hallas - Wiersze z beja

Wiersze z beja

Przeniosłam wiersze z beja w bezpieczne miejsce. Trudno powiedzieć, czy wszystkie zasługują na takie miano, jednak pisanie sprawiło mi wiele radości i dlatego nie wyrzeknę się ich. Te, które bardziej lubię, lub gdy mają dla mnie znaczenie uczuciowe, oznaczyłam kwiatuszkiem. Zachęcam do przeczytania.

Czarna Dama

To ja! Krrra... KrrRRrra...To ja!

Córa władcy ciemności z nieprawego łoża.

Pożegnalny koncert dla was..

W dysonansie znajduję spełnienie...

Krra. KrrraRRRrrraaa. Krraaaa.

Niech świat wie, jakie możliwości ma

Czarna Dama.

Czerń mojej sukni metalicznie lśni,

szarawary z piór , dyskretnie szary dziób....

Lekko, lubieżnie z nogi na nogę

przerzucam ciężar ciała..

Zwrot głowy w bok,

błysk oka,

lekki na wyższą gałąź skok.

Wyciągam ochrypłe frazy

krrra, krraaaakrrraRRRaaa...

Pies prowadzony na smyczy przystanął,

zadarł w górę głowę

oniemiał z wrażenia,

śliną ocieka.

Krra, krrra, nie dla psa ja

kapłanka zimowego krajobrazu,

czerń moich piór kontrastem na bieli śniegu.

Przebiśnieg wyjrzał ciekawie, słucha.

Trawa pąkom krzewów szepcze do ucha,

że skrzydlata gawiedź już w drodze,

rozszczebioce znowu przestrzeń...

Schodzę ze sceny z godnością,

u szczytu sławy. Obowiązki matki, żony

gniazda wicie...

KrrrrRRRRaaa, łamie się w pół.

Wiatr śpiewa już na gruzach chwały.

I ten ból. Obejdą się beze mnie.

Kra! KrrrRRRRrrrrra. Krrra. Kra.

Lirycny przedskolacek

Jestem lirycnym przedskolakiem,

wiersyki pisę drobnym makiem.

Cicho w kąciku sobie siedzę,

gdyz w wielkiej się znalazłam biedzie.

Bajkopisaza Jan Bzechwę

Gdańsk- Kiełpin patronem mieć nie chce!

Na nim mieliśmy się wzorować,

lec radni zacęli się mądrować.

Więksością głosów mieli ozec,

ze nie nadaje się na wzozec.

On w komunizmie system sławił,

złej sławy pzez to się nabawił.

A dzieci same go wybrały!

Jego wiersyki tak kochały!

Slicniutki standar stał już w kącie

i skoła była po remoncie...

„Kacka dziwacka” zawiniła!!!

PiS-owi ona nie jest miła,

gdyz moze zaćmić inne kacki...

Nie zaryzykują „dziwacki”.

Ach, nadrobię stracony czas...

Skuta obrączką postać

pomknęła w siną dal.

We mnie zbudził się demon.

Dziś będę femme fatale.

Omotam się pragnieniem,

nadrobię stracony czas.

Pękła twarda skorupa.

Odkryję prawdziwą twarz.

Rubikon grzechów głównych

przekroczę lekko, zwiewnie.

Kości rzucę Antkowi...

Wart tego. Śpiewał rzewnie,

żar tłumiąc w oczach piwnych,

w naszym domu canzony...

Dziś dla nas rozpalę noc,

oszaleje świat szalony...

Tylko... że ja się boję

przekroczyć skrzypiący próg,

przecież z mężem mnie złączył

przed Bogiem złożony ślub.

Zostać więc muszę Agnieszką,

okazję wrzucę do mieszka!

...........................

Pusta ma skrzynka mailową!!!

Antoni, tam liścik schowaj!

Pejzaże miłości- tryptyk

To ja Najada,

opiekunka strumienia.

To ty siadałeś na brzegu

wpatrzony w ból moich oczu,

gdy wzbierały mętne wody burząc

zastałą srebrzystość mojego domu na wiosnę.

Wyciągałeś pomocne dłonie napełnione ciepłem.

Dni i noce

złote smugi słów

ogrzewały fale rozkosznie

mamiły wyznaniami, rozpalały.

Trzeba było je rozwieszać na gałęziach

aby odparowała z nich twoja nienasyconość.

Siódme niebo przeglądało się w nagrzanej wodzie.

III

Tafla lodu

pokryła już potok.

Zaglądałeś tu jeszcze,

ale w twoich oczach lśniły już

zazdrosne spojrzenia innych opiekunek

wód i jezior rozdygotane nowoszczęściem.

W dobroci zziajanego serca wszystkie pokochałeś

Ofiara wdów

Zachodzę w głowę i dumam,

spokoju mi to nie daje,

dlaczego składać ofiarę czystości,

gdy chęci do grzechu nie staje.

Ofiara, to jest ofiara

poświęcenia, wyrzeczenia

to żertwa sercem złożona..

a wdowa, cóż poświęci ona?

naruszony ślub czystości,

katusze dobrowolnej wstrzemięźliwości,

uśpioną pożogę zmysłów

zamkniętą w cudzysłów?

Samotne, niechciane, zapomniane

i tak klękną u stóp ołtarza,

świat zmysłów zmarszczki pożarły

w cienistej wnęce życiowego wirydarza.

Mój ciemny sen

Zmatowiały świerki ciężką zielenią.

Wilgoć w trawie, mulistej czerni drogi,

szaro znaczy drobne ślady obute

w poranną nadzieję. Zamilkły ptaki.

W dali dom, solidny, na podmurówce

obezwładnia czernią uśpionych okien.

Ani ukryć się, ani zbiec, bo i dokąd?

Domysły przysiadły na resztkach mroku.

Coś oczy przeciera, odpycha mglenia,

przeczucie legło w czapach omszałych drzew.

Ty tam czekasz!? Matuzalem wspomnień!

To do ciebie idę w mym prześnionym śnie?

Jedyny języku, ojczysty

Jesteś jedynym moim językiem,

w którym swe myśli wyrazić mogę,

już od kołyski ze mną przebywasz

i razem gramy w „cafe minogue .”

Z godnością znosisz moje potknięcia,

rozmycia znaczeń, obce wyrazy,

niezrozumienie, niuanse słowne,

o poprawności możesz pomarzyć.

Dziś zakupiłam odkurzacz xx,

(nazwę pominę, bo po cóż ona),

instrukcja zbiła mnie z pantałyku,

mąż musiał pomóc. Byłam strwożona...

Ja nie zastąpię ciebie już innym,

tyś mym ojczystym, rodzoną mową,

gdyż inne nacje mnie odrzuciły

mimo mych starań, zbyły odmową.

Mimo dialektów, gwar i grypsery,

wpływów angielskich i wulgaryzmów,

dziedzictwem naszym jesteś od wieków!

(już nie powtórzę innych truizmów).

wolna od pragnień

nie obejmuj nie dotykaj nie przytulaj

wzruszenie uwięzło w krtani

tylko ręka oddalona o milę

nigdy nie zrani

wyrzuć z serca nie dzwoń nie wspominaj

myśli twoje zamarzają w locie

zadyszki dzisiaj śnieg dostał

wieści przenosząc nocą

nie czekaj nie dumaj nie pragnij

żal zakrzepł w bezmocy

możesz osądzać potępiać zadusić

nadzieja zamknęła już oczy

Jak tutaj cicho

autor autorowi bratem

autor autorowi katem

nie daj się zabić bratu

wyrwij topór katu

autor autorowi szpadą

autor autorowi zdradą

połam szpadę o kamień

zdradę w swój atut zamień

autor autorowi milczeniem

autor autorowi wskrzeszeniem

przerwij milczenie krzykiem

wskrześ ssaka wierszykiem

wróci ci pewność siebie,

gdy topór w ziemi zagrzebiesz

Forteca prześnień

Ty cały nie umarłeś, cierpko śnisz mi się w nocy,

dźwigasz ze mną kamienie goryczy,

ale wierz mi, nie takiej ja chcę teraz pomocy.

Ty cały nie odszedłeś, zostałeś na spłachetkach marzeń,

szczodrobliwie karmisz mnie wspomnieniami.

Nie krzycz tak, nie takich chcę dzisiaj wrażeń.

Spójrz, on przyniósł pachnące tataraki...

Wczepiam się w ich zapach ostatnią nadzieją.

Byłeś, lecz raz bądź szczodrobliwy.
Tak kuszą czerwienią maki.

Przyłóż ucho do ściany...

To jest świetna zabawa, jest publika, są brawa.

maskę tylko nałożyć, wrota sztuce otworzyć,

wcieleń może być wiele, bywa nawet weselej.

Kpić sobie chcą.

Ostre światła na scenie, artystyczne spełnienie

teatr serca i szpady, zwady i maskarady

pojedynki „na życie”, role ostre jak szpice.

Sztuka jest grą!

Widz się szybko nabiera, nie potrzeba klakiera,

talent ręce rozpala, braw unosi się fala.

Gdy się aktor postara, jemu tylko jest wiara.

Życie w kąt.

Czasem nocą w SPATiF-ie nad kieliszkiem ktoś chlipie,

wódka druga i trzecia, słuch zaginął o dzieciach.

Diabeł palce w tym macza, wiatr marzenia przewraca.

One bolą i żrą.

leszku009 wróć

Wróć mój poeto, wszystko się zmieni!

Nazbieram jasnych słońca promieni,

girlandy splotę, na czoło włożę,

siły odzyskasz, wzlecisz jak orzeł,

a gdy zmęczony siądziesz na skale

bajką zaszemrzę ku twojej chwale.

Szeherezady przejmę metody

by cię popychać na szersze wody.

Na rusztach czasu spali się talent...

Wiersze stracimy, które wytrwale

pisałeś dla nas, we dnie i w nocy.

Byłeś taktowny, byłeś uroczy...

Przebacz swym wrogom, w piasku dół kopią.

Wróć i bądź z nami. Swary się stopią.

Bez twoich wierszy tęsknota wzbiera

z siłą dziewięciu w skali Richtera.

Wróć!

Bezgłośny krzyk

Miłość niejedno ma imię...

stęsknione usta nieśmiałością spięte

bezdźwięczne kocham

chroni się w niszy skarlałego wiersza

bezgłośnie krzyczy

od niewiary nadzieja zawsze lepsza

Pozwól mi

Byłaś, jesteś i będziesz. Nic tego nigdy nie zmieni.

Pozwól mi jednak istnieć, przesuwać dni codzienności,

wznosić się i upadać, nim spłonę w ogniu nicości.

Nie chciałaś tego, ja wiem, nie byłaś na to gotowa.

Kamieniem w sercu on legł. Twe oczy, usta, rąk mowa

wniebowstąpieniem były. Nieśmiertelniały "dwa" słowa.

Stwarzałaś miłość czułością, odgarniałaś żądzą włosy.

W sercach zgorzkniały nam łzy,z bólu schły liliowe wrzosy...

Teraz ciszą się stałaś. Goreją żertwy pogłosy.

Potęga fugi

Sonet(w oparciu o budowę fugi)

W strukturach dźwięku odcień szarości

rozkłada skrzydła kolorem sinym.

W świecie powagi i ciszy gości

wespół z muzykiem przy klawesynie.

Myśl i muzyka, wiatru fontanny,

łączą się nicią w dziele tworzenia.

W świecie powagi i ciszy płyną

zachwycającą harmonią brzmienia.

Bez kokieterii, bez podniecenia,

szkielet konstrukcji klaruje formę,

w ciszy rozkwita kanon współbrzmienia.

Pokaz tematów tworzący normę

dźwiękiem melodii głaszcze nieboskłon,

z powagą składa Bachowi pokłon.

Die Macht der Fuge

Im Schatten der Tonstrukturen

breitet das Unsichtbare die Flügel aus.

In einer Welt der Wahrheit und Stille

verweilt mit dem Musiker am Clavecin.

Der Gedanke und die Musik , Fontänen des Geistes,

veschmelzen in der Schöpfung des Werkes.

In einer Welt der Wahrheit und Stille

bezaubern Harmonien durch Klang.

Ohne Koketerie, ohne Erregung,

die Konstruktion bildet die Form,

blüht in der Stille der Kanon der Stimmen.

Die Themenvorstellung schafft ein Gesetz,

schtreichelt den Himmel mit Melodie,

wahrhaft und still verneigt sich vor Bach tief.

Ludzie mówili...

Przy sośnie czekało na nią dwóch,

herosi z ukrytych snów.

Walczyli o nią jak młode lwy,

wierszem zraszali bzy.

Przepustkę wzięła na twardszy grunt.

Razem przebiegli kilka rund.

Wmieszał się we wszystko zdradliwy los,

miłość pożarł pusty trzos.

Ludzie mówili,

ona młoda wtedy była,

śmieszka , filutka, psotny kot.

Najmniejsza rzecz ją cieszyła,

smutki wyrzucała przez płot.

Ludzie mówili,

przy krzywej sośnie licho śpi.

Przyciąga ludzi, potem drwi.

Dziewczynę opętało zło,

a potem wszystko na wspak szło.

Ludzie mówili,

ona miłością go darzyła,

kochała, wierna była.

Dała mu strawę, ciepły kąt

i to był jej największy błąd.

Ludzie mówili,

to birbant, hulaka i zbir.

Zdradzał ją, pił i z niej drwił.

Wiatr go nosił na świata kres,

przynosił go zawsze bies.

Krzywa sosna rozdarta na wpół

bursztynowe roni łzy,

kroplami żywicy krwawi wciąż,

na igłach zawiesza sny.

Wyryte w korze chowa serca,

przebite strzałą na wskroś,

ze skruszoną dziewczyną wiernie czeka,

by wrócił tamten ktoś.

Parząca pokrzywa

Nie wiem dlaczego o nim wciąż myślę,

bo nie wart nawet muśnięcia wspomnień.

Pokrzywą jest jej, co parzy liściem,

ogromnie.

O udręczona, śmieszna miłości,

dlaczego wracasz jak gąsienica.

Pełzasz po duszy, wgryzasz się w serce,

zachwycasz.

Czarna fuga

kunsztownie naprzemiennie

dux, comes, dux, comes

przeprowadzić temat

miłosnym westchnieniem

zgubić się i odnaleźć

kontrapunktem w innym głosie

zabrzmieć w życia karnawale

wariacje i przekształcenia

to wciąż miłość

tylko partner się zmienia

w codzie wybrzmieć tematem

dojrzałym

w czarnym fraku nacisnąć pedał

w ostatnich taktach

uczucia podsumować

tak kochać chciałem?

dysocjacja zamroczenie

uciekła miłość

zwietrzało marzenie

może jeszcze spajać łączyć modelować

nie da się już blefować

lepiej zostawić zapomnieć zdeptać

trzasnąć z bicza

na pstrym koniu pognać

przed siebie

na wprost

jej oczy jej usta jej twarz

wraca ciągle ten temat

tylko że jej już z nim nie ma

W twoim, moim domu

W pętli czasu dzień już znika

spracowany i znużony,

wieczór kładzie bure cienie

na mym czole umęczonym.

Jeszcze tylko przebłysk jakiś,

niepokoju punkty srebrne,

zapóźnionych wspomnień echo,

myśli szare, ciemne, zgrzebne.

Święty spokój przyszedł cicho,

balsamicznie gładzi skronie.

Liter cienie liżą kartki,

książek blask już dla mnie płonie.

Tutaj jestem pewna siebie,

ja wybieram, ja rozgrzeszam.

Zamieszkałam w twoim domu.

Szkoda,że Cię obok nie ma

Kamiennoskrzydły twórco... poeto.

Zwierzenia recepcjonisty

No wie pan, tak to się jakoś dzieje,

że mężczyzna posunięty w latach

za młódką najczęściej szaleje.

Prostuje plecy i się wdzięczy

do dziewczęcia skąpanego w tęczy.

Za nic mu opinia innych,

rodzina , a nawet praca.

On wniwecz przeżyte lata dla niej obraca.

A ona? Co ona w nim widzi?!

Może brak ojca w przeszłości,

może chemia miłości działa,

a może brak pieniędzy,

kariera jej się śni jakaś mała?

Ona taka młoda,

do miłości jednak już dojrzała.

No wie pan, jak to romans tylko,

to pół biedy, gorzej jak związek stały ..

Co wtedy? Za lat kilka on zgrzybieje,

a dla niej świat się w pełni jeszcze śmieje.

I zdrady wtedy, inni mężczyźni na boku.

Nie dla niego na starość święty spokój.

No, ale bywa inna związków odmiana,

przejrzała dama poderwie młodziana...

Wtedy się dzieje! Oj, proszę pana.

A zresztą i pomiędzy równolatkami też różnie bywa.

Jak związek oparty tylko na seksie,

to wypali się, minie, czas ślady zetrze.

Myślę tak sobie niekiedy, że może lepiej,

że ta miłość jest, niż jej by nie było.

Napytają sobie biedy nieraz,

ale im miło i mnie staremu popatrzeć miło.

Rozterki babci

Wnuczek z babcią zgodna para,

Wnuczek piękny, babcia jara.

Zrozumienia pełna gama

Świątek piątek, wieczór z rana.

To, co wnuczek zrobić może,

Zrobi babcia. Daj jej Boże!

Klocki lego, komputerek,

I rysunki, i gier wiele.

Babcia szybko z wnuczkiem miga

Lekka, zwinna, babcia fryga,

Na rowerze i na „roli”,

Nawet, gdy ją noga boli.

Lecz ma babcia słabą stronę.

Bionicle jej nie sądzone.

Nie rozumie, nie ułoży

I jeszcze się przy tym sroży.

Wnuk podsuwa jej schematy,

Łączy części, daje rady.

Babcia jednak nie pojmuje,

Toa, Pirak?! „Rezygnuję!”

Wnuk babunię więc pociesza,

W nos całuje i rozgrzesza.

„Babciu, ważne abyś była,

kochała mnie i lubiła.”

Babcia sapcia, babcia chrapcia

Już do kuchni drepcze w łapciach.

Rosół warzy i pierogi-

„Jedz i rośnij wnuku drogi!”

Pokutny wór

Grzechem moim byłeś, drogą bez odwrotu,

cierpieniem pokutnym tłukącym się w mroku.

W myślach, czynach, w sercu wyżłobiłeś rysy.

Zmroziłeś wyznania, dni ciepłe nie przyszły.

Okutane w winę człapią już wspomnienia.

Łzy wyschły na wietrze, zwietrzały marzenia.

W tak bębnów marszowych, intryg rozkudłanych

rzucasz piaskiem w oczy, niepamiecią karmisz.

............................................................................

Uczuć było pół na pół, winy było pół na pół.

Teraz tylko zimny krąg, teraz tylko pusty stół.

Wanda, córka Kraka

Córka Kraka, cudna dama,

dobra, mądra, ukochana

przez swój naród, wielbicieli,

którzy bóstwo w niej widzieli.

Wędą, Wandą nazywana,

gdyż łowiła męskie serca

topniejące jak wosk świecy

w blasku piękna tej kobiety.

Szwabski tyran szedł na Kraków

wojsko wiodąc, moc junaków.

Chciał zawładnąć naszą ziemią-

ujrzał Wandę i oniemiał.

„Twój majestat, piękna Pani,

mną owładnął, jam w tyranii

Twej urody, serca, wdzięku.

Tyś nie dla mnie, Tyś królową!

Za swą miłość płacę głową!”

Przykląkł tylko, miecz wbił w serce,

bo i cóż mógł zrobić więcej?!

Biedna Wanda, też kochała,

lecz za Niemca iść się bała.

Racja stanu przeważyła,

lecz w miłości wielka siła.

Rytogara wspominała,

nocą w kątach komnat łkała.

Nie oddała się nikomu!

Lud ją wielbił! Była w domu.

Wspomnień już nie ma

Kochany mój, jedyny?! Może i kiedyś byłeś

W jakieś wiosny i maje, gdy hymny grały ptaki

Głośnym trzepotem skrzydeł, może i kiedyś byłeś...

Taka mroźna noc dzisiaj, zeszroniały godziny...

Czarne chmury wiatr pędzi, uparcie zakrywa blask

Księżyca. Złowrogi czas, niebo zamilkło bez gwiazd.

Dni odeszły, słów nie ma, myśl wyparła wspomnienia.

W alejce klękły drzewa, z rozpaczy łamią dłonie

I proszą, bym chociaż raz, wspomniała zaprzeszły czas,

Chociaż raz!

Świąteczne Marzenia

O Archaniele Gabrielu

wojowniku boży

któryś Zachariaszowi oczy otworzył

na ojcostwo jego

a Maryi zwiastował nowinę

że powije Syna Bożego

spraw

niech przybędą dobre Anioły

i wziąwszy opornego syna wpoły

doprowadzą go do rodziciela zapomnianego

w domu opieki przymknionego

wiodąc ojca na rodziny łono

w tę noc wigilijną

mocą bożą ustanowioną

pozwolą mu w ten wieczór

zaznać ciepła domowego

u syna swego

niechże

lekko podtrzymają jego rękę

zupę prowadzącą

do ust zsiniałych

które zbyt długo z bólu płakały

w ciszy

O Bramo Niebieska

otwórz się na oścież

na przestrzał

niech dobro i miłość

na boże córy i synów spłynie

w tej jednej choćby godzinie

maluśki Jezusik odpocznie na sianie

gdy błędów ludzkich nie stanie.

Gloria

Gloria in excelsis Deo

Oczekiwanie

Na nieba czarnej topieli

gwiazdka zajaśniała.

Kolędę nucą Anieli

„Chwała na wysokości, a pokój na ziemi”

pomiędzy „swojemi”.

W wyciągniętych dłoniach opłatki,

głos łamie się, drżą życzenia.

Syn tuli się do matki,

radość twarze opromienia.

Po białym obrusie suną

wigilijne dania,

byle szybciej, byle grzeczniej-

nadchodzi czas

Wielkiego Oczekiwania.

Dzwonek zwiastuje gościa

niecierpliwie wyglądanego.

On blaskiem Święta opromienia,

smutno byłoby bez niego.

W czerwonym stroju przychodzi,

z worem podarków w ręku,

zadaje niewygodne pytania,

czekanie staje się męką.

Czy grzeczny byłeś chłopczyku?

Porządek na półkach miałeś?

Zadania domowe zawsze

starannie odrabiałeś?

Niech już wreszcie „słowo ciałem się stanie...”

Porcja solennych zapewnień

i chwila sercu droga-

prezentów sterta rośnie,

szeleści rozdzierany papier,

zabawek pełna podłoga.

”Cicha noc, święta noc...”, a zasnąć jest tak trudno.

Bezpieczna noc, radosna noc- rodziców opiekuńcze dłonie.

Na zawsze pozostanie pamięć tych chwil,

ona przez lata serce ociepla, wspomnieniami płonie.

Na łące

Dla Ciebie na Święta...

lipiec rozpalał łąkę

kwiaty pachniały miodem

Gajcy wtulał się w oczy

uśmiechnięte i młode

a ty na ręku wsparty

dumałeś nad tą chwilą

ulotną i tak zwiewną

jak drżący lot motyla

źdźbłem trawy rysowałeś

kontur ust zaczytanych

odpędzałam natręta

poeta bardziej mamił

jednak zawzięcie brnąłeś

w rewiry zakazane

kreśliłeś arabeski

z finezją i uznaniem

dzień już przywołał półmrok

poeta w trawie drzemał

bezszumnie grały trawy

miłości kwitł poemat

Podróże wiary

W naszym życiu, które nam dano jedno,

jest tylko miejsce dla dobrej miłości.

Chmury nienawiści w rozdarciu bledną,

w duszy przebaczenie jest stałym gościem.

Są ludzie, których jad i żółć zalewa,

nocą w nich brodzą jak w trawach ciernistych.

Krzyk skrzywdzonych, bólem ran dojrzewa,

zaowocuje zbawieniem wieczystym.

Wytrzymaj trudy poniżeń, udręki,

na wszystko czas jest ściśle oznaczony.

Przedwcześnie rozerwany kokon męki

sprawi, że skrzydła będą pomarszczone.

Ważniejsze od tego, co nam zrobiono

jest to, co w nas w niepewności dojrzewa.

Życie w swoim trwaniu jest tak cudowne.

Zapomni człowiek, z kim walczył człowiek!

Zamszowa torebeczka

Narcyz

W komentarzu smęci o sobie,

w ostatnim zdaniu wspomni o tobie.

Mentor

W wierszu widzi wszystkie błędy,

gdyż jest z najwyższej grzędy.

Liryk

Miłością w wierszu ocieka,

a w domu się wścieka.

Pracoholik

Miesza, mąci, obraża

niczym się nie zraża.

Mistrz

Gdy do wierszy ma fart,

grzechu jest wart.

Legionista

Walczy o swoje wiersze,

inne ma w poniewierce.

Kucharz

Wtedy dobrze się czuje,

gdy ciebie obsmaruje.

Dyrektor

Gdy raz zganisz tego osobnika

na wieczność drzwi przed tobą zamyka.

Sama o sobie

Nieba ci przychyli,

ale tylko w tej chwili.

Ocalenie

Pokój serca i duszy

bielą myśli przemawia,

kot się zdrzemnął na kocu,

cisza ma swój karnawał.

Mąż z kompresem na głowie

topi w wodzie wspomnienia,

życie płynie jak co dzień

kudłacieją marzenia.

Czas ubija sekundy

stopą ciężką jak walec.

Na firance biedronka!

Pozwól, niech tam zostanie.

Zatoka zielonych księżyców

............................................

Lubiłam cichą przystań

w ramion twych zatoce,

gdy noc za oknem stała,

a świt przemykał bokiem.

Blask lampy tulił ściany

półmrokiem obleczone,

szepty we włosach grzęzły,

sapał zegar spóźniony.

W godzinie tej widziałam

w twych oczach dwa księżyce,

płonęły ciepłym blaskiem,

biegłam po ich orbicie.

..............................................

W zatoce twoich ramion

lśniły zielono dwa księżyce.

Tonęłam w rannym szczęściu

Bezgłośnie. Czyś to słyszał?!

.................................................

Zatoka twoich ramion.

Blask zielonych księżyców.

Bezgłośnie tonę.

............................................

Lubiłam cichą przystań

w ramion twoich zatoce,

gdy noc za oknem stała,

a świt przemykał bokiem.

Blask lampy tulił ściany

półmrokiem obleczone,

szepty we włosach grzęzły,

drzemał zegar spóźniony.

W godzinie tej widziałam

w twych oczach dwa księżyce,

płonęły ciepłym blaskiem,

biegłam po ich orbicie.

Zatoka ramion.

Blask zielonych księżyców.

Bezgłośnie tonę

...............................................

W zatoce twoich ramion

lśniły zielono księżyce.

Tonęłam w rannym szczęściu

bezgłośnie. Czyś to słyszał?

Błękitna Loża Beja (BLB)

Nie wiadomo skąd przyszli lirnicy nieweseli,

niebieskie togi wdziali, na głowach wieńce mieli,

a głowy w światła bieli. Innych nie widzieli!

JAM JEST POETA - wierszami krzyczeli. Drżeli.

Chwała im, chwała! Boska iskra w ich wierszach grała,

pieczęciami oświecenia nicki stemplowała,

blade pióra przy nich malowała. Ściskała ich

w kręgu ścisłym, językiem gładkim, komentarzem bystrym.

Wybryk to jest natury li łaską naznaczenie?

B ł ę k i t n a L o ż a B e j a – wybrańców zgromadzenie.

Top Lista ich nie gości, nie dla takich jest gości.

Swój świat poezji mają, zawsze się rozpoznają.

Coś jest niezgłębione? Nie dla nich, nie dla nich!

Harmonia słów. Serca jak diament. Precyzja myśli,

celne puentownie - w ich gronie pozostanie.

Z grzeczności miernota też koment dostanie... Panie!

Otwórzcie serca dla innych, zejdźcie z piedestału.

Bej się dźwignie, z waszym i bez waszego udziału.

Nie wiadomo skąd przyszli lirnicy nieweseli,

niebieskie togi wdziali, na głowach wieńce mieli...

O czasie, czasie

O czasie, czasie wciąż do ciebie wracam!

Do ludzi, w mych myślach zasnutych cieniem.

Przebrzmiałych dawno, snem okrytych zdarzeń,

Miejsc naznaczonych przeszłości istnieniem.

Oczyma wodzę po mych poczynaniach,

Odbytych już warunkowych wyrokach,

Radościach, które w sercu winą były,

I smutkach zawieszonych w myśli blokach.

Worki szczęścia na plecach dźwigać chciałam,

Dni jednak ziarna mełły codziennością.

Jałowy bieg lat niechcący włączyłam,

A czas biegł z zegarową dokładnością.

Mały krok do przodu, w lewo lub prawo,

Zmienić mógł losu wytyczone ścieżki.

Kule ołowiane do nóg wiązałam,

Dodałam jeszcze cierpiętnicze deski.

Anioł Odkupiciel przy mnie jednak siadł,

Ofiary brzemię na swych rękach dźwiga.

Gdzieś w górze drzwi odemknął zbawienny czas

I szczęście stróżką na mnie teraz spływa.

Taka jest prawda

Błądził na nich gdzieś wyrok

w mroku głębin niebieskich-

to podpływał, to ginął,

gnębił, dręczył lub pieścił.

W noc wróżb, magii i czarów

przyszedł moment spełnienia.

Przeznaczenie szło z nimi

krok w krok, jak cień ich cienia.

Był jej wielką miłością,

dni powszednich rabunkiem,

bólem przeszywającym,

ogniem, niebem, frasunkiem.

Detektywem mu była

w dobrym i złym działaniu,

kochanką, żoną, megierą

nocą i o świtaniu.

Anioł śledczy zszedł z nieba,

wykrył złego początki -

„Requiem, requiem człowiecze.”

Nić przestały snuć Prządki.

Teraz w schowku niebieskim

oczy żalem im świecą...

Każda miłość jest piękna,

złem ją ludzie kaleczą.

Psalm do czterech ścian

Kocham was cztery ściany,

zadaszonym schronieniem jesteście.

Kolorem koicie i spokojem,

otulacie ochronnie ciepłym gestem.

Dniem gościcie światło słoneczne,

skrzydła nocy krępujecie szyb mocą,

latarniane obrazy bajeczne

układacie na suficie, gdy zbyt psocą.

Radości pozwalacie na fotelu siadać

z podkurczonymi swobodnie nogami,

tęsknoty koicie herbaty kubkiem

wspomnienia ściskając w albumie kartkami.

To, co przyjść ma, wodzicie z kąta w kąt,

wam tylko znanymi ścieżkami.

Pozwalacie ukryć każdy życia błąd

łzy zakrywając usłużnie poduszkami.

Dajecie pewność siebie mieszkańcom,

siedzieć pozwalacie na własnych śmieciach,

przyjść pozwalacie i odejść

dniom dobrym i zupełnie zmarnowanym latom.

W potrzasku

W markecie szum, kłębi się tłum.

Promocji szkwał, zakupów szał.

Naród się miota. Sobota.

Po dworze sam, chodzi ten pan,

co sklepu bram, przejść nie chciał drań.

Na żonę czeka, niemota.

Za szybą znów, od kas do drzwi,

spacerkiem mknie, pani we mgle...

Ma ją na oku- niecnota.

Uśmiechy śle, marzy o mgle.

Podszedł do drzwi, unosi brwi,

z gracją się kłania– biedota.

Rozwarte drzwi, nos w środku tkwi.

Na twarzy krew, zamęt i gniew,

kierownik się obok miota.

Z koszykiem już, wzniecając kurz,

nadchodzi zła, żona jak „gmach”,

zagarnia męża jak kota.

Posłusznie szedł, lecz wsteczny bieg

wrzucił i tak. Kłania się znów,

uniknął szwów. Zgryzota, już tylko zgryzota.

Między piekłem a niebem

Nie jesteś sam, a jednak samotny,

w czterech ścianach swojego domu.

Krzykiem ostrzegasz, długim milczeniem

stawiasz pytania, wzrokiem szyby przewiercasz.

Cisza. Zabiegane mrówki znoszą jedzenie,

jeszcze podążasz, biegniesz chwiejnym krokiem-

bajorka małe, czarne kałuże, już nie przystajesz...

Twoje nogi jak kule ołowiu, buty błotem umazane,

czas się rozpłynął w mgle zapomnienia,

mózg robak toczy, ręce rozdygotane.

W szczelinie zachmurzonego nieba,

gdzieś na krawędzi świadomości,

Anioł Opiekun posiwiały od trosk woła-

„Czekam na znak od ciebie”.

Wyciągasz błagające dłonie,

czepiasz się rozpaczliwie skrzydeł anielskich.

Twoje ręce pełne piór! Cierpienie, upodlenie i ból

z pokorą poniesiesz do nieba.

Wytrzymaj tylko dzień, tylko jeden dzień,

błagaj o wspomożenie.

Zrób, co możesz. Miedzy niebem a piekłem,

wolna wola, twoje istnienie.

fifty-fifty

Prowokatorka

Poświęci miłość, honor i grację,

aby tylko wydobyć informacje.

Pobożnisia

W uległości wielkiej znosi

upokorzenia i razy, gdyż...

na „dobre i złe” przysięgała-

przed ołtarzem!

Futurystka

Złamie każdą zasadę,

byle biedzie dać radę.

Procesowiczka

We wszystkich sprawach domowych

ona zawsze ma rację,

ignoruje uparcie wszystkie męża apelacje.

fifty-fifty równa się z e r o

Gniazda nie kala żaden ptak,

ale zniesmaczony, bezradny mąż-

Tak!

U drzwi Twoich

wiersz, czytelniku, to tylko splot myśli,

słów pojednanie, który poecie nocą się przyśnił,

szczere wyznanie, co rankiem wraca,

gdy słońce zbiera mgieł rannych woale

z czarnych gałęzi drzew nakreślonych ręką jesieni,

by został zarys dla wiosny, która zielenią je opromieni.

jest ten kto pisze i ten kto czytać zechce

powielając po wielekroć cień tworzenia,

praktykujący katolik, ateista, gospodyni domowa,

pochlebca nabijający kabzę głosami,

nieogolony jeszcze poeta zniesmaczony kacem,

antagonista zawzięty z wierszem najbardziej spoufalony,

gdyż oddzielił ziarno od plew ręką przetaczną wiedziony

Powiem teraz szeptem, gdyż głośno słów tych nie wypowiem.

Metodą prób i błędów rodzą się wiersze

w czterech ścianach kartki rozparte z dumą.

Lubisz je, więc pisz obejmując majacząca przestrzeń,

by nie umrzeć całkiem, by wiosnę i jesień zrozumieć.

Żalnik bejowy

****

pióra łamiąc się szeleszczą

krusząc się pamięć bezczeszczą

szepcą zaklęć pieśń złowieszczą

chowając się przed złą bestią-

trzeszczą...

****

złotopióremu

Byłeś bratem i łatą,

orłem złotopiórym,

odpłynąłeś w swój świat

na żaglu życia burym.

W ręku wciąż trzymasz złotą stalówkę,

niezatapialną, tak jak średniówkę!!!

****

żaropióremu

Nie ma Ciebie dla beja,

ptaku żaropióry.

Rzucałeś płonące pióra pod wiatr

aluzjami kalecząc chmury.

Żonglerka słowami wciąż trwa?!

Nie zrób tylko w niebie dziury

nowym nickiem,żaropióry!

****

adwersarzowi

Nie uznałam folskiego

i wszystkich wierszy jego.

Na klęczkach pokutę odbyłam,

lecz zdania o nim nie zmieniłam.

Utonął adwersarz we mgle,

a ja z nim znów koty drzeć chcę.

****

oponentowi

Oślepiałeś elokwencją,

skazywałeś nas na karę.

Człowiek człowiekowi bratem!

Pogrzebmy więc stare żale.

Noś redaktorze pióra pawie w kapeluszu,

tym sposobem nie ubędzie ci animuszu.

Na nagrobkach liście dębowe

Sierżant wiatr wydaje rozkazy-

w prawo zwrot, w lewo zwrot, równaj krok.

Maszerują liściaste hufce,

tylko maruderzy skaczą w bok.

Spocznij. Legło wojsko przy drodze.

Jedni śpią, innym w głowie psoty.

Szturmują kapelusze, czapki...

Psotnicy! Czas wam do roboty.

Poderwał żołnierzy dowódca,

przydzielił każdemu zadanie:

„Na nagrobkach liście dębowe,

buczyna przy alejce stanie.”

Wyrównują karnie szeregi,

układają się w barwne kiście.

Lecz cóż to?! Furiatki brzozowe

wymiatają je zamaszyście.

To wdowia, opiekuńcza ręka

porządkuje wszystko wytrwale.

Nie sprzeciwi się jej sierżant wiatr,

liście śmietnik zgarnia „Ku chwale…”

Przyjaciel zmarłego, liść klonu,

wiernie spoczywa na pomniku.

Czerwienieje, głośno szeleści-

„Bagnet na broń. Hop," i po krzyku.

Podfrunął wysoko do krzyża,

wplótł się w jego ramiona.

I został. Zamarła w bezruchu

dystynkcji pozbawiona żona.

Boże mój! - cmentarz otula mrok,

zagończycy pod parkanem śpią...

Z przyjaciółmi pozostaniesz tu,

lecz ja wrócę. Wracam tak rok w rok.

Moja siostrzyca mgła

Szła wolno nad ziemią, srebrzyście.

Uginały się trawy

muskając poddańczo skraj jej szaty.

Tak na wszelki wypadek.

Wiła się cicho w parowie,

powoli słabła. Usłużne ślimaki,

z cieniem nadziei w sercu,

układały dla niej skrętne mudry.

Siniała, powtarzała cicho

zaklęcia, tuliła się do mchów.

Modliłam się popielnie

spojrzeniem żegnając siostrzycę.

Była ze mną zawsze- mglista efemeryda

ciążyła kamiennie kroplami niewypełnienia

lub płożyła się radośnie

zamykając oczy, otwierając usta.

Świt budził się, przepływał, promieniał.

Umierały słowa i dni umierały.

Inne teraz panowanie.

Nasze tajemnice zachowane. Idź.

Jestem twoją Małgorzatą

Wiem to, wiem na pewno,

gdyż zawsze tak było,

jestem twoją Małgorzatą,

którą nocą nawiedzasz w snach,

wyznając swą miłość.

Czuję to, czuję na przekór

braku taktów Mendelssohna,

że unosisz mnie ku nieskończoności,

kierując się blaskiem nowiu,

gdy noc wolniutko kona.

Widzę to, widzę na nowo,

gdy świtem otwieram oczy,

a ty kroczysz niewidzialnym już cieniem,

między szpalerem zastygłych wieżowców,

odgarniając zapach nocy.

Zapamiętam to, zapamiętam na zawsze,

omijając utarte szlaki,

w mimozy wpiąć należy miłość,

by zapamiętać zapach grzechu,

mistrzem cię zwąc, dla niepoznaki?!

Przelotny uśmiech

między ludźmi gdzieś w przelocie

pod woalką cichych dni

uśmiech jakiś cierpki blady

łukiem zdziwień wygiął brwi

ciekawości wątłą nutą

wodził za nią dłużej wzrok

i spąsowiał w wargach bladych

wydłużając szybko krok

rozpływając się na twarzy

igrał jeszcze w kątach ust

czy wieczorem się rozmarzy

topiąc myśli w fałdach snów

Patrzę w czasu przesmuża...

Patrzę w czasu przesmuża,

kroplę głosu dokładam,

już światełko rozbłyska

w myślach obraz się zjawia.

Jakieś wizje rozdarte

wybijają takt pałką,

śliskie, brudne i zimne,

na nie patrzeć nie warto.

Suną wolno półcienie

z głębin czasu kopane,

nasycone miłością,

ptasim mlekiem oblane.

Lecz wypadek się zdarzył,

czas się potknął na drodze,

do krwi rozbił kolano

i zamyślił się srodze.

Gdy spojrzałam mu w oczy,

ósmy cud w nich ukrywał,

uśmiech zgubił po drodze,

lecz do lotu się zrywał.

Czarny kocur z trzema kropkami na nosku

Boimy się oczu kota

wpatrzonych w nas przenikliwie,

śledzących każdy ruch ciała

iglaście, nieustępliwie.

....................................................

Gdzieś na szafie w cieple pudła

czarny kocur mruży oczy,

z górnej półki bada teren,

żadnej skazy nie przeoczy.

Wchodzi śmiało między wiersze,

długi ogon w górze trzyma,

giętką szyją kręcąc żwawo

grzbiet w pałączek już wygina.

Udeptuje jak galernik

poduszeczki wierszem tkane,

wychwytuje dobrych ludzi,

śle komentarz im nad ranem.

Ma w naturze instynkt łowcy,

lecz nie musi zjadać myszy,

mruczeniem je obezwładnił,

teraz tylko zachwyt słyszy.

Gdy podszepnie jakiejś myszce

pomysł na swe komentarze,

myszka cała przeszczęśliwa

pisze, co jej kocur każe.

Lecz gdy jakaś buntownica

nie chce grzecznie siedzieć w kątku,

wtedy jego ostry pazur

przywoła ją do porządku.

.........................................................

Boimy się oczu kota

migotliwym blaskiem tkanych,

zawężonych bólem źrenic,

blaskiem sławy obmywanych.

Stożek światła

O łuk czasu wsparta przyszłość

budzi się z letargu trwania

nawet wcześniej nie pomyślisz

co ma jeszcze do dodania

powymiata stare śmieci

ponawija nowe wątki

w przepełnionej niecce marzeń

zlikwiduje nieporządki

łaską nieba cię obdarzy

poukłada wydarzenia

w jednym czasie w jednym miejscu

masz z nią na świat dwa spojrzenia

tęsknisz za tym co już było

nowe ciągnie cię za palec

niewidzialna przyszłość płynie

zachwyt zgrubiał na dwa cale

już szeleści w trzcinach wiatrem

w cielętniku zachwyt zbiera

kreśli kredą koło czarcie

w nowe szaty się przebiera

Z rzeczy tego świata zostana tylko dwie...

Cóż, że pieniądze, blichtr i sława

zaglądać będą w okna domu,

serce popiołem obłożone

zapłacze smutkiem po kryjomu.

Domy przeminą i ustroje,

szafy i stoły kornik stoczy,

wyciągnij rękę do człowieka

spójrz w jego serce, spójrz mu w oczy.

Wszystko przepłynie jak mórz fale,

ocean życia je kołysze,

to co ty dałeś, wróci kiedyś,

miłością, dobrem, złem lub ciszą.

Dwie tylko rzeczy nie przeminą-

dobroć i wiersze sercem tkane,

być może chodzą po szkle boso,

lecz pamięć o nich pozostanie.

Od spraw nieważnych, mysich, głupich

odwiedź nas jednak w wierszach Panie,

jak pamięć ma pozostać jakaś,

niech dobra pamięć pozostanie.

Rozgrzana plaża kontra Safona

Czekałam na nią bladym świtem

gubiąc poczucie czasu, bytu.

Przyjść miała do mnie, obiecała

szczyptę fantazji, łyk zachwytu.

Zaprzyjaźniłam się z nią w wierszach,

kobiecych, tkliwych, pełnych czaru.

W safickich strofach miłość niosła,

a mnie potrzeba było żaru.

Piękna, fiołkowowłosa Safo,

jak zjawa boska przyfrunęła,

tuniką spiętą przez dwie brosze

lekko w przelocie mnie musnęła...

Patrzyła na mnie jakoś dziwnie,

w jej oczach smutek się malował,

alabastrowej ręki gestem

zgasiła wszystkie moje słowa.

I cisza legła między nami...

zasnuta czasu oddaleniem,

lecz ona, mimo, że tak wielka,

objęła czule mnie spojrzeniem.

Oj, mały zgrzyt się jednak zjawił,

gdyż Safo wierszem panny sławi,

a w mych marzeniach rozbrykanych

chłopiec uroczy zawsze bawi.

Lecz mimo wszystko obiecała,

pomna na chwile z nią spędzone,

rozewrzeć wrota możliwości,

niech się rozjarzę, dziko spłonę.

I odtąd będę w każdy piątek,

wiedziona Safo pouczeniem,

wiersz pisać piórem o dziewiątej,

wtedy zawierzyć mogę wenie.

Matczyna miłość - ballada.

Znalazła w biurku listów pakiecik,

który wstążeczką czerwoną świecił.

Już znieruchomiał w bezczasu wnęce,

a ona składa ręce w podzięce.

To było dawno, no lat gdzieś ..dzieści,

gdy ktoś tam wyznań wiele zamieścił,

na papeterii niebieskiej w kwiatki

bez wiedzy swojej zaborczej matki.

Nikt nie wie jakby los się potoczył,

gdyby nie osąd matki proroczy.

Włożyła listy w kieszeń fartucha,

gdy syn wykładów w szkole gdzieś słuchał.

Zawrzało w niebie, tętent anieli

miast pomóc młodym, serca rozdzielił.

Anioł zamieszał w puli adresów

no i obeszło się bez ekscesów.

Każdy z nich swoje stadło założył,

lecz synek życie w butelkę włożył

i umiłował ją ponad wszystko...

Płacze zbolałe teraz matczysko.

Miłość matczyna obmywa, koi.

Miłość matczyna dwoi się, troi,

Bogu pomaga, drogowskaz daje,

a później cierpi, kruszy się, taje.

Nieistnienie zmierza do zapomnienia
Ty odchodzisz, znikasz, giniesz,

nie pamiętam twego głosu.

Jeszcze tylko strzępki liter

zaplątane w dokumentach,

mieszanina nut na płycie,

ślady ręki drewnorzutne,

trwoga czasu gwoździem spięta,

majacząca, skruchą zdjęta.

A ja trwam w swym oddaleniu,

wdycham czujnie łyk powietrza,

niepodzielny nośnik trwania.

Może teraz dotarł do mnie

wibrujący atom tlenu,

płuc służebnik twych wytrwały

w podnoszeniach, opadaniach,

siódmych niebach u zarania.

Miedzy naszych gwiazd granicą

kroczy trwoga zapomnienia,

przeprowadzka zrywa sieci,

pamięć o nas w mgłę zamienia.

Ty odchodzisz, znikasz, giniesz,

w szczodrobliwej czaszy bytu,

bielmo czasu pamięć spłyca

bezdźwięcznieje czas zachwytu.

Na wylocie

Żegnać nam się przyjdzie.

A ja jestem, moi mili, na wylocie,

a z wylotem, jak z wylotem, tysiąc pociech.

Nikt nie wierzy, że wybywam tak daleko,

przecież tutaj miód, malina, ptasie mleko.

Co wrażliwsza dusza szczera łzy ociera,

a ja żyję, nie umarłam! Los wybiera.

Najdziwniejsze są spotkania. Przypadkowe?!

Niech tak będzie! A ja jednak daję głowę,

że Opiekun mój w tym wszystkim palce maczał,

pchał w objęcia, tulić kazał i wybaczać.

Ciemne słowa, jasne słowa w sercu chowam,

cierpię trochę, lecz do marszu już gotowam.

Chyłkiem tylko przemknę wzdłuż poręczy beja.

Cicho skrzypią schody, drzwi ktoś mi otwiera,

zaprasza do siebie, metaforą gładzi,

kunsztem rymów krzepi, w świat wierszy prowadzi...

Ale cóż to! Skąd ten ból? Ktoś cierń wbija w duszę...

Nic to! Ja się nie ugnę, ja cierń zasuszę.

Na pamiątkę!

Co ty we mnie widziałeś...

co ty we mnie widziałeś

jaki sen ty prześniłeś

tak zaborczo kochałeś

tak miłośnie tęskniłeś

oplatałeś słowami

mą urodę i wdzięki

nieba chciałeś przychylić

zabrać moje udręki

prysło wszystko minęło

wspomnień został cień złoty

rozpalony południem

rankiem pełen tęsknoty

jeszcze pachną jaśminy

drzemią w cieniu drzew słowa

echem wrócą wyznania

teraz słuchać gotowam

za te drżenia i lśnienia

których sprawcą ty byłeś

podziękować chcę dzisiaj

gdy dzwon trwogi już bije

Ku Wiatrakom

Czasem, jak łopotem wiatru napędzane,

Dni i noce przemijają, przemijają...

Czasem mkną, czasem przysiądą zadumane

I nad minionym czasem się rozełkają.

Przeszłość, jak sen, przemyka w myślach nad ranem.

Najpierw ostrym obrazem podrażnia zmysły,

Później blednie, a strzępy porozrywane

Malują plamkami błękit nieba czysty.

Nadszedł twój czas by iść Ku Wiatrakom marzeń

Nie oglądać się za siebie, nie trwonić łez.

Czeka na ciebie Los z sitem nowych wrażeń,

Nadstaw chętne dłonie i gorliwie je zbierz.

Może cisza otuli cię miłościwie,

Może rozpacz serce rozerwie na strzępy,

Może pod prąd pobiegniesz zbyt gorliwie

Raniąc duszę i kalecząc w biegu pięty.

Drzewo było zbyt płytko ukorzenione,

Strach je wyrwał lub żądza nowych wydarzeń,

Otul serce tak bardzo w życiu zranione

I zawieś na ścianie czyste kalendarze.

Idź już!

Wiatr obraca śmigłami wiatraka z lekka,

Goń swój sens życia, który na ciebie czeka.

Chce być małą, puszystą kotką

Chciałabym być burą kotką

hołubioną przez swą panią,

ocierać się o jej nogi

i myszki przynosić rano.

Piszczała by przeraźliwie

lament wznosząc pod niebiosy.

A ja! Szybciutko wybiegam

widząc w oczach pana osy!

Spałabym z nią w jednym łóżku

mrucząc kołysanki kocie,

a gdyby mąż się oburzał-

łapką pac- i po kłopocie.

Nie pobije przecież kotka!!!

Prawem to jest zabronione.

Robiła bym, co bym chciała,

rozkapryszona i słodka,

fory w tym domu bym miała,

gdyż pani by mnie kochała.

W marcu na taras wychodzę,

przywołuję wszystkie koty

i gramy kocią muzyczkę,

aż gną się z wrażenia płoty.

Na dach bym weszła lub drzewo,

niech straż pożarna mnie ściąga,

a ja przestraszona, drżąca

mleczka chudego zażądam,

które on przynieść musi,

gdyż pani mu tak rozkaże.

On taki w niej zakochany

i zrobi co ona każe.

Ktoś spyta, po co jej to.

Sprawa jest bardzo prosta.

Chcę, by ktoś, kto mi podpadł,

po nosie wreszcie dostał.

Ooo!

Podzielił jej życie na pół

Przywiał go spóźniony wiatr nadziei

niespodziewanie, bez zapowiedzi.

Przeszła obok, widzieć go nie chciała...

Jednoskrzydły anioł znów się biedził.

Poukładały się dni i noce

w ciche pasma codziennego szczęścia,

jego ręce zaradne i tkliwe

dały jej poczucie bezpieczeństwa.

Serca jednak oszukać się nie da,

słaba była, iść chciała do słońca.

Anioł płakał, on w rozpaczy cały

żal chciał topić w kieliszku bez końca.

....................................

Zostawił mieszkanie i marzenia,

złe i dobre dni też pozostawił.

Teraz ona mroziła łzy w oczach

on w melinach zacięcie się bawił.

Pogubiła życia zastany sens,

z aniołem omawia plan naprawy.

Miraże i złudzenia zabrał świat,

bieda spogląda okiem kaprawym.

Blisko, coraz bliżej!

Otwórz oczy, podaj ręce,

zbliż do ludzi swoje serce.

Przekrocz wszystkie uprzedzenia,

dzisiaj świat oblicze zmienia.

Bądź otwarty na człowieka,

gdyż nagroda w niebie czeka

na tych, co uśmiechem szczerym

zmienią ludzi złe maniery.

Nie zna granic to zbliżenie

zaufanie , zjednoczenie...

Zaprzepaścić szans nie mogę,

ruszam zatem w swoją drogę.

Wyjdę dzisiaj na ulicę,

swoją szansę w ręce chwycę

i z uśmiechem przeuroczym

pozaglądam ludziom w oczy.

Parol zagnę na Januszka,

chcę zaciągnąć go do łóżka.

Ach, przystojna szelma taka!

Już obiecał mi buziaka...

By zadzierzgnąć tu kontakty

i zabliźnić stare rany

dałam adres, numer GG-

jestem teraz w siódmym niebie!

Na beju chcę zjednoczenia,

pojednania, wybaczenia.

Redaktorze, ukłon składam,

trud doceniam, głupstw nie gadam.

Jak tam było, tak tam było

dzisiaj uśmiech moja siłą.

Kto z kim, kiedy, w dzień czy w nocy...

MDZ nam świat zjednoczy!

Piasek w ustach

Nie wiem dlaczego patrzysz

w oczy , które nie widzą.

Goryczą jestem i piekłem,

pustynną efemerydą.

Piaski moich marzeń

odsłoniły pustynną różę,

kamienną, suchą i szarą.

Ona przetrwa najdłużej.

Uciekamy w głąb siebie,

toniemy w kurzawce słowa.

Kamień na kamieniu zostanie

i cisza grobowa.

Trzeba iść nie oglądając się

Ściany, okna i marzenia spięły klamry przebywania.

Powolutku, po cichutku rozrywałam więzi czasu,

Rzeczywistość zasiedziałą, zardzewiałe przeznaczenie,

Dni szczęśliwe tu przeżyte, już gotowe do rozstania.

Jeszcze ciepłe wstały krzesła i skłoniły się usłużnie,

Stół mamrotał słowa ciche, sofy z żalu się słaniały,

Fotel giął się przerażony, szafy łezki w oczach miały.

Upadły na płask dywany, jakby były czegoś dłużne.

Na balkonie łkały cicho przeżywane tu przyjaźnie,

W serca głębię spoglądały i na sznurach przewieszały

Wyszeptane troski, żale, ten kawałek życia mały,

Przez łzy się uśmiechały. Zrobiło się jakoś raźniej.

Włożyć buty przyszła pora i pożegnać wszystkie kąty,

Przysiąść jeszcze tu na chwilę, zabrać torbę, książki, kwiaty

I wejść w przyszłość przypisaną, szukać brodu w nowej rzece,

Spojrzeć w szpary niepewności, drzewo sadzić po raz piąty.

Jestem szczęśliwa

W mym organizmie serotonina

już wczesnym rankiem harce zaczyna.

Wyspana, zdrowa i wypoczęta

otwieram na świat piękne oczęta.

Węglowodany mąż już podrzucił,

zjadam bułeczki, by się nie smucił.

Poćwiczę kwadrans sobie już teraz,

bo radość zbytnio mnie coś rozpiera.

Lecz dzisiaj święto. Moje andrusy

słodycze niosą, któż się nie wzruszy!

Czekoladowe zjadam rozkosze

i szczęście do dom znowu im wnoszę.

Taki mam poziom hormonu szczęścia

jak panna młoda w chwili zamęścia.

Nic mnie nie drażni, nic mi nie wadzi

Plutos bezbłędnie drogą prowadzi.

Za nic mam teraz w kasie uszczerbki,

flirty mężusia, czy ranne sprzeczki,

szaleństwa kota, Zosine plotki

szczęścia poczułam zapaszek słodki.

Na zatracenie mnie nie powiedzie

sklecony wierszyk dziś po obiedzie.

Jeden dzień – i szczęścia trzy wagony,

Jeden wpis– odporności próg podwyższony.

Obcasy

Rytmiczne stuk, stuk, stuk,

od pięt po kostki bruk

szpilki, koturny, grzybki,

wystukują życia rytm szybki

biegną do banku, do szkoły, do biura

na hura, na hura,

byle zdążyć, wpasować się w czas

i z uśmiechem otworzyć drzwi.

Na parkiecie, który blaskiem lśni,

tanecznym krokiem,

jak gdyby nigdy nic,

zwijając dyskretnie opóźnienia nić,

prezentują kształt łydek kobiety.

Obcasy!

podnośniki atrakcyjności!

Katując kształt stóp

idą z nami po grób,

obcasy

Elegia o umierającej poetce.

Epigramat

Tu spoczywa poetka z beja

w zieleń piór spowita.

Łudziła się, że wiersze pisze-

naiwna kobita.

Zdarli z ciebie suknię zwiewną,

wieniec zdjęli laurowy

i zsunęli z palca pierścień

z weny okiem turkusowym.

Nakarmili mlekiem pszczelim

rozpuszczonym w posłuszeństwie,

a na oczy położyli

krągły pieniądz, zwąc go szczęściem.

W białe dłonie zesztywniałe

wcisnęli ci tomik mały.

Pamięć ćmi już słowa wierszy,

gorycz klęka w cieniu chwały.

Nim zabłyśnie gdzieś w niebiosach

świtu promień purpurowy,

wejdziesz cicho w nieskończoność

w ręku niosąc pęk piór płowych.

Puste place marzeń

Maj przesłania mgiełkami

spękane pnie brzóz białych,

szczęścia chwile minione

ptaki w gniazdach schowały.

W cieniu świec nasze oczy

błyszczą zawzięcie i srogo,

ustalają granice

kim kto był dla kogo.

Kanciaste rysy wspomnień

wyostrzają nam twarze,

nienawiść myli kroki

na pustych placach marzeń.

Tężeją gesty dłoni,

umiera pojednanie,

rozstajne to już drogi,

skończył się wspólny taniec.

Gest twojej dobrej woli

smuci się bielą w wazonie,

zwiędnie i pójdzie także

w swoją milczącą stronę.

Znalazłam szczęście

Zielony maj, nocy tej czar

rozpina żagle wspomnień.

Byliśmy my, jak białe bzy

pachnące nieprzytomnie.

Wtulałam się w kiściowy splot,

szukałam szczęścia w płatkach.

Najlepiej pięć, no może trzy,

gdyż szczęście to zagadka.

Aż raptem gdzieś, w tej burzy barw,

znalazłam jedenaście.

Tuliłeś mnie, łagodnie tak...

wyznań twych czas nie zatrze.

Minęły dni, młodości dni,

lecz bzami mnie rozmajasz,

naręcza bzów, bukiety bzów,

a ja w uśmiechach cała.

Dywagacje(czy aby) kota Behemota

Wystarczy ironicznym kluczem otworzyć drzwi

wejść do krainy niezależności

wykraść tajemnicę, która w szczelinie tkwi

i wtedy wypowiadać się na temat ludzkich ułomności.

Człowiek nie zawsze wie, że to co ma, jest tym co ma

martwi się , narzeka i w swej niewiedzy trwa,

aż przyjdzie dzień, coś się kończy, przemija

i wtedy wie, że minęła ta najważniejsza chwila, gdyż:

tajemnica jest tajemnicą, gdy jej dotrzymujesz

wolność wtedy jest wolnością, gdy wolnym się czujesz

miłość staje się miłością, gdy ty sercem miłujesz

odwaga jest odwagą, gdy ryzykujesz

grzech jest grzechem, gdy się w nim zatracasz

dobro staje się dobrem, gdy dobrem za zło odpłacasz

piękno jest pięknem, wtedy gdy sam je zobaczysz

nienawiść pozostaje nienawiścią, gdy nie wybaczysz

kłamstwo jest kłamstwem, gdy w nie uwierzysz

niemożliwość jest niemożliwością, dopóki się z nią nie zmierzysz

radość jest radością, gdy potrafisz ją odczuwać

starość będzie starością, gdy się od świata odsuwasz

mądrość jest mądrością, gdy użyta należycie

a sztuka jest sztuką, gdy transformuje życie.

Wszystko może być dobre lub złe, od ciebie to zależy,

wartość uczynków twoich zaangażowaniem się mierzy.

Nie śmiem ci spojrzeć w oczy Behemocie

masz na życie spojrzenie iście kocie.

Nie, ja nie milczę

Nie, ja nie milczę, ja czekam

na krawędzi cichych marzeń

na czas, który ku mnie idzie

i za chwilę się wydarzy.

Szeroko otwieram oczy,

wpatruję się w ciszę nieba

śledzę utarte szlaki gwiazd,

ważę ciężar słów, tak trzeba.

Nie, ja się nie boję życia,

z uporem kroczę do celu,

nigdy nie milczę ze strachu.

Żyję jak chcę, przyjacielu.

podarowałam ci ciszę...

W prześwicie alejki twa postać,

uśmiech przedziera się przez mgielne cienie,

neurasteniczne drzewa nerwowo zrzucają liście,

a w naszych oczach milczenie.

Popatrz, to już tyle minęło lat,

czas usypał kopczyki szarych dni,

każdy z nas swój sen nocy letniej śnił,

a zdziwiony obrotem spraw księżyc, unosił tylko brwi.

Przecież podarowałam ci ciszę,

którą tkałeś ze zwinnością pająka,

marzenia zatarłam martwymi słowami,

nie musiałeś dociekać, co mi się nocą śni.

Przykre dni, które mogłyby się stać, zacisnęłam w dłoni,

a może nawet pożegnania z trzaskiem drzwi?!

Po omacku szukałam wyjścia z sytuacji.

Powierzyłam wszystko Pandorze,

niech ona się martwi, gdzie puszkę

niedoszłych zdarzeń złożyć.

Nieobecni nie mają racji, pamiętaj!

Walcz więc o każdy dzień przeznaczenia

i módl się o jakiekolwiek jutro,

gdyż zawsze dudni jakaś apokalipsa.

Mnie teraz to możesz nawet do rany przyłożyć,

bylebyś dotrwał co roku do nowego lipca.

Wierszoterapia

Wciąż rymy klecę i wiersze składam,

obmywam duszę wynurzeń siłą,

metafizyczną przestrzeń oswajam,

by nudne życie mnie nie zabiło.

Nie dla mnie rygor formy i treści,

zamknięcie przeżyć w butelce wstydu,

film życia teraz w wierszu się mieści,

a ja sprowadzam niebyt do bytu.

Serce i rozum na szali stawiam

wwiercam się w absurdy codzienności,

bez kompromisu do celu bieżę

i pragnę , pragnę – wielkiej radości.

By się kamiennym nie stać człowiekiem

lewituję na granicy jawy,

uzależniona od głodu wierszy

rymuję, lub białe twory piszę -

dla zabawy!

A beja lubię, lubię nad życie,

gdyż tutaj wszystko może się zdarzyć-

intryga, flirty, wspaniałe wiersze

i nicki, którym w czarnym do twarzy.

Podaj mi rękę...

Jestem atomem, pyłkiem, kamieniem,

wypadłam z krzywej orbity czasu.

Ugrzęzłam w wąskim tunelu trwania,

podaj mi rękę, dopomóż, ratuj.

Może ja ciebie kiedyś kochałam,

sama już teraz nie wiem, mój miły.

Może cierpienie było zbyt wielkie,

a miłość przerosła moje siły?

Gubię powoli swoją niepamięć

o dniach, którymi żyć było warto.

Nocami cienie złowrogie chodzą,

a moje oczy patrzą w dal martwo.

Pomóż mi teraz przejść przez granicę,

gdzie cierpienie boleśnie uwiera.

Serce me puste jak sucha studnia,

niech czas łez ślady w myślach zaciera.

Nie zdążyła powiedzieć

Wieczorami zamyślony siadał

wpatrując się w żelazną podkowę.

Pragnień szukał. Na szali kładł szczęście,

ważył słowa, dzielił po połowie.

Może można było kochać głębiej,

myśli spleść nie do końca poznane,

w lustro wpatrywać się tak bez końca

by ja było ty, w szczęściu skąpane.

Wiatr można było gonić po łąkach,

szukać w nim zapachu dni przebrzmiałych,

bez drgnienia powiek całować żabkę,

by księcia ujrzeć w jej oczach śmiałych.

Ręce można było splatać mocniej,

by palce drżały z pożądania,

usta poić pragnieniem tak wielkim,

by zazdrość odeszła bez szemrania.

Mogłam mu to powiedzieć- myślała-

szklanym wzrokiem wpatrując się w okno.

Czas kuśtykał drobnymi krokami,

nie spieszno. Lubił teraz w łzach moknąć.

Pomieszanie z poplątaniem

Ja mam nerwy całe w strzępach,

nic już nie wiem, nie pamiętam.

Jestem taka sfrustrowana

w piątek, świątek, w wieczór, z rana,

gdyż pamiętać ciągle muszę

cyfry, hasła, kodów krocie.

Nerwy mam już na wylocie.

Proszę Państwa! Dziś od rana...

Komórka – rozładowana!

Podaj PIN !- uciekł mi z głowy.

Podaj PUK!- i problem gotowy...

Znaj swój kod do domofonu,

PIN do karty w kasie w sklepie,

gdyż inaczej z głodu padniesz,

a do domu właścicielu

przemkniesz się -he! po kryjomu.

Do urzędu wiadomości

PESEL miej już w gotowości,

a swój TEPIN zapamiętaj

gdy chcesz sprzedać dwa kurczęta.

Szlak cię trafić także może,

gdy komputer chcesz otworzyć!

Bez hasła dostępu, nicku

szlaban masz użytkowniku!

Niech mnie wreszcie zaczipują,

niech mnie zidentyfikują,

dane wszyją mi pod skórę,

gdyż inaczej ja zwariuję.

Gorzka czekolada

deszcz szurka puka

plask plask wszędzie mokro

do drzwi do drzwi dopaść

spojrzeć wreszcie przez okno

zasłony z mgieł z mgieł

draperia słów szemrząca

moje słowa twoje słowa

raz bliżej raz dalej do końca

twoje zamyślenie moje szczęście

już tylko łykiem gorzkiej czekolady

twoja wina moja rozpacz

białą pianką pokrywa ślady

deszcz milknie milknie

czas jeszcze myśli czyta

rachunek wspólnie rozliczony

filiżanka już prawie pusta

lecz jeszcze nie umyta nie umyta

Za czym kolejka ta stoi...

Za czym kolejka ta stoi?- Po życie...

Czego kolejka się boi?- Wykrycia...

Zapożyczone od Ernesta Brylla

Starzy ludzie uśmiechają się często

znaczonymi kreską ustami

bez obaw

że zawrócą komuś w głowie

chętnie mówią do siebie

cierpliwych słuchaczy

a nawet listy piszą

do swojego boga

i czytając je płaczą

zapadniętymi oczodołami

chodzą na spacery

wydeptaną trasą

dziwiąc się że słońce ostatnio stygnie

lub stoją w kolejkach aptecznych

po swój pigułkowy chleb powszedni

ściskając w ręku sakiewki

cieniutkie jak listek

i błagalnie odczytują cyferki

swojego wyroku na trwanie

garbiąc się uniżenie

noszą buty wykoślawione

na bezradnych nogach

łamiących się z łatwością na śliskich chodnikach

pachną zapachem kościelnych wnętrz

który przeniknął ich na wskroś

gdy modlili się wygładzonymi paciorkami

aby bez komplikacji

przejść na drugą stronę

w terminie ściśle ustalonym

ludzie moich dni

o ludziach wiem niewiele

biegną w kierunku zupełnie mi nieznanym

wzbijają tumany zapomnienia

milkną zniechęceni

rozwiązując swoje węzły gordyjskie

układają domki z kart

żądając granitowych fundamentów

potykają się o innych

depcząc zieleń trawy

kryją swoje tajemnice

w oczach smutkiem zasnutych

rozkładają na części pierwsze

ból przekraczający ich siły

przekrzykują sowy nocą

krzykiem

który jest ich przeznaczeniem

miewają czasem ciepłe dłonie

nagrzane sercem

dotykają czule moich włosów

rozczerwieniają usta

modlą się moimi myślami

nerwowo zrywając kartki czasu

odchodzą poza linię horyzontu

nie do końca rozpoznani

ludzie moich godzin i dni

To są mężczyźni, wspaniali tacy...

Dochrapali się mężczyźni

światowego świętowania,

sami chyba są zdziwieni,

choć świętować nikt nie wzbrania.

Dziś Słoneczkom i Misiaczkom

ucałować pysie trzeba,

niech nam żyją jak najdłużej

i nie spieszą się do nieba.

Wy jesteście jak te lustra,

w których przejrzeć się możemy,

wasze słowa, czułe gesty

w naszych sercach ukryjemy.

Zawsze chcecie być odważni,

dzielni, silni, ważni tacy,

ale prawda bywa inna,

drzemią mali w was chłopacy.

Jakieś hobby i starocie

wciąż trzymacie w swym kąciku,

komputery i piloty,

i samochód w garażyku.

Jednak jakiś z was pożytek

bywa przecież czasem w domu,

coś naprawić, przynieś, zanieść,

piwko wypić po kryjomu?!

Na plan pierwszy się wysuwa

wasza mądrość ważna taka-

praca, prasa, polityka

mecz, chałturka no i kasa...

A chorować się boicie!?

Lekarz dla was to wróg srogi,

jak już niemoc was dopadnie

trwoga wchodzi w domu progi!

Mimo waszych niedociągnięć

żyć się chyba bez was nie da.

Urok macie osobisty,

to wam przyznać dzisiaj trzeba.

Kuchenny anioł
Jestem męczennicą codziennego życia

Nic mnie już nie cieszy, nic mnie nie zachwyca.

Dręczę się i jęczę, w ryzy biorę siebie,

Aby moim bliskim było tak jak w niebie.

Całe to staranie wynika ze strachu,

Że rozliczą wszystko, gdy pójdę do piachu.

Grozą mnie przejmuje żar piekielnych nocy,

Więc służę wam zawsze, jestem do pomocy.

Chcę by na nagrobku, który kiedyś wzniosą

Napis zamieścili, na którym mnie proszą:

„Nie wracaj tu mami, nic tu już po tobie

sami damy radę, leż spokojnie w grobie

krzyk

dziki ptak pióra stroszy

boi się zmian

dziobem rozpłata skórę napastliwej dłoni

nie dotykaj ptaka

on tylko się broni

człowiek rozrzuca słowa

bez ładu i składu

na wspak

panieruje ironią uczucia

szczęścia akurat mu brak

ptak odleci na swoje drzewo

miłość przejdzie bez słowa obok

czas nowe buty już wzuł

ostrożnie gładź krzyk rozpaczy

może złamać się na pół

Zawiedzione kobiety i mgły

O gęste mgły!!!

Powiernice rozmów już przebrzmiałych,

opadajcie z wolna w doliny

kryjąc tajemnice serc obolałych.

Mgły srebrnoszare!!!

Otulcie zbladłe twarze kobiet,

które zdradzone, nie wierzą nikomu,

ich sens życia w inną stronę pobiegł.

Mgły poranne!!!

Wilgocią nasiąknięte jak gąbki

nie otrzecie łez płynących ciurkiem

ze studzienek oczu, które ktoś zmącił.

Otulone w szyfonowe szale

mgieł, ukrywające wspomnienia motyle,

zawiedzione kobiety mierzą czas

maskami, włożonymi na chwilę.

Swoje odbicie

Smutna i ciemna jeziora toń,

Zasnąć nie mogła w ten wieczór zły,

Marszczyła fale, roniła łzy

Księżyc się ukrył, zasłonił skroń.

Aż raptem błysnął, zza chmur już biegł,

Tęskliwie spojrzał w czerń cichych wód,

Dotknął łagodnie pragnących ust,

Srebrzyście oplótł kibici brzeg.

Zdobił gwiazdami fałdy jej szat,

Środkiem jeziora lśniący pas kładł,

I sam nie wiedział, gdzie piękna kres,

Swoje odbicie miłej chciał nieść.

Oj synku, synku

Dzisiaj mogłam cię zobaczyć,

miałam przecież urodziny.

Piękne kwiaty mi przyniosłeś,

gdy przyszedłeś w odwiedziny.

Taki byłeś miły znowu,

pomagałeś przy zmywaniu,

potem pograliśmy w scrabble,

wszystko prysło w okamgnieniu...

Twój przyjaciel zaczął śpiewać

pieśni jakieś z piekła rodem...

Artysta z twarzą satyra!

Jak ci z takim wciąż po drodze?!

A te wszystkie twoje panny...

Co rok inną przyprowadzasz,

już sąsiedzi mnie pytają

którą z którą teraz zdradzasz...

Każda piękna jak z obrazka

i pachnąca , i kusząca...

codzienności nie podoła,

ty się będziesz w kuchni krzątał.

Tak bym chciała byś spoważniał,

rodzinę założyć już pora,

dobra żona, wnucząt parka-

babcia do pomocy skora!

Słuchasz tego, co ja mówię!!!

Uśmiechasz się już pod wąsem...

-Mamo, ty masz zawsze rację

i do twarzy ci z tym dąsem.

Ożenię się – rzecz to pewna,

kiedy znajdę jakąś panią,

mądrą , dobrą, śliczną taką

jak ty jesteś, moja mamo!-

Cóż powiedzieć na to mogę?!

Rację ma mój synek miły.

Znaleźć taki skarb jak mama,

to przechodzi jego siły!

I będzie sobie kawalerem jeszcze długie lata,

dobrze, że chociaż kiedyś, dał się skusić jego tata.

Nasza miłość

nikt jej nie przywoływał

nawet na nią nie czekał

przyszła cicho i niespodziewanie

weszła do pokoju bez pukania

zamieszkała w naszych spojrzeniach

w cieple rąk

jakby zawsze tutaj była

cicho grała na harfie nadziei

cierpliwie woskiem owijała nasze serca

pokornie zamykała złości drzwi przed nosem

tuliła nas jak kochająca matka

wystawiała czasami na próbę

zawsze nam jednak wierzyła

i tak została z nami już na zawsze

nasza miłość

W poszukiwaniu prawdy

Problem istnieje od zawsze

I tak już chyba zostanie,

Co prawdą bywa naprawdę,

A co o prawdzie bajaniem.

Co stanem jest dziś faktycznym,

A co zmysłów zaplątaniem,

Co przypuszczeniem jest tylko,

A co czczym ludzkim gadaniem.

Bez sensu jest się przebierać

Dla niepoznaki w wilczą skórę,

Gdy owca w tobie wciąż drzemie

Nie staniesz się wilkiem burym.

Prawda czasem w oczy kole

I trudno się z nią pogodzić,

Nie trzymaj się wtedy brzegu

Płyń z prądem, by się wyswobodzić.

Gdy w kółko kręcisz się tylko

Nic w swoim życiu nie zmienisz,

Zdrowy rozsądek podpowie

Jak iluzję w prawdę zamienić

Kto się lubi, ten się czubi?

To dla ciebie mój czarnoskrzydły aniele.

życie z tobą to huśtawka

poskręcane nici wątków

gładzisz czule mnie uśmiechem

lub się czubisz dla porządku

kreślisz liter błyskawice

na bezchmurnym dotąd niebie

grzmotem czytasz je dudniącym

gdy się pytam, czegoś nie wiem

czy ty już sumienia nie masz

czy tkwi w tobie jakieś licho

jesteś dla mnie pępkiem świata

nie wiesz o tym? lepiej cicho..

Bohema

dusza rwie się z ciała

do świata ,do przeżyć, do muz

huśtawka nastrojów, cień niepokoju

udręka i męka miłosnych snów

piękne dziewczyny, inne krainy

cielesność i duch

dialogi i nogi

nieustający ruch

konwenanse w odwrocie, w domu bez pociech

swawolny i wolny tatuś i mąż

kochanek cztery, dekadenckie maniery

demoniczny bluszcz

wielka kultura, domowa kura

dziobie rozgoryczenie i żal

twórca wolny, a nawet swawolny

beztroski duch

życia niedole, ciemne symbole

pusty bywa brzuch

maska na twarzy w krainie marzeń

adrenaliny chuch

odejścia powroty, ekscentryczny ból

dla codziennej żony ocean wzburzony

dla muzy zapach róż

nagie pokoje, desperato amore

mitomański tusz

abstrakcja w głowie, dekadencji powiew

awangardy zbudzony duch

demoniczne zaklęcia, diaboliczne napięcia

rozgoryczenie i żal

przyloty, odloty, przesytu kurz

biesiady, narady

w kawiarnianej aurze snów

życie odzwierciedla sztukę

a może sztuka odzwierciedla życie

artystę i muzy tutaj widzicie

***Nie dogonisz uciekającego czasu ***

***Trafiony-zatopiony***

były bzy

słodkie sny

była wielka miłość

nocy żar

oczu czar

serce szybciej biło

został żal

ból i łzy

wszystko się skończyło

***Nieufna***

wśród liści chytrze skryła

ostrych kolców sidła

polną uroda mamiła

dzika róża

gdy chciał dotknąć jej kwiatów

zbliżyć do niej swe ręce

utoczyła krwi jego

by żywić nią swe serce

wolała zwiędnąć w smutku

róść samotnie na grani

niż zaznać bólu uczuć

niż miałby ją ktoś zranić.

***bezsenność***

w ciemnej ciszy nocy

kroczy cicho zegar

wybija wspomnienia

i czasu przestrzega

srebrny blask księżyca

o tarczę się oparł

oświetlił wskazówki

i wszystko zamotał

czyjeś smutne oczy

wpatrzone w mrok nocy

śledzą czasu przebieg

bezsenności dotyk

***Marcinki***

Pierzaste strażniczki jesieni

Przybrane w różowe fiolety

Rozkwitają późną jesienią

Jak uwolnione od trosk kobiety.

Skromne, ciche i urokliwe

W baldachy kuliste zebrane

Mienią się barwami motyli

Cicho wysłanymi za bramę.

I trwać będą na posterunku,

Nic ich losu już nie odmieni,

Zbrunatniałe w mroźnych podmuchach

Zapóźnione kwiaty jesieni.

***Na śniegu ślad twoich stóp***

Na spadochronach ciszy poranka

Wolno spadały płateczki śniegu.

Przerażone burością ziemi

Karnie układały się w szeregu.

Nasze milczenie zawisło w ciszy

Stojących na stole filiżanek.

Oczy błądziły, śniegu szukając

Za koronkowym wzorem firanek.

Śnieg przestał padać, a lekkie chmury

Obmywały twarze w blasku słońca.

Wstałeś powoli, włożyłeś kurtkę,

„Żegnaj” i to był początek końca.

Zostały na ścieżce ślady stóp twoich

Na pamiątkę odciśnięte w bieli.

Niech tylko teraz znów śnieg nie pada

Niech śnieg mej pamiątki nie zabieli.

***Współzależność***

On wysysa z niej ogień,

Ona z niego pieniądze.

Każde zaspokaja

Tkwiące w sercu żądze

***Uczymy się na błędach***

Nadzieja jest matką głupich.

Taką mądrość łatwo można kupić.

Przez wieki nic się nie zmienia

Błądząc nabieramy doświadczenia.

***Pod jemiołą***

Kradnąc pod jemiołą pocałunki

Zapamiętał się cały.

Płaci do dzisiaj za to rachunki

Jako mąż doskonały.

***Uszka***

Nadstaw uszko moja miła

Szepnę ci coś doń w sekrecie.

Lepiąc uszka mnie skusiłaś

Smakiem nie obejdę się przecież

***Obłudnica***

Przyjaciół nie miała wcale!

Ludzie to lustra do sprawdzania jej zalet.

Gdy w zwierciadełko właściwe spojrzała

Zrobiła się bardzo mała.

Gdy masz zalety, niech inni je odkrywają- nie ty.

***Słonecznik***

Kręcił się za nią

jak słonecznik za słońcem

odszedł, gdy uczucie zaowocowało

spełnieniem wrzeszczącym

***Niezapominajki***

Przy rozstaniu chowałeś oczu tęczówki

za aksamitną powiek kotarę,

zostało tylko wspomnienie majówki

i tych zasuszonych niezabudek parę...

***Nachylony***

nachyliłeś się nade mną swoim uśmiechem

troskliwym jak białe skrzydła łabędzicy

teraz łzy ciekną po policzkach ciurkiem

a anioł siniaki na mej duszy znów liczy

***Echo***

Kiedy zostawia nas ktoś,

Kogo kiedyś się kochało,

Spóźnione wołanie „przebacz mi”

Echem się tylko obija o skałę.

Ja chyba oszaleję

Ja chyba oszaleję,

ja chyba nie wytrzymam,

śmierć do mnie w nocy przyszła,

za połeć duszy trzyma.

„Powiedz mi tutaj zaraz

jakie popełniłaś czyny,

na trzeźwo i w amoku

nie znając dnia, godziny.”

Ręce do modlitwy składam

spocona, na wpół żywa

„Za późno”- krzyczy ona-

pękły życia ogniwa.”

Przede mną defiluje

cała galeria postaci,

oczy we mnie wlepione,

wydarte serca na tacy.

Płonące w ogniu dusze

Szczerzą do mnie zębiska

„Twoja prawda nas bodła

teraz piekło przyciska”

Kroczą moje wierszyki

poskręcane z rozpaczy

wołając żałośliwie

„Milknij, lub pisz inaczej”

Kostucha wściekle trzęsie

Swym kościstym paluchem,

Czarnoskrzydły już stoi

I drapie mnie za uchem.

„Jesteśmy trochę wstawieni

więc nie przejmuj się, proszę,

wczoraj była imprezka...

Ciebie później zaproszę.”

Sen zdarłam szybko z oczu,

okno na świat otwieram,

by zrozumieć, by poczuć...

Zimno jak jasna cholera!

Czyj to cień???

chodzi za mną nie mój cień

skąd się wziął taki cień

skrycie do mnie się tuli

bez skrupułów, w każdy dzień.

to przecież nie mój cień

ja swój cień dobrze znam

dopasowany

elastyczny

rozciąga się sam

kurczy, gdy trzeba

w kolorze szarym

światłem podbity

dokładnie jak ja

na miarę szyty.

ten drugi cień, tak co dzień

splata się z moim cieniem,

że gdy w ciemnościach cienia brak,

tęsknie już chyba za tym cieniem...

Znalazłam cichą przystań

Nareszcie jest taki ktoś,

Kto zrozumieć potrafi

Moją radość, smutek, łzy.

To ty kochanie, to ty.

Tobie powiedzieć mogę

O ciemnej stronie mej duszy,

Mogę popłakać, gdy chcę,

A ty łzy me osuszysz.

Zawsze mogę być sobą,

Udawać niczego nie muszę,

I tak dla ciebie jestem

Głębiną wszelkich wzruszeń.

Wybaczasz moje grzeszki

Spóźnienia i kłamstewka,

Rozumiesz i rozgrzeszasz,

W twych oczach radość mieszka.

Lubię tę naszą przystań,

spokojną , cichą, miłą.

Niech będzie tak już zawsze,

Niech w sercach mieszka miłość.

Podaj dalej

dając, nie żąda w zamian niczego

bezinteresownie pomaga

ciesząc się z radości bliźniego

serce w pracę swą wkłada

ty składając modlitewnie dłonie

odbierasz ten dar poczynań jego

podasz go kiedyś dalej

innym potrzebującym serca i trudu

teraz twojego

wszystko płynie jak fala

którą ocean życia kołysze

co dałeś wróci do ciebie

dobro dobrem zło złem

cisza uczynków ciszą

Ślady łez na sweterku

Dni wykapane w codziennym trudzie

W blasku uśmiechów skrywały czas,

Biegły ochoczo, marzenia budząc

Odziane w słoneczny, świetlisty blask.

A dzisiaj szyba w oknie wagonu

Rozdzieliła wszystko na części dwie,

Łzy, rowki żłobiąc w buzi stęsknionej

Spływały żalem w sweterka biel.

Na mojej twarzy deszcz łzy rozmazał...

W cichym stukocie deszczowych kroków

Utopił rozstania przepaścistą dal,

Spłynął pożegnaniem i tak co roku.

Lepiej już nie przynoś kwiatów

Ty mnie już lepiej nie okłamuj

Miłości z martwych nie powołasz.

Nie udawaj, że kochasz, tęsknisz

Ciebie już nic zatrzymać nie zdoła

Nie przynoś pachnących bukietów

Z ukrytą w nich nieszczerą skruchą.

W twych dłoniach jeszcze czuję zapach

Jej perfum, które tak cię kuszą.

Ty już nie grzesz dzisiaj

Słowami nabrzmiałymi ciszą,

Nie rozgrzeszaj sumienia nocą

Anioły pustych wołań nie słyszą.

Ja też znalazłam cichą przystań,

Ktoś z szacunkiem całuje moje dłonie.

Dlaczego chcesz zburzyć mój spokój?

Wszystko się prześniło, zgasł płomień.

Nie oszukasz losu

nawet gdybyś chciał

oszukać swój los

krętą ścieżką iść

czas wodzić za nos

nie zmienisz już nic

serca nie oszukasz

wracał będziesz tam

by wspomnienia szukać

może jest gdzieś ktoś

kto by cię przytulił

pomógł w trudnych dniach

w oczy spojrzał czule

to tylko epizod

prześni się, przeminie

spokój twój już znikł

co było, minie

Przebacz...

Gdy spojrzał na nią pierwszy raz

Wiedział, że to będzie ona.

Po łuku tęczy do niej szedł,

By porwać ją w ramiona.

Tytanem pracy dla niej był,

Pieniędzmi wyścielał drogę.

Z braku czasu skąpił jej słów,

Otulił w samotności togę.

Ona pragnęła czułych gestów,

Wymownych znaków bliskości.

Bunt nadchodził szybko jak wiatr,

Gdy bywał w domu tylko gościem.

Przyfrunął znienacka barwny motyl,

Żarliwie spojrzał jej w oczy...

On milczeniem skrył serca ból,

A los krętą ścieżką się toczył.

Więc zetknął ich na parę chwil

By wypełnić swe zadanie.

Powiedzieć wtedy wszystko chciał,

Gestem zgasiła wyznanie.

....

Kiedy zostawia nas ktoś,

Kogo kiedyś się kochało,

Spóźnione wołanie „przebacz mi”

Echem się tylko obija o skałę.

Malowany welon

gdy patrzyłeś na mnie wtedy

w twoich oczach jaśniał płomień

unosiłeś mnie jak w tańcu

bez dotyku w swych ramionach

tańczyliśmy podnieceni

dzicy jacyś i szaleni

w siebie dziwnie tak wpatrzeni

trochę chyba przerażeni

byłam taka przeźroczysta

tańcem chyba odurzona

dzieląc z tobą jeden uśmiech

dziwnie byłam zniewolona

rumieniłam się i bladłam

pulsowały moje skronie

a przejrzystoskrzydły anioł

już związywał serca dłonią

S i t o w i a n k a

Nad jeziorem w sitowiu tańczył wiatr

mięta bagienna pachniała nocą,

a ona śliczna jak różany kwiat

do niego biegła przez chaszcze ochoczo.

Los z sitowia już wianki plótł

I wkładał cicho na jej włosy płowe,

ona skromna jak stokrotki kwiat

po stokroć odwracała ku niemu głowę.

A teraz tak dręczy i męczy się,

Na kolanach szuka śladów lata.

Sitowie więdnie i na słońcu schnie,

Ona musi czapki niewidki wyplatać.

-Czy to już tak zawsze ze wszystkiego

będę słowa wyrywała w rozpaczy,

i sitowia, sitowia zwyczajnego

nigdy już zwyczajnie nie zobaczy –

Ty już mi lepiej nie wierz

jeszcze mówię ciepłe słowa

szukam kogoś bliskiego

ale oczy już nie płoną

dusza płacze bez niego

wiec ty mi lepiej nie wierz

z innym wszystko prześniłam

gorycz w sercu mym mieszka

lecz staram się być miła

powiedziała mi wróżka

ze przy mnie wielka miłość

ale ja jej nie ufam

wszystko już się zdarzyło

ja już nie śnię, nie czekam

że jeszcze gdzieś jest niebo

nie spadną dla nas gwiazdy

wiesz już teraz dlaczego

Zgubione-znalezione

Zgubiłam gdzieś moje serce.

a bez serca trudno jest żyć.

Szukałam wszędzie gorliwie

za miedzą, pod mostem i nic.

Ogłoszenie dałam w prasie,

może znajdzie je jeszcze ktoś.

Nie powiem, był pewien odzew,

a dzisiaj przyniósł je jakiś gość.

Symbol i znaki są moje,

ale serce to chyba nie to.

W szramach i bliznach jest całe

i kochać już nie chce, ot co!

Ale on to serce polubił

i powiedział, że piękne jest.

Kwiaty dzisiaj przysłał rano,

z jego strony to ładny gest.

Przepaska na oczach

Gdybym mogła zdjąć z oczu

Przepaskę uczuć na chwilę,

Wiedziałabym kim jesteś,

Czy się tym razem nie mylę.

Zawiązałeś ją ciasno

Nie da się zdjąć w dzień, ni w nocy,

Ciągle czuję cię wokół,

Z drżeniem odbieram twój dotyk.

Wiedziesz mnie zaślepioną

Bez mała już od miesiąca...

I wzdłuż tej srebrnej smugi

Mam tak kroczyć bez końca?

Oddaj co wziąłeś

Oddaj mi moje oczy

W ciebie ciągle wpatrzone,

Moje oczy radosne,

Moje oczy zielone.

Oddaj mi błyski lśniące

Dla ciebie na dnie skryte,

Zamyślone, gorące,

Dla ciebie łzami myte.

Oddaj snów mych sekrety

Ust pragnących- urodę,

Oddaj wszystko, co wziąłeś

Nie pytając o zgodę.

W ciszy poranka

moje oczy zakryte powiek kołderką

drzemią nad ranem kocio rozleniwione

wsłuchane w pobożny szelest drobnych liści

odmawiających poranną antyfonę

koszulkę rosy za oknem zdejmują trawy

strojąc się w pełne blasku tęczowe suknie

wianki stokrotek włożyły na głowy

i czekają na wiatru szumną lutnię

lecz on zaplątany w warkocze brzozy

odgarnia nerwowo kolor czerwono złoty

by jak dawniej w poszarpanym szarym płaszczu

rozpocząć codzienne do traw zaloty

a ja wtulona w poduszek ciepłą głębinę

niczego od świata nie pragnę nie żądam

tylko rozbudzonymi ze snu oczami

piękno tej chwili w ciszy porannej oglądam

Niezapominajki

Przy rozstaniu chowałeś oczu tęczówki

za aksamitną powiek kotarę,

zostało tylko wspomnienie majówki

i tych zasuszonych niezabudek parę...

Gdybym umarła dziś rano...

Gdybym zbudziła się dziś rano

Bez uczuć, bez serca, bez duszy

Słonko by blade na niebie wschodziło

A świat byłby i tak świetny.

Gdybym zaginęła dziś rano

Na łąkach pachnących i kwietnych

Skowronek nade mną by śpiewał

A wiatr byłby i tak wietrzny.

Gdybym umarła dziś rano

Nic by się wielkiego nie stało,

Popłakał by ktoś , wspomniał by coś

A maj byłby i tak majem.

Cmentarzysko zapomnianych wierszy

Jak rozbite lustra odłamki

Leżą zapomniane wiersze,

Nikt nie przywołuje ich piękna

Uczuć, które były najszczersze.

Cienie zapomnianych strofek

Bezszelestnie wertują kartki,

Łagodnie muskają temat,

Śledzą wiersza rytm wartki.

Autor dał im swą duszę,

Czytelnik pieczęć wyobraźni,

Nadzieją żyją więc wiersze:

Kiedy skończy się czas kaźni?!

Może ktoś strzepnie pył złoty,

Zanurzy się w krainę marzeń,

Wróci do wierszy raz jeszcze

Przywróci czas dawnych zdarzeń.

Wdzięczne za pamięć i za trud

Wzruszeniem zawilgocą oczy,

Serce otulą magią chwili,

Gdy znowu w ich świat wkroczysz.

Życie to nie żart, panie Zenku

W ten weekend on bawił się!

Ona ... nocą chodziła z psem,

ulicę skrywał nocy mrok,

ktoś chwiejnie szedł, za krokiem krok...

Poły płaszcza rozwiewał mu wiatr,

w jego oczach czaił się strach...

Pobiegł do niego wierny pies,

poznał pana, wiedział kim jest.

Chyba zły sen jej się śni! To jesteś ty!

Trafiłeś jakoś do drzwi,

bukiet wręczyłeś mi

liliowe zwiędnięte bzy

i to był początek gry

Zbolały, smutny i zły

wymówki czyniłeś mi,

że chyba sięgasz już dna

a wszystkiemu winnam ja.

Życie z tobą to gra,

błędne rozdanie kart.

Przegrywasz i o tym wiesz,

nie zobaczysz już moich łez.

Wielkie picie to dno

nie o to w życiu szło!

Wódka leje się wciąż

czyś ty mąż, czy już nie mąż...

Trzy życzenia do spełnienia

tak jak kania pragnie wody

tak jak deszczu chcą ogrody

jak wilgoci pragną grzybki

tak ja pragnę złotej rybki

trzy życzenia mam spisane

wszystko chytrze przemyślane

gdy majowa noc nastanie

wyjdę z domu przed świtaniem

niech księżyc jak drut skrzywiony

świeci sobie zalękniony

ja rozwikłam tajemnicę

złotą rybkę w sieci schwycę

i niech powie mi nareszcie

w jakim mieszkasz teraz mieście

i dlaczego mój kochany

znikłeś wtedy mi nad ranem

gdy rozwikła tajemnicę

to ja ciebie w sieci schwycę

i nie oddam cię nikomu

tęsknię, wracaj już do domu

cyklicznie, lirycznie, diabolicznie na beju

Trwa dyskusja dziś na beju,

Lecą słowa , rach, ciach, ciach.

Może też polecą pióra

I wstyd będzie, że aż strach.

Komentarze są pod wierszem

Tylko dobre, nigdy złe.

Każdy czuje się tu wieszczem,

Tak wrażliwym, że he, he.

Gdy za wiersz się jeden zbierze

Setki głosów, też jest tak!

Strzela szampan, fruwa pierze,

Łzy radości, słów mi brak.

A ja sobie dzisiaj pójdę

Na spacerek w ciemny las.

Tysiąc igieł z mchu wyciągnę

Wieniec zrobię, że ha, ha.

Wystrojona w laur taki

Siądę na bejowy tron,

Niech bejowe mi chłopaki

Wierszem głoszą chwałę mą.

Dla mnie tylko wiersze piszą,

O miłości, snach i bzach.

Jak księżniczka, to księżniczka

Dolce vita, cha , cha, cha.

Nie powiem...

W ciszy nocy przerażone

sny krążyły nad dachami,

jak te zwidy, jak te mary

bezlitośnie rozbudzone.

Przyszły do mnie o północy,

na mych rzęsach się huśtały,

to kwiliły, to się śmiały

niepoprawne dzieci nocy.

Byłeś chyba z nimi w zmowie,

gdyż o tobie wciąż mówiły,

to nęciły, to kusiły...

O czym śniłam... nie , nie powiem.

Wieczorne cienie

Gdy słońca moc cieniem powoli zamiera,

- wieczorne mgły moszczą się w wykrotach,

Czerwienią blask niebo na krańcach ubiera,

Znużony wiatr stygnie w wolnych piruetach.

Dzień okrywa się mgłami jak kołdrą do snu,

Liliowy mrok tuli go z troską matczyną,

Zaciąga znów firany czerniejących chmur,

Ciszą ładzi myśli - niech cicho odpłyną.

Księżyca sierp na niebo blaskiem się zakrada,

Zbiera gwiazdy i z wolna je w tańcu obraca,

Bawi się z nocą - lśniący pył z czerni wykrada,

Gdy zasnął dzień, on blask ziemi przywraca.

Wierszyk to znak firmowy poety

Stadem, stadem wierszyki - znaki

spisanych krętych, ludzkich losów,

cicho przysiądźcie niby ptaki

w cieniu liliowych, dzikich wrzosów.

I sercem czułym sławcie miłość,

łez przelewając całe dzbany,

garściami niosąc ludziom czułość

srebrem wplecioną w kurdybany.

To znak firmowy jest poety,

który w wyścigu z codziennością,

słowami kreśli obraz życia

raz z abnegacją, raz z radością.

Stracone okazje

niebo gorzało o świcie

a ja przerażona drżałam

gładziłam trawy odwróconą dłonią

kładłam krążki zapomnienia

na twoich oczach

strach nieudacznik

kroczył w pasie bezpieczeństwa

kwiaty kwitły w pełni lata

chłonęłam zapachy zaskoczona

łudząc się niezmiennością trwania

podwójnie opleciona pracą

udawałam , ze mnie nie ma

odwracam wzrok

wciskałam w poduszkę westchnienia

kiedy spojrzałam w twoją stronę

szedłeś już skrajem lasu
pękła bańka mydlana

Przez ciebie jestem Ewą

Rozpychając jesienne mgły

Do ciebie idę miły.

Chce poczuć ciepło twych rąk

Bez ciebie żyć nie mam już siły.

Rozsuwając deszczu płaszcz

Zmoczona, szukam wspomnień..

Obmywam winy złych lat,

W kropelce dżdżu wróć do mnie.

Chcę tańczyć wśród liści drzew

Opadłych już, lecz żywych.

Dopóki nie spalisz ich

Będziemy wciąż szczęśliwi.

Niech runą mury Jerycha,

Niech słońce spopieli świat,

Każdy dzień bez ciebie

Nie jest istnienia już wart.

Bez twych słów jestem tylko

Z raju wygnaną Ewą,

Pożarem, burzą, wichrem,

Żalem, która wciąż śpiewa

Czekaj cierpliwie w smugach cienia

W Księdze Ocalenia

miłości naszej ślady

zapisałam mgłą wspomnień,

obeschły serdeczne łzy.

Wracasz zapachem bzów

smakiem słodkich owoców

miłym dotykiem wiatru

w przepastności cichych dni.

Podam już życiu dłoń

uznam porządek rzeczy

uśmiechem powitam dzień,

czas koło swe zatoczył.

Czekaj w smudze cienia

na ławach anielskich siądź,

przybędę na spotkanie

światłością jasną dla mnie bądź..

Nie kreuj już wydarzeń

Sama sobie radę dam,

idąc z tobą przez życie

świętości dosięgłam bram.

Odpocznij w bezczasie

złóż poprawny życia wzór,

miłość wybiega poza śmierć

rozbiwszy ciemności mur.

Pytasz nieśmiało…

Szara godzina na niebie układa cienie

Koronkowy czas rozmów ,wieczoru spełnienie.

Spoglądasz na mnie , twarz twoja w uśmiechach

Dotykasz włosów , cisza… to nabożne echa.

Pytasz nieśmiało: Kochanie , czy możesz jeszcze

Ułożyć włosy jak kiedyś , podpiąć je wreszcie.

Wyglądałaś dziewczęco i wdzięcznie w sukience

Czerwonej jak maliny ,wtedy na polance.

Tak to widzisz miły? - drogi marzycielu.

Zmieniona nieco dama siedzi na fotelu.

Włosy nie dają się spiąć, obcięte w kosmyczki

Sukienka …sukienka chyba dla baletniczki.

Przytulam się do niego szczęśliwa , wzruszona

Wspomnieniami z przeszłości cała rozmarzona .

Namalowany w sercu chwil obraz szczęśliwy

Wraca po latach zamglony ale prawdziwy.

Lecą białe łabędzie

Jak piękne powietrzne statki

Tnąc szarosine przestworza,

Na północ lecą łabędzie białe

Szukać przystani w przyjaznych morzach.

Dostojnie unoszą szyje

Wachlują , szumią skrzydłami.

Przemierzają szlaki wytyczone

Zwiastun śmierci idzie ich drogami.

Umierają na brzegach wód

Zastygłe w łabędzim tańcu.

Sznurem ciągną za sobą ptaków śmierć

Złożonych dla człowieka na szańcu.

Wołanie słyszę

Blade światło latarni wdziera się w czerń nocy ciemnej.

Omiata gałęzie drzew, cieniem się kładzie na dachu.

Liczy drewniane gonty, wciska się w deski ze strachu

Przed pełgającym światłem w okienkach świątyni starej.

Ciężkie odrzwia rozwarte. Szepczą przyciemnione ściany,

Pokryte polichromią ,modlitwy cieni sprzed wieków.

Na desce malowany obraz . Święty skryty wśród obłoków

Bacznie spogląda na krzyż ręką mistrza wykonany.

W kamiennej kropielnicy pięć wieków topiono boleść

By złożyć na czole znak ,oczyścić serce i duszę,

Klękając przed ołtarzami pokorę do niebios nieść.

Zaklęte wiszą wśród ścian błagania wtopione w ciszę

Oplatają ołtarze, hymnami oddającą cześć

Wszechpotężnemu Panu, którego wołanie słyszę.

Brzoza

Białokora brzozo, samotnico płowa

Zamilkłaś ,zacichłaś , rozpuściłaś włosy

Śnieg pokrył twą nagość , znikły ptasie głosy.

W zimowym trwasz smutku damo osiedlowa.

Drzewkiem małym przyszłaś, rosłaś niestrudzona

wśród listków konwalii, chroniona spojrzeniem.

Chowałaś się nocką , piękniałaś porankiem,

Sięgasz dziś do dachu dumna ,wywyższona.

Wiatr gnie twe gałęzie , tłucze nimi w okno

Śpiewasz pieśń borową , daną tylko drzewom.

Powierzasz sekrety czystym ludzkim duszom,

Szamance ciekawej , szepcząc je na ucho.

Wiosna już się zbliża , zmienisz płaszcz zimowy

Wdziejesz zieleń liści , roztańczysz się w słońcu,

Wróci ptasi hotel, ociepli się w końcu.

Staniemy przy oknie prowadząc rozmowy.

Przebiśnieg

Mały skromny kwiatku, zwiastunie pory wiosennej.

Rozrywasz zimy cienie, ciepłem stroisz ogródek

Zastygły w zimowym śnie, szybko czyszczący z grudek

Lodu słońcem czarne jęzory ziemi brzemiennej.

Wiosnę obwieszczasz bielą kwiatków drżących modlitwą

O cieplejszy poranek. Wtulony w zielony płaszcz

Listków pnących się w górę, prosisz o ożywczy deszcz

Zbawienny dla siostrzyczek, które jeszcze nie kwitną.

Słyszę pieśń życia powtarzającą się niezmiennie

W pierwszeństwie twego marszu ,kwiatku odwagą tchnący.

Delikatnym twym pięknem zachwycasz mnie codziennie.

Uwerturą jesteś budzącą ze snu milczący,

Uśpiony snem odwiecznym rytm, nieustannie

Ręką Demeter wznawiany, ze szczęścia wciąż drżący

Tak było, było …

Na fotelu w stomatologicznym gabinecie

Przeżywała największe katusze na świecie.

Mąż ująwszy ją za rękę ,

podtrzymując szczękę

Chronił od omdlenia.

Jej twarz była jak chusta biała.

Dentysta spokój przywracał wiertłem szybkoobrotowym

Zieleniejąc ze zdenerwowania w sterylnym fartuchu nowym.

Gdy spotyka teraz zębowych naprawiaczy,

Kłaniają się jej z przymusem zawodowym

Lustrując w czasie uśmiechu czy zgryz prawidłowy.

Jeden wyznał jej w tajemnicy:

„Kto chociaż raz miał z panią do czynienia

Do końca życia zachowa wspomnienia”.

Teraz zmartwienie ma nowe,

Co będzie , gdy zauważy ubytki zębowe.

Zakochać się musi w tempie ekspresowym

Do trzymania w gabinecie za rękę

Potrzebny będzie chyba mąż nowy.

Spojrzeć prawdzie w oczy

Patrzę w twoje oczy,

Uciekasz spojrzeniem.

Co chcesz ukryć przede mną?

Wiem! Ty się już nie zmienisz.

Dość mam bezsennych nocy

Wylanych w poduszkę łez.

Twoich późnych powrotów

Pokrętnych tłumaczeń też.

Lepiej będzie miły

Wyjawić prawdę wprost.

Karmienie mnie kłamstwami

To już głaskanie pod włos.

Chcesz mnie chronić przed bólem ?

Jaki szlachetny to gest!

Ułatwię ci zadanie.

Od dziś singlem zostać chcę.

Moje miasto

Ulicami wiodącymi wśród blokowiska

W plątaninie chodników w trawniki wmieszanych.

Przemierzam szlaki życia codziennego stąd dotąd

Kryjąc się w cieniu wieżowców w rzędach zastanych.

Słońce chowa się zawstydzone za dachami

Monumentalnych gmachów ,wchłaniających ludzi,

Łaskawie głaszcząc stare budowle w obawie ,

By czasu zamierającego w nich nie zbudzić.

Strażnikami osiedla sklepy jak hangary,

Wzmocnione duchowym wsparciem nowych kościołów,

Zamykają kordon izolacji osiedla

Aleją topolową cudem ocalałą.

Miasto przecięte linią rzeki na dwie części ,

Zabytkową i nową na skarpę wtłoczoną,

Łączy żelaznymi przęsłami mostu ludzi

Różnych światów, jak duszę na wpół podzieloną.

Gdy idę w niedzielne popołudnie wśród domów

Szczękająch zapachami niedzielnej strawy,

Łowię melodię mojego miasta,

W które wrosłam z konieczności , dla dobra sprawy.

Nadwarciańska serenada

Pochylam się serdecznie nad tym skrawkiem ziemi

Pachnącym nocą łubinem i piołunami

Zaczepnie nawołującym wonią akacji

Do spacerów , szczęśliwców słodko zakochanych.

Skarpą nadrzeczną spływającą sypkim piachem

Na brzeg bagnisty wymoszczony wiklinami ,

Kędy szara rzeka pluskiem monotonnym sławi

Wieczory rozsiadłe na moście wspomnieniami.

Laskami sosnowymi wabiącymi żywicznie

Wyścielonymi iglastymi dywanami.

Gdzie rosa mai pajęczyny krystalicznie ,

A cisza modli się nad śpiącymi ptakami.

W mym sercu pobrzmiewa serenada wieczorna

Głosem schrypniętym od słów niewypowiedzianych.

Ciepłem otula w zimowe noce pochmurne,

Gdy życie gra ze mną znaczonymi kartami.

Jak stokrotki…

W czeluściach mojego życia

Schowałam stokrotki marzeń.

Nie wychodziły z ukrycia

Bały się zbyt silnych wrażeń.

Takie skromne, nieśmiałe

Skrywane na dnie duszy

W grzeczności swej zastałe

Nie spieszyły do wzruszeń.

Zwiędły by zapomniane

Schyliwszy się pokornie-

Codziennością tresowane,

Gdy los skłonił się dwornie.

W nimfę zmieniłam się skrycie,

W cieniu traw tańczymy razem.

Idę szczęśliwa przez życie

W wianku spełnionych marzeń.

Sam na sam ze sobą

Mamy dość siły aby współczuć,

nie zawsze dość aby przeżyć.

Samotnie obejmujemy ból

Na rozstajach gładzimy rozpacz .

Pojedynczo w ramiona bierze nas śmierć

W miłości wielbimy jedną postać.

Nikt za nas nie przeżyje życia

Cierpienia dotykają nas osobiście.

Płynące łzy wymywają żal

Zapiekła złość wpisuje na samotności liście.

Uszanujmy przeżycia innych ludzi

Może lepiej zamilknąć czasami.

Zamykam bezradnie oczy

Gdy media „pastwią się” nad ofiarami.

Odśnieżanie narodowe

Od wieków nasi przodkowie

Znali normy użyteczności.

Budując spadziste dachy

Ze śniegiem nie mieli trudności.

Nastała era pudełkowa

Z dachami jak naleśniki.

Wymagają więcej starania

Oszczędnym mieszają szyki.

Obecnie wzięliśmy namiary

Na odśnieżanie narodowe.

Śnieg przysypie zarządzenia ,

Zamarzną , daję za to głowę.

Zamiast kwiatów

Życzę Ci „hajduczku” drogi

Zdrowia , szczęścia w każdy dzień.

Niech frasunki idą sobie

Gdy coś boli, wszystko zmień.

W dniu urodzin o poranku

Niosę fiołków bukieciki.

Ciesz się zdrowiem bez ustanku

Oswajaj zmartwień chochliki.

Codzienności dzionki szare

Maluj nutką serdeczności.

Marzeniami sięgaj nieba

Łuskaj ziarenka radości.

Doceń losu hojne dary

Kochaj sercem szczodrobliwym,

A na moście życzliwości

Łącz możliwe z niemożliwym.

Ciesz się życia każdą chwilką

Wszystko należy się Tobie.

Na tyle będziesz szczęśliwa

Na ile pozwolisz sobie.

Przekujmy miecze na pióra...

Piszą , nie wiedząc dlaczego

Chcą , dlatego że muszą.

Rozdzierają serduszka

Miłość na sznurach suszą.

Codziennie naciskają wenę-niepotrzebnie

milczeli kamieniem- niepotrzebnie

zatracają sens w wielosłowiu- niepotrzebnie

kropią słowami na nowiu- niepotrzebnie

władzę przemielają zażarcie- niepotrzebnie

Ojczyzną świdrują uparcie- niepotrzebnie

logikę zakręcają w korkociąg – niepotrzebnie

sens wsadzają w pośpieszny pociąg – niepotrzebnie

z elfami fikają koziołki- niepotrzebnie

z nadętą powagą malują aniołki- niepotrzebnie

głosami brukują piekiełko- niepotrzebnie

ostrym pawim piórem odgarniają ciepełko- niepotrzebnie

składają zakręcone ukłony- niepotrzebnie

niezależnością nadmuchują balony-niepotrzebnie

lecz wszyscy tutaj na miejscu i bardzo – potrzebni!

Urok beja w różnorodności ,

Każdy może się tutaj rozgościć.

Przekujmy więc miecze na pióra...

Radość pisania--wykład logiczny

Pragnę się tutaj podzielić

Tym, co ma dla mnie znaczenie.

W wierszu rozsiadła się cisza

Ciężarna forma – milczeniem.

Najważniejsza dziś na beju

Strategia oraz taktyka .

Początek listy dziewiczy,

Najlepsze środek zamyka.

Zestrójmy więc z gwiezdnym czasem

Radość mówienia wierszami.

Muzy goszczą tutaj przecież

Duchowej zimy nie znamy.

Gdy boska kolejność rzeczy

Zostanie znów przywrócona .

Najlepszych zabłysną cnoty

Radość pisania nie skona.

Zielono mi

Lubię kolor zielony

Z wiosną się mi kojarzy.

Ty oczy masz zielone

Mnie w zielonym do twarzy.

Zielono miewam w głowie

Wyłącznie z twojej winy.

Zielone zapal światło.

Drżę, jak na wietrze trzciny.

Nie mogę żyć bez ciebie,

Zielonością się mienię.

Zielonym piszę tuszem-

dotykasz mnie pragnieniem.

Grywam z tobą w zielone

Dajesz tyle radości.

Chcę by kolor zielony

był kolorem miłości.

Spóźniony powrót

Takie rozpalone popołudnie.

Pachną zboża w słońcu pobielałe.

Makami rozczerwieniłeś złudnie

Obietnice tak szczodrze składane.

Wierzyliśmy w nie oszołomieni.

Chwile miłości kradliśmy skrycie.

Ukryte w ciemnej czasoprzestrzeni

Rozstaniem słusznie wyprało życie.

Teraz znów wracasz do nich uparcie

Odnalazłeś je nagle w pamięci .

Samotności chcesz osłodzić chwile.

Mnie zardzewiała miłość nie nęci.

Altruistka

Gdy się nie ma , co się lubi-

to się lubi , co się ma.

Co się myśli, a co czyni ,

to odmienne światy dwa.

Dostawałam kiedyś kwiaty

Pęki , naręcza całe.

Cieszyły mnie niezmiernie

Siebie w nich mi dawałeś.

Odszedłeś, ja odmieniona

Darowuję kwiatom życie.

Wielbię rośliny w doniczkach,

O ciętych marzę skrycie.

Do następnego ranka...

Świt mruży oczy szarością zmęczony

Błyszczy już Gwiazda Poranna..

Dzień startuje z dołków sprintem szalonym

Zrywam się niedospana.

Otwieram oczy senna , zagubiona

Mój czas spał razem ze mną.

Snu jestem tak jeszcze spragniona-

Bunt sprawą nadaremną

Nienawidzę terkotu czasomierzy

Pracowite nad wyraz.

Budziki rozbiję w szale niszczenia-

Niech noc jeszcze trochę trwa...

Dzwoni i dzwoni , z uporem maniaka,

Raz pi,pi,!, dwa ... przycisk -trzask..

Wstaję... kawa dodaje sił od rana

Jakoś to przeżyć się da!

"Kto rano wstaje , temu Pan Bóg daje"

Lubię , gdy coś dostaję!

Nie mam wyboru, skowronkiem się stanę.

Do następnego ranka –tak!?

Mój portret własny

Sesja zdjęciowa -

wygładzona twarz

ukryte zmarszczek zagony.

Światło odsłaniające wewnętrzny blask

codziennością utajony.

Szła przez lata z uporem muła

Brzemię to było czy radość istnienia?

Cieszyła się każdym koralikiem

Ofiarowanym na kolejny dzień zwątpienia.

Jedyna wybrana lub wzięta

Do spełnienia zadań przedłużenia gatunku .

Brała ofiarowane, dawała garściami .

Odkładała na półkę marzenia -były ważniejsze sprawy.

Słaba kobieta wznosiła mury domu .

Nie mogły się rozpaść słowami naruszone.

Wypuściła opierzone pisklęta w świat

Gładząc ich piórka nastroszone.

Kochała po krańce istnienia

Nie składała zażalenia.

To była ona w roboczych rękawiczkach.

Teraz zbiera zasiane ziarna

Portretem odrodzenia.

Zrobiony kochającą ręką

Wypełnia spóźnione marzenia.

Wigilijny wieczór

Zbieraliśmy jagody

Zbieraliśmy na polanie.

Dzisiaj dzbanek pusty

Wspomnienie zostanie.

Rozgrzane słońcem trawy

Żywicą pachnące sosny.

Całowałeś moje usta .

Byłeś taki łaknący....

Po co mi dziś jemioła ,

Na stole pusty talerz .

Proszę, zasiądź tam chociaż

Zaprzeszłości cieniem białym.

Świerku igły zielone

Drżące.. zacałowane..

Nie pozwolę ci odejść-

Smakiem jagód zostaniesz...

Wyrocznia delficka

Wąski korytarz wiedzie do świątyni boga

Apollona , gdzie kapłanki wieszczą dzień cały.

Słodkie opary unoszą się nad trójnogiem .

Kobieta natchniona zasiada ,pijąc wodę

ze źródła, głosem śpiewnym przyszłość przepowiada .

Mąż wielkiej zacności , mądry, oczyszczon trzykroć ,

zatroskany pyta o los swój , strwożon wielce;

"Pytio! Małżonka moja kamienne ma serce,

Za nic jej dom , małżeński obowiązek, dziatki,

Za nic jej godziwe nawarzenie cnej strawy ,

Wzorem wieszczów wiersze składa noc i dzień cały!

Cóż uczynić mam ja , słaby tylko mąż –człowiek?”

Chyli się kapłanka nad szczeliną tajemną,

Słucha głosu mądrego boga Apollona...

Cicho przemawia do człeka drżącymi słowy:

„Kamienie nie mówią, trwają w wiecznym milczeniu-

świadkowie wydarzeń. Piękni ,pełni patosu

ożywają , gdy ból duszę i serce łamie.

Zachwyć się kształtem, poczuj energię i siłę.

Możesz skruszyć kamień, czy próbie tej podołasz?”

Zatrwożył się wielce mąż przepowiedni słowy,

które zawsze niepojęte wprost być musiały.

Ujrzał żonę równą bogini pełnej chwały.

Tak padłszy na kolana ,zapłakał wzruszony.

Zalany łzami wrócił do domu swojego .

Rzecze „Ślepiec ze mnie był , głupiec bez rozumu.

Zbyt wiele trosk złożyłem na twe barki słabe.

Ciemne chmury odpłyną od naszego domu.

Słowa roztropne wyroczni w sercu zachowam .

Z zapałem pomagał ci będę ,chronić zdołam”

Przepowiedni mądrość nienaruszona czasem ,

Troskliwie przez mądrych bogów pilnie strzeżona

Pod błyszczącym , rozgwieżdżonym niebem wszechczasów

Stadła odmienne w harmonii utrzymać zdoła.

Pająk i mucha

Pomiędzy różą a cyprysikiem

pająk przeciągnął sieć .

Skrzętnie ukrył to przed ogrodnikiem ;

nie chciał z nim” kotów drzeć”.

Celem działań być miała

mucha krucha i mała.

Słyszał jak brzęczy,

nóżkami przebiera,

miota się , uciec chce.

Pogrubił pajęczynkę ,

okrążył biedulinkę,

zamotał w sieć.

Pająk piękny, lśniący , okazały

wydymając odwłok

biegł wzdłuż nitek do swej ofiary

zdobywcą czując się.

Z gałęzi obserwację prowadził ptak.

Obiad też chętnie by zjadł.

Trzask ! po pająku nie został ślad.

Z muchy ciężar sideł spadł.

Pamiętać musimy mądrość starą -

w jednej chwili z kata możesz stać się ofiarą.

Typy i typki

Obłudnica

Przyjaciół nie miała wcale!

Ludzie to lustra do sprawdzania jej zalet.

Gdy w zwieciadełko właściwe spojrzała

Zrobiła się bardzo mała.

Gdy masz zalety , niech inni je odkrywają- nie ty.

Nobilitacja

Bywało , że ustęp polityków nobilitował

Sławoj-Składkowski sławojki budował.

Kalinowski gabinetem zasłynie

Który szybko daje ujście urynie.

Lepper wziął gabinet bez toalety

Byle wpływów nie stracić, niestety...

Słonecznik

Kręcił się za nią

jak słonecznik za słońcem

odszedł , gdy uczucie zaowocowało

spełnieniem wrzeszczącym.

Pęknięty koralik

Nizała koraliki jego dni

cichutko ,matczyno- lękliwie

radośnie , opiekuńczo-cierpliwie.

Patrzył jej oczyma na świat ciekawie

paluszkiem wodził po kartkach

powtarzał sens zawarty w słowach ...

Czas zszywał rozrzucone strzępy

nauki i życia beznamiętnie...

A w sercu rosła niechęć ,

a do serca wpełzła rozpacz ..

Zadrżała zagubiona codzienność.

Pękł koral rozbity pragnieniem

wołaniem kalecząc czas .

Ręka w porę nie drgnęła...

Tylko ziemia znaczy istnienie,

tylko brzoza szumi cierpliwie,

tylko ptak nie zna uwięzi ,

tylko rozsypane korale łez.

Kotka domowa

Kto zrozumie jej kręte ścieżki

Wyniosłych ruchów oceni moc

Odgadnie celowość wycieczki

Ujrzy blask oczu w ciemną noc?

Złe słowo – już najeżony włos

Opór-pazurki wbite do krwi

Obcy zapach- wygięty w łuk grzbiet

Karmy mało- wzrokiem zabiłaby.

Musisz znosić jej fanaberie

Oślepnąć, gdy szpera w twych rzeczach

Podziwiać jej min minoderię

Przepraszać, zlym czynom zaprzeczać.

Wtuli się wtedy w twej szyi załom

Mrucząc cicho , zaśnie szczęśliwa.

Rankiem z wdziękiem strzepnie z oczu sen

Wyniośle łapką ci pokiwa.

Zawsze spadnie na cztery łapy

Nie łudź się , nigdy nie przegrywa.

Przywołany nocą

Czy chcesz iść ze mną w mgłę zimową

Na niebie rozpostartą cieniem,

Wieczornych chmur czerwień ogniową ?

Czy chcesz rozpamiętać dotykiem,

Wargi namaścić kropelką krwi,

Serce omieść słów wietrzykiem?

Myśli moje płyną do ciebie

Kroplą zawisną u twoich rzęs

Zorzą zalśnią na pustym niebie.

Każde z nas patrzy w inne okno

Czasem umownym zjednoczeni

Różę wiatrów trzymamy mocno.

Telefon- to ty! Więc w tej nocy

Godzinie, myśli lotem ptaka

Wyszukały nasz kod w piasku gwiazd.

Modlitwy nie wysłuchane

Proszę gorąco o miłość, o zdrowie,

Dzisiaj o śmierć, jutro o fortunę

Różne pragnienia kołaczą w głowie,

Nastrój to sprawia w daną godzinę.

Wraca z urlopu Pan wypoczęty-

Musiał odsapnąć nieco od świata.

Sprzecznych modlitw taniec rozpoczęty

Hukiem bramę niebieską oplata.

Nigdy nie dadzą odetchnąć ludzie

Mimo, że dałem im wolną wolę.

Miłość, by żyli w szczęściu i zgodzie,

Fi- czy boskim ładem ich zadowolę?

Uśmiecha się Pan wyrozumiale.

Wiedzie boskim palcem cienką linię

Dla mnie wytyczoną doskonale

Pytanie tylko , jak ja to przyjmę...

Czas mija , ochłonęłam już nieco

Dzięki za nie wysłuchanie Panie.

W świat moje marzenia piękne lecą

Spłonęły by , wiesz co robisz Panie!

Jesteś czy ciebie nie ma...

Byłeś światłem

w mroku myśli

Płomieniem

chybotliwej nadziei

Rozbłyskiem

spełnienia marzeń

Wyśniony

samotnością

Ożywiony

niedotykiem

Przywołany

bezsłowiem

Laterna Magika

rozświetla drogę

Zjawiasz się

znikasz cieniem

Więc jesteś czy cię nie ma ?

Blizna na ciszy wieczoru

W moich rękach

drzemał rozdawca wspomnień

album siwowłosy

jedno zdjęcie uciekło w popłochu

wtuliło się w dłoń

wybawicielkę

dziewczyna otulona

uśmiechem

wiatrem zachodu

twoimi

roztańczonymi palcami ożywiona

gorejącym słowem

nienasycenia

niesie nocy

swoje pragnienia

liściem wstydliwie skrywane

na pomoście układasz

bukiecik zielony

zamilkło jezioro zdumione

nenufar zamknął oko kwiatu

taktem na dwa

świat wracał powoli

spokojem spełnienia

znaczonego różą

Zdarzenie minione , nikogo nie ma

dziewczyna śni dalej

cicho zakrywając wspomnienia.

Lubię pasje pasjami...

Miło jest mieć pasję

Nudy wtedy unikasz .

No chyba że szewska

wtedy lepiej zmykać.

Z pasją pisałam wiersze

Pasja przybladła nieco .

Znów mam pasję niezgorszą

Nowe muzy przylecą.

Zapał ostyga , gaśnie

Gdy nudą wiać zaczyna.

Pasja, gdy piękna ,rośnie

Jak smak dobrego wina.

Z pasją się żyje, kocha,

Są to chwile wspaniałe.

Gorzej ,gdy pasja komuś

Zatruje życie całe.

Pasja to szlachetna sprawa ,

jednak nigdy nie wiem ,czy to już praca,

czy jeszcze zabawa.

Dlaczego właśnie ty...

Zdążasz krętymi ścieżkami,

Szukasz miłości w lustrach dni.

Szybując wciąż pod gwiazdami

Nie spostrzegasz kto o tobie śni.

Serenady nuci rzewne,

Przy tobie zawsze jest blisko.

W oczy ci patrzy niepewnie,

Chce zrobić dla ciebie wszystko.

Twoje słowa przeplata kpina.

Złościsz się,płaczesz na zmianę.

Nadchodzi jednak godzina,

Przechodzisz uczuć odmianę.

Idziesz jak straceniec na stos

Szczęśliwa w jego ramionach

Cieniem w słowach jego miłość

Rozświergolona w twoich snach.

Bielą księżyca jesteś wszak

Gdy w jego oczach widzisz zło.

Stajesz się jak krwiożerczy ptak,

Który gubi chwycony trop.

Drażni obrosły piórkami,

Obejmuje uśmiechem złym--

Będzie morskimi sztormami

Kamieniem , byle to on był!

Dzień za dniem...

Dni mijają równiutko i spokojnie

Za rokiem kroczy rok.

Noce flanelowe już bogobojne

Spowite w cichy mrok.

Szanujesz mnie jak królową matkę

Całujesz rękę moją.

Zbudowałeś zasobną dla nas chatkę

Zaradnością swoją.

Nawał problemów i spraw naszych ścisk

łączymy zgodnie.

Gdzieś jednak znikł ten szelmowski oczu błysk

Zeszroniały skronie.

Zanim spojrzymy na tę drugą stronę

I zacichnie nam świat.

Zobacz we mnie nie tylko dobrą żonę

Na kobietę też patrz.

Niech będzie jeszcze fiołkowo , majowo,

Żarliwie , chciwie,

A świat zawiruje w rytm tanga na nowo

Czule, szczęśliwie.

Niech księżyc nocą spogląda nam w twarz

Szelmowskim wzrokiem.

Rozsądek , ten nasz domowy lekarz

odejdzie szybkim krokiem.

Dlaczego tak jest? Może gdzieś , może ktoś...

Nie, tylko nie tak!

Ja jeszcze rozkołyszę jego serce

Niech wie kogo ma!

Przemijanie

Ściska

w dłoni kartki bielusieńkie

nasiąknięte miłością

wiatrem odpływają

toną

ciszą zapomnienia.

Cząstki bólu

siwym włosem znaczone

ścinane

nożycami życia

opadają na bruk

zwichrzone.

Przeszłość krokiem

obłudnym

rzeźbi zmarszczki

pamięci

na twarzy zażółconej

wielkości jabłuszka.

Tylko kości

grzechocząc

tańczą chocholi taniec

tryumfalnie

już czas

już czas.

Stanę nad brzegiem Warty...

Myślami splątanymi sitowiem

stanę zadumana

u brzegu płowego

rozpamiętliwiona

rdzawozielonością

brzegówkami

piaskiem złotawym

cieniem.

Jeszcze tutaj zapętlona

wyobcowana tam

świstem kosów

stukotem głosów,

linijkowym ładem

zielonolistnym zimośladem

innym smakiem chleba

Między

domem a domem

Wartą a Elbą

samotnością załamanych fal

rozdarciem sośnianym

nicią brzemienną

znakiem , myślą , brzegiem zielonym

namaszczona.

Zdecydowana niezakochana

Zapatrzyłam się w serce -

jeszcze tli się iskierka

Pozbierałam zaszłości

rozpoczynam sztajerka.

Zakocham się nieprzytomnie

Zakocham się szalenie

Zakocham się nieskromnie

Zakochana łatwiej się zmienię.

Pokocham

na gałązce korale

dżdżu nanizane

szarych wronich nochale

porozdziawiane

kaczki prujące fale

snem posrebrzane

karnawałowe bale

z kimś odbywane.

Pokocham wytrwale

niedostępnego drągala

Jadwigę co się wychwala

nawet ponurego drwala

nie chwalę się wcale

pokocham zuchwale.

Serca pełne miłości są łaskawe

Nie ryją krecich korytarzy

Przywdziewją czapeczki różowawe

W takich im najbardziej do twarzy.

Dzieciństwo z butelką w tle

Dom, dla nich to pasmo krzyków i biedy

Ojciec , on stworzył własny pijany świat

Rodzicami matka ,kiedy domowy kat

Wychodzi , chwila spokoju jest wtedy...

Szczęście gdy lekcje odrobi się spiesznie

Zje obiad zerkając na wejściowe drzwi

Opowie co zadrą w sercu małym tkwi

Słysząc bełkot, znika się bezszelestnie.

Zagubieni, przerażeni muszą żyć

Rozkrzyczaną ciszą informują świat

Smutne oczy, drżące dłonie, serca ból.

Zadane rany zawsze będą się śnić

Blizny zostaną mimo upływu lat

Ojcze, okruszek szczęścia podnieść pozwól!

Pod skrzydłem Anioła

Byłem przy tobie dzisiaj

rozpostartym skrzydłem

osłoniłem

żyjesz

Pomagam nosić naręcza słów

obiecany wiersz

ciężki

od wspomnień

roztrzaskał się

nic to

obejmij myślą brzozę

poczuj smak bólu

tylko nie rzucaj kamieniem

Widziałam jego skrzydła

poczerniałe troskami

oczy

stalowe

jutrem zapatrzone

rozanielone

To już trzeci

żaden wytrzymać dłużej nie zdołał

zmęczeni

odchodzili nadzorować

mniej narowiste

istnienia

Rozpłynął się we śnie

może ten nie umknie

i obejdzie się bez podmiany...

Srebrna nić czasu

Wymościłeś ciepłe miejsce

W zakamarkach mej pamięci

Muskasz skrzydłem wspomnień serce

Jeszcze my- jeszcze my.

W snach przychodzisz rozsrebrzony

Płomieniem niewygaszonym

Sklejasz nici rozplecione

Jeszcze ty - jeszcze ja.

Ptasich lotów zakolami

Wlokę mglisty cień wydarzeń

Przedpamięci okruchami

Już nie ty- już nie my.

Miedzy bytem a niebytem- jestem ja

W darowanej niepamięci- ciągle trwam.

Małolata

małolata lata

gdy w mini to oko za nią lata

jak lata to wylata

i do lata

potrzebny będzie tata

broda jej lata

a ona już nie polata

dochowa się szybko

małolata

który gdy polata

...

gdy się lata

to się wylata

i wśród licznej rodziny

mijają lata

małolaty liczą po a nie przed

więc gdyby podwyższyć wiek

to niech lata do lata

i w radości popłyną lata.

Nasza uliczka

Gdy szliśmy naszą uliczką

Latarnie na środku stały

Czułam się twoją księżniczką

Czary się czarowały.

Mową tajemną gadały

Kwiaty rozsiadłe na skwerze

Sosenki się przedrzeźniały

Żuk jeździł na rowerze.

Wszystko śmieszyło serdecznie

Nuda na ćmie odleciała

Deszcz roztańczył się bajecznie

Noc radością promieniała.

Gdy idę sama uliczką

Drzewa mi w pas się kłaniają

Mgła ociera łzy chusteczką

Ptaki canzony śpiewają.

Nasze stopy kod ułożyły

Na zawsze tutaj zostanie

Czasu szuflady ukryły

Serdeczną uczuć pamięć.

Ballada o kasztelance

Na wyspie wśród bagien kasztel stoi

Otoczony łozami.

Mieszkaniem jest dla pięknej dziewoi

Zawalonej księgami.

Wrót grodu tego strzegą żaby dwie-

Strażniczki kasztelanki-

Oczami otwartymi nawet w śnie,

Wielkości filiżanki.

Bagna bulgoczą czarne jak smoła

Metan unosi się w krąg

Puszczyk ostrzegawczo wśród łóz woła

Strażników zamknął się ciąg.

Do wrót kasztelu rycerz się zbliżył

Urodą panny zwabiony.

Czujność żab rozdziawi gąb obniżył

Wpadł do zamku stęskniony.

Kasztelanka wzdryga się i płoni

Oczy piękne przymyka.

Młodzian obietnicę więc odsłonił

I na brzeg bagna pomyka.

Splata miotłę z witek łozy świeżych

U stóp dziewoi składa

„Dla ciebie tylko teraz będę żył”

Słowo przysięgi pada

„Miotłę z łóz złamię na twoich oczach

Miłości to będzie znak”.

Na kasztelankę blady padł strach

„Rozsądku ci chyba brak”!

„Czynu takiego nikt nie dokonał!

Witki zielone i świeże”.

Podstępnie zadanie to wykonał-

Po jednej gałązce bierze.

Stos połamanej łoziny leży

Młodzieniec dumny jak paw.

Oj! wykrzyknie dziewica! i bieży

Serce , rękę jemu dać!

Zatętnił kasztel głosami zabaw

Rosły też stosy łoziny

Morza i rzeki przepływali wpław

Rzedły im jednak miny.

Z godziny na godzinę mąż ów milkł

Ona jak witka była.

Łoże i stół w łozinie bywać zwykł

Łez już wcale nie kryła.

„Odchodzę”- rzekła! Nie mogę tak żyć!

Mąż wściekał się okrutnie.

Kasztel podpalił uwożąc łozy

Karetą mknąc już butnie.

W miejscu kasztelu zgliszcza zostały

W jęzorach mgły skrywane

Ogłupiałe żaby przycupnęły

Płacząc w bólu złamane.

Bagna bulgotały ostrzegawczo

Ogniki lekko tańczyły.

Strażniczki działały pojednawczo

Jednak już nie zdążyły.

Kasztelanko, utrudniaj zadania

I oczy otwarte miej.

Gdy zaczyna od miotły łamania

Rozumieć to zawsze chciej.

On zawsze wie jakie przymioty masz,

Wie dlaczego wybiera.

Ty sercem patrzysz zbyt czułym

Czuje, że będziesz go wspierać.

Gdy raz miotłę podstępnie połamał

Po ślubie złamie ich sto.

Serce i oko muszą iść w parze

Aby nie działo się zło.

Kto to jest?

Jasno

i zabawa się zaczyna

Ktoś skacze

harce dzikie wyczynia

Pomysłów sto

na godzinę miewa

Piosenki pięknie

głośno nam śpiewa

Pchle rozkazuje

by szybko pchłę pchła

Dobrze się

na dinozaurach zna

Różowej panterze

podkręca wąs

Wieczorem urządza

nam dziki pląs

Statkiem na tapczanie

szybko płynie

Piłkę kopie

o szarej godzinie

Nosek mogę całować

a nóżek nie

Jeśli już ten ktoś to wie

Niech szybko uśmiechnie się

Łapa wtedy

łapę łapie poda

Ja czekoladowe

jajeczko dodam

Echo moich snów

Myśli moje rozświetlały się tobą

Na ustach czułam słodki twój smak.

Otwierałam się cała na piękno doznań

Żyłam tą myślą od lat.

Zawsze czegoś niedostało

Inny zajmował miejsce twe.

A mnie było mało i mało

Ciebie, ty niespełnione szczęście me.

Zjawiłeś się dzisiaj

Oniemiałam!

Rozdygotana wzięłam do ręki nóż

Pierwsze cięcie, chrzęst

I mój jesteś już.

Patrzę zdumiona

Kształt rozlany

Mdląca słodycz

Gorzkiej herbaty popijam łyk.

Kiedyś ulubieńcem byłeś moim

Teraz bezkształtnym kawałkiem ciasta

Mój ty torciku bezowy ze snów.

Spotkanie.

W prześwicie alejki

znajoma postać

ruchy te same

zaduma w oczach

serdeczny uścisk

miłe spotkanie.

I cisza!

Gdzie podział się łopot serca,

wzruszenie i drżenie,

roztrzepotane motyle?

Z szelestem beznamiętnym

zamknęła się karta

Księgi Przeznaczenia.

Nie będzie samotności we dwoje,

Rozmów znaczących nad ranem.

Czas zamknął swoje podwoje

Nad tą miłością zakazaną.

Miłość bez granic.

Szelest spadających liści

mgła wspomnień

chybotliwy płomień

kwiat troskliwą ręką położony

zaduma

Idziemy ku naszym bliskim,kochanym.

Na płytę nagrobka wnuk się wspiął

(Oni go nigdy nie widzieli).

Bawi się , śmieje,

krzyż objął rączkami.

Nie daje się zdjąć z tego "placu zabaw".

Nikt się zresztą tego zrobić nie ośmielił.

Stoimy wzruszeni

łzy ocierając ukradkiem.

Spełniło się ich ostatnie marzenie.

Oni się odnaleźli i zrozumieli.

Babcia wyciąga kochające dłonie,

Dziadzio gładzi główkę kochaną.

Otulają go radości tchnieniem.

Zawsze odchodzimy stąd nie w porę-

róża nie rozwinęła się z pąka w ogródku,

film nie został obejrzany,

książka niedoczytana ,

świat nie do końca rozpoznany.

Miłości nic tylko zatrzymać nie zdoła-

śmierć

zimna nagrobna płyta

tajemnicze niebieskie kręgi

oddalenie

czas

Ona wszystko pokona

serdecznym spełnieniem.

Ławeczka wspomnień

Siedzą obok siebie.

On wpatrzony w nią,

zakochany

rozanielony

nienasycony.

Ona pewna siebie,

nadąsana

wymówki czyni

grozi rozstaniem.

Oj uważaj dziewczyno miła

aby ta miłość

zbyt szybko się nie zakończyła.

Zostaniesz z szarugą wspomnień

sama.

Na ławeczce zasiądzie

inna dama.