządku dziennego, coś tu nie gra - i dalejże dawać mi rady co robić, aby nie dać się wiekowi. Wysłuchałam, ale powiedziałam, że ja idę z duchem czasu i czego to ja nie dokonałam. Tak trochę z przekory. Trochę przygasła, ale się nie dawała uważając, że ona żyje pełną osiemdziesięcio-kilkuletnią piersią. Dałam za wygraną, gdyż miałam już dosyć stania, tym bardziej, że zaczęły się awantury z udziałem pakerów płci męskiej. Zrezygnowałam z kolejki i przypadkowego towarzystwa, ja nie mam siły ani ochoty na takie działania.
Sama mam też trochę przyciemnione sumienie. Starałam się przekonać starszą osobę, aby używały karty do płacenia w sklepie. Kartę miała, tylko jej nie uaktywniła. Jakoś dała się namówić, ale ja chciałam iść dalej. Chciałam pomóc, w końcu żyjemy w XXI wieku, prawda? Napotkałam jednak na zdecydowany opór. Pomyślałam sobie, Bóg z wami ludzie, nie chcecie, to nie, każdy nich idzie własnym torem, gdy będzie czuł potrzebę, sam się zgłosi i poprosi o pomoc, a jak nie, to też jego sprawa.
Tak samo jest w każdej dziedzinie życia. Jeden uprawia działkę z powodzeniem, drugi pomaga kotom, ktoś inny uprawia sporty… Najlepiej nikogo nie przekonywać do kierunku jego działań, nie oceniać, niech każdy robi to, co jest jego pasją, niech pomaga komu chce, niech leży do góry brzuchem, jak to lubi. Nic na siłę, to tylko może przysporzyć przykrości obu stronom.
 

1 czerwca 2021
Dzień Dziecka. W każdym z nas jest coś z dziecka, gdy potrafimy się cieszyć z drobiazgów, robić to, na co mamy ochotę, mówić prawdę bez ogródek, uśmiechać się za friko, i takie tam objawianie prawdy światu bez zamartwiania się, jakie to przyniesie konsekwencje. Nie mówię, że możemy to robić zawsze, ale w dzisiejszym dniu możemy sobie na to pozwolić.
Ja składam zawsze moim córkom życzenia, przecież dla mnie zawsze pozostaną moimi dziećmi. To już tyle lat, a ja tyle mam wspomnień z ich dzieciństwa, choć już niekiedy mylą mi się fakty i każdy widzi je inaczej, co nie przeszkadza, że miło się wspomina stare czasy.

 

Czerwiec 2012

1 czerwca 2012


Czerwiec Dniem Dziecka się zaczyna. W dorosłym człowieku też jest dziecko, ja widzę w moich dzieciach zawsze małe dziewczynki. To rodzi problemy, ale ja już nic na to nie poradzę. Przecież się staram.
Wszystkim małym dzieciom i dużym, które w dorosłych są i będą, życzę radości. Życie jest jakie jest i nie da się go przeżyć bez potknięć i błędów, które towarzyszą nam aż do starości, ale niech to będą błędy, które da się naprawić, a jak nie da się tego zrobić, to życzę odwagi, aby się pogodzić z potknięciami. Nikt nie jest doskonały - a kto nie chce się z tym pogodzić, staje się bojaźliwy i zależny. Trzeba być otwartym na to, co nowe, uczyć się przez całe życie. Radosnego dnia kochane dzieci!

 

 

 Dni przebiegają pod znakiem igrzysk, wcale nie popieram tych, którzy protestują przeciwko Euro 2012. Jest impreza, są wydatki. Oglądam co ważniejsze mecze. Polska- Grecja podniosła moją adrenalinę. Szczęście wielkie, że zakończyło się remisem. Zaraz oglądam mecz Hiszpania- Włochy. Cała w emocjach czekam na wtorek. Oglądałam mecz Rosja –Czechy i trochę spuściłam z tonu.Życzę naszym zwycięstwa, choć tak szczerze powiedziawszy, tak do końca nie wierzę w ich przewagę, ale przecież „piłka jest okrągła, a bramki są dwie”. Zapraszam gości, piekę biszkopt z kremem i truskawkami. W grupie lepiej się ogląda. I niech mi tam nikt nie gada, że szkoda pieniędzy. Idąc taką drogą trzeba by siedzieć samemu i pogryzać chleb ze smalcem. Ja też niekiedy podejmuję decyzje ponad stan i niczego nie żałuję. Zawsze sobie jakoś poradzę, a zresztą mam Anioła Opiekuna, niech się też trochę pomartwi. POLSKA GOLA!

