Myślę, że aż tak źle nie jest, gdyż uważam, że gdy nie ma zmartwienia, to sobie je wymyśli. Zastanawiam się, co by było, gdyby życie zaczynać od końca, no tak mniej więcej od 50-tki. Masz już doświadczenie, nie jesteś jeszcze zgrzybiałą staruszką i masz z górki. Dopasowujesz do siebie i wybierasz wydarzenia, ludzi, status majątkowy i żyjesz tak jak chcesz do 20-tego roku życia. Wtedy masz już to przepisowe 80 lat i kończysz wszystko w szczęściu i zadowoleniu. Ważne w takim układzie jest to, że masz rozeznanie, jaki efekt wywołają twoje życiowe posunięcia. Tyle rzeczy się w świecie zmienia, a takiego układu nie można wprowadzić w stan używalności? Byłoby tak w każdej dziedzinie życia. Nie było by sporów, konfliktów, wojen, utarczek politycznych, bylibyśmy wszyscy szczęśliwi i wolni. Wcześniejszy okres rozwojowy człowieka nie wchodzi w rachubę, gdyż robi się wtedy wiele głupot drzemiących w nas jako piękno młodości. Na starość jest zbyt smutno i nijako, tak musi być, aby nie pokazywali cię palcami jako przejrzałą wariatuńkę. U moich kotów wszystko w porządku, tylko Lesio chciał wskoczyć w sypialni na szafę z nadstawkę z rozbiegu, Przecenił swoje siły lądując na komodzie i zmiatając wszystko co tam się znajdowało. Huk był wyrazisty, a ja znalazłam się w sytuacji mało komfortowej, gdyż akurat rozmawiałam z panią ze Zbiorów fotografii i rysunków pomiarowych Instytutu Sztuki PAN w Warszawie. Była wyrozumiała, ale dwa razy mi powtórzyła co dalej będzie się działo. Trzymajcie za mnie kciuki. Może znajdą chociaż plan dworu. Gdybym miała dwadzieścia lat, wypytałabym się mamy o drzwi i okna, przybliżoną długość i szerokość. Ile mogłaby dla mnie zrobić mama, gdyby tak cofnęła się w czasie. Co to człowiekowi przychodzi do głowy gdy stąpa po cienkiej linie niepewności i bezradności.
 

Staram się dotrzeć tam, gdzie jeszcze nie byłam. Naczelne Archiwum Państwowe, Instytut Sztuki Pan, Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie… Ludzie pełni życzliwości, wszyscy chcą mi pomóc, i nic. Miłkowic nie ma, tzn. jakieś dokumenty bywają, ale takie to ja mam, i one nie są znaczące. Dziwię się, że Miłkowic w WArszawie nie znają. Dwór mi dajcie - zdjęcie, obraz, szkic. Pustka, ciemność, rozpaczliwe wołanie. Odnalazłam modlitwę do św. Rity. To patronka rzeczy beznadziejnych, może pomoże. Może też komuś się ten tekst przyda. Przecież św. Antoni zawsze pomaga. Trzeba tylko podziękować odmawiając modlitwę. To ważne, gdyż na drugi raz może zlekceważyć prośby, a nich tak zginą klucze, albo telefon się gdzieś zadzieje?! Do tego świętego nie będę się zwracać, bo przecież ja dworu nie zgubiłam, ja chcę go odnaleźć na zdjęciu. Może będziemy robić ten szkic? Sama już nie wiem. Dałam dokumentację do przeczytania rozsądnemu i inteligentnemu panu aby spojrzał na to ze swojego punktu widzenia, to doszedł do wniosku że dwór nie miał piętra! Tak się zaplątał w opisie, tak pobłądził, że powstał jakiś inny dwór. Powiedział, że chyba by się rozchorował, gdyby musiał czytać takie dokumenty i że chyli głowę nad moją pracą. Niech chyli, ale co ja mam zrobić. Udzielono mi też rady, że może zwrócić się do Polonii w Stanach Zjednoczonych, tam mieli Bogdańscy rodzinę. Problem w tym, że to duży kraj i do kogo ja się tam mam zwracać. To fakt, że Polacy na obczyźnie szanują pamiątki po przodkach, sama znalazłam zdjęcie Walentego z rodziną na skraju Niemiec, ale jakieś namiary miałam, a tutaj nie mam żadnych. Święta Rito, do Ciebie się zwracam i polecam się opiece. Niech już ten dwór do mnie przypłynie

Dwóch rudych budrysów kroczy za mną dzień w dzień, krok w krok, szczególnie w stronę kuchni. Towarzyszy temu koci zaśpiew Malina. Ma talent wokalny. Kiedy już brzuszki pełne, każdy z nich zajmuje się swoimi sprawami, albo tarmoszą się na dywanie. Lesio to chyba jakieś wcielenie piłkarza, łapie papierowe kuleczki w locie na sporej wysokości, ogląda mecze z dużym zaangażowaniem. Wczoraj był bardzo zdenerwowany, gdy nasi przegrali. Nie zawsze jestem w stanie zrobić zdjęcie, gdyż nawet mając przygotowany aparat, po wyrzuceniu piłeczki nacisnę przycisk ale już po akcji. Lesio na dole i po wszystkim. Teraz śpią. Mam odkurzać, ale szkoda mi ich budzić.

Staram się nawiązać kontakt z Polonią w Stanach. Gdzieś tam żyją potomkowie rodziny Bogdańskich. Sama wiem, że na obczyźnie bardziej kultywuje się pamiątki związane z krajem. Od rodziny, której nie widziałam, dostałam zdjęcie z familią dziadunia Walentego. To takie szukanie igły w stogu siana. Cud musiałby się stać, aby ktoś akurat przeczytał, co piszę i się odezwał. Takich cudów już kilka było, ale przecież w nieskończoność nie będą się zdarzać. Może, no nie wiem, może i coś się zdarzy.
 

Chodzę na rehabilitację, mam więc czas na rozmyślania. PiS wybory wygra! To oczywiste, pieniądze są najważniejsze. Ja nawet dostałam złotą rybkę z grosikiem na piersi w celu zwyżki osobistych finansów. W totolotka nie wygrałam, ale pieniądze jak widać i tak będą napływać dzięki zapowiedziom p. Jarosława. 
- Od 2021 planujemy (…) ruszyć z kolejnym programem kierowanym do emerytów i rencistów. Osoby, którym przysługiwać będą świadczenia emerytalne na poziomie niższym niż 120 proc. wysokości średniej emerytury będą mogły liczyć na tzw. „14. emeryturę” (program w całości obejmie emerytów i rencistów, których świadczenie nie przekroczy ok. 2 900 zł w 2021 r. - napisano w dokumencie. 
To ja się załapię. W związku z powyższym odkłam datę zejścia z tego świata do końca kadencji PiS. Muszę się osobiście przekonać jak wygląda życie emeryta z nadwyżką budżetową. To postanowione! Na moją emeryturę będą się składać wszyscy rodacy, trudno. Nie tylko ja będę wyciągać rękę po nie swoje pieniądze. Drugi problem jest bardziej skomplikowany i nie bardzo potrafię go rozgryźć. 
- Wzrost płac będzie stymulowany poprzez podniesienie płacy minimalnej do 3 tys. do końca 2020 r. i 4 tys. do końca kadencji w roku 2023. 
No więc kto będzie wypłacał te wyższe pensje? Wygląda na to, że musi to zrobić pracodawca. Jak będzie musiał, to wypłaci, ale przecież nie da pieniędzy ze swojej kieszeni. Najprościej będzie dla niego podwyższyć ceny sprzedawanych towarów lub usług, albo zwolnić część pracowników. Jedno i drugie rozwiązanie nie da efektów. Gdy wzrosną ceny, no to kto za to zapłaci, nabywcy! Co w takiej sytuacji ja zyskuję, emerytura większa, ale wydatki wzrastają. Jak nie kijem go, to pałką. Gospodarka sama powinna wymuszać wzrost płac w zależności od rymku.

10 września 2019
Żelazna Dama − brytyjski dramat biograficzny w reżyserii Phyllidy Lloyd, przedstawiający dojście do władzy oraz rządy Margaret Thatcher, trzykrotnej premier Wielkiej Brytanii. W roli głównej wystąpiła Meryl Streep.
Ten film warto było obejrzeć. Kobieta, która umiała realizować swoje zamiary. Bez względu na to, jaką miała władzę, była przede wszystkim matką i żoną. Nie zdjęła pereł, gdy tworzono jej nowy wizerunek, gdyż podarował je jej mąż po urodzeniu bliźniaków. Meryl Streep to moja ulubiona aktora i w tej roli też się sprawdziła doskonale.
Kilka cytatów autorstwa Żelaznej Damy:

A przy okazji powiem dlaczego kobiety śpią zawsze na brzegu łóżka, mimo, że mogłyby zająć całe lub spać w poprzek? Dlatego, że mają we krwi to, że trzeba zrobić miejsce dziecku, gdy spało razem z nią.


13 września 2019 piątek
Co za dzień! Wszystko się zbiegło, ale dzień jak to dzień, pełen zajęć i przeżyć. Planowałam  działania i brnę w to ze wzmożoną siłą. Ulgi nie wchodzą w grę. Wczoraj sprzątanie, takie porządne części mieszkalnej, nazywając ją umownie, gdyż kuchnia tylko z myciem podłogi. Zbyt wiele pracy jeszcze mnie czeka i nie ma sensu szorować w trakcie i po. Pomidory zaprawione, powidła śliwkowe w toku. Łazienka przepełniona wibracjami pralki na okrągło. Kwiaty przetrwały burzę na balkonie, gdy były koty, ale uległy połamaniu i uszkodzeniu kwiatostanów. Przywędrowały częściowo do domu, należy im się... Zdjęcia robione moim apartatem, wstawione tutaj, tracą na jakości, nie wiem dlaczego. 
Jesień. Powietrze chłodnieje i słońce nie ma siły przebicia, ale wiaterek pomaga przy wysychaniu prania. Zrobiłam się tak jakaś codzienna, a przecież we mnie wrze i nie mam zamiaru chłodzić swojego wnętrza. Kiedy wczesnym rankiem wychodzę na balkon czuję zew jesieni. To piękny czas. Jesień to moja ukochana pora roku. Czekam z utęsknieniem na jutrzejszy spacer po lesie, gdyż trudno to nazwać grzybobraniem, grzybów nie uświadczysz, ale ja i tak pójdę w knieje i bory pooddychać powietrzem lasu. Należy mi się za całotygodniowy trud i wysiłek.
Może na koniec mały cytat z korespondencji ze stolicą, a dokładniej z jej naukową częścią. To chyba pochwała mojej pracy, a już na pewno mojej pracowitości mrówczej, prawda? Zaznaczam, że Polona jest cała przeorana, no ale zawsze coś tam może się jeszcze znaleźć.
Próbowałam wyszukiwać informacji o Miłkowicach m.in. w bibliotece cyfrowej Polona, gdzie jest 1 wynik. Po powrocie do pracy postaram się przeszukać inne źródła, ale obawiam się, że wobec Pani dokonań trudno będzie jeszcze coś znaleźć. Koncentrowałabym się na źródłach lokalnych.
Będę z Panią w kontakcie.
Z poważaniem…
Mniej miłe jest to, że strona na której uzyskiwałam linki do obrazów chyba padła, albo stała się płatna, gdyż wszystkie obrazki z linkami są martwe. Czeka mnie dużo pracy, aż strach myśleć. Przyłożę się do tego w niedzielę. Przepraszam, że musiałam skasować piosenkę Celińskiej, ale coś się działo z wpisami. Nie mogłam tego opanować. 

14 września 2019
Słyszałam powiedzenie „kara boska i skrzypce”, którego użyłam określając aktualny stan penetrowania lasu przez niecierpliwych zbieraczy grzybów, których zupełnie nie ma. Nie ma nic!!! Jeden, na którego trafiłam rósł w ciemnym, wilgotnym lesie świerkowym, budzącym zawsze we mnie grozę, chyba na skutek snów nawiedzających mnie kiedyś, i zdecydowanie nie był grzybem jadalnym. Snu nigdy do końca nie odczytałam właściwie, powiedzenia przytoczonego też do końca nie rozumiem, gdyż kara boska z jednej strony, a skrzypce podobno odnoszą się do długowiecznych lutników, którzy po dziewięćdziesiątce jeszcze parali się swoim zawodem - Franciszek Marduła żył 98 lat, czy Antoni Stradivari w 93 roku życia wykonał swoje ostatnie skrzypce, ale dlaczego wtedy kara boska, nie mam pojęcia. Chyba muzyka wykonana na takich skrzypcach jest na chwałę Pana?! 
Grzybów nie ma, ubolewam nad tym bardzo i uważam, że grzybnia zaschła i nie ma siły już w tym roku się obudzić. Przecież spadły deszcze, jest ciepło, czego więc grzyby jeszcze chcą. Słowa wsparcia, że jeszcze w październiku coś będzie, nie pocieszają mnie.
Oto ten wiersz, o którym przypomniałam sobie dzisiaj. Widzę jeszcze ciemną drogę, po obu stronach stare, omszałe świerki i w dali piękny, ale uśpiony, stojący samotnie w ciemnym lesie dom. To było naprawdę przerażające. Gdy wchodzę do lasu świerkowego, czuję mrowienie w krzyżu i strach, że zaraz coś się złego stanie.
Mój ciemny sen
Zmatowiały świerki ciężką zielenią.
Wilgoć w trawie, mulista czerń drogi
szaro znaczy drobne ślady obute
w poranną nadzieję. Zamilkły ptaki.

W dali dom, solidny, na podmurówce
obezwładnia czernią uśpionych okien.
Ani ukryć się, ani zbiec, bo i dokąd?
Domysły przysiadły na resztkach mroku.

Coś oczy przeciera, odpycha mglenia,
przeczucie legło w czapach omszałych drzew.
Ty tam czekasz!? Matuzalem wspomnień!
To do ciebie idę w mym prześnionym śnie?

 15 września 2019
Bezsenność to jeden z objawów starości. Sen trwa krócej, bywa przerywany, nie można zasnąć. Można temu zapobiec nie przysypiając