Akcja Przemka Tytonia była piękna!!!


8 czerwca w meczu inauguracyjnym Euro 2012 przeciwko Reprezentacji Grecji zmienił Macieja Rybusa, po czerwonej kartce dla Wojciecha Szczęsnego. Bezpośrednio po wejściu na boisko, w 71. minucie obronił rzut karny wykonywany przez Jorgosa Karankunisa, co było pierwszym takim przypadkiem w historii Mistrzostw Europy

 

Marzenia i tajemnice - Danuta Wałęsa - [AudioBook, MP3

Dzień Ojca!

25 czerwca 2012
Deszcz dzisiaj od rana poczynał sobie bez umiaru, padał i padał. Jeziorko szarzało, otulało się szyfonowym szalem kropelek rozpylonych ponad wodą. Uderzenia strug deszczu stawały się coraz silniejsze.
Tafla wody najeżyła się wybrzuszeniami, które przybrały postać nimf wodnych. Najpierw wychylały z wody kształtne główki, później widać już było sino-szare krynoliny o postrzępionych brzegach, które unosiły się lekko w tak walczyka wybijanego przez fontannę zauroczoną pięknem tancerek. Z przeciwległego brzegu usłużny wiatr przywiał eleganckich wodniaków wystrojonych w czarne fraki. Zaczęli kłaniać się nimfom, namawiać do wspólnego tańca, kusić uśmiechami. Tafla wody raz jaśniała, raz ciemniała, w zależności od tego, kto był bardziej widoczny w tańcu, nimfy czy wodniacy. Kaczki, strażniczki jeziorka, które dotąd spokojne drzemały, obudzone ze snu przez rozbawione towarzystwo, zatrwożyły się niespodziewaną zabawą i na wszelki wypadek zaczęły płynąć wokół brzegów, aby wypełnić z nadgorliwością zaniedbanie drzemką obowiązki. Najpierw odwiedziły wikliny i tataraki bacznie jednak popatrując na tancerzy. Nie odniosło to zamierzonego skutku, więc z impetem popłynęły w poprzek jeziora siejąc postrach. Przerażeni tancerze pochowali się pod wodą, a fontanna przyciszona furkotem skrzydeł, ustawała powoli w muzycznych zmaganiach. Nawet deszcz przestał padać. Słońce nieśmiało wyjrzało zza chmurki, ale już nie zobaczyło tancerzy. Jeziorko lśniło spokojem jakby nic tutaj się nie wydarzyło.

Teraz już pogoda do zaakceptowania, ale trudno powiedzieć, że letnia… "Lato" nie odejdzie.

26 czerwca 2012
Szukamy domu dla psa ze schroniska


Shoggy (nr ewidencyjny: 0043/09) to nieduży, dwuletni psiak z bydgoskiego
schroniska. Jest wesoły, ruchliwy, chętny do zabawy i pracy z człowiekiem.
Szkoli się w ramach programu "Lira". Jest prymusem, bardzo szybko się uczy
- egzamin zdał na ocenę doskonałą. Zna podstawowe komendy i coraz więcej
sztuczek. Jest zaszczepiony i wykastrowany. Uwaga: nie przepada za kotami.
Telefon w sprawie adopcji: 52 372 21 30

27 czerwca 2012
Pracuję i dobrze się z tym czuję! Kuchnia lśni. Wszystko z szafek wyjęte, umyte, ustawione w nowej konfiguracji. Dzisiaj, wygląda na to, że będę poza domem, ale jutro znowu stanę do boju. Mój dom, to moja wizytówka. Ukułam slogan: Gdy wszystko wokół lśni, w duszy nie goszczą łzy! Człowiek, który nie dopuszcza bałaganu w swoim otoczeniu, ma życie poukładane. Ja chcę mieć ład wokół siebie i w swoim wnętrzu. W ramach tego programu odkryte zostało zdjęcie, które jest potwierdzeniem prawdziwości mojego opowiadania „Gwałtuś”.
hallas.pl.tl/Rodzinne-odniesienia.htm
Zwierzęta zawsze u nas były otaczane troską i miłością, co widać jak na dłoni.


Teraz nawet w związku z Euro 2012 może być tłem do piosenki „Koko, koko…” . Jaki związek koko ma z Euro nie udało mi się dociec, ale nie wszystko w życiu musi mieć sens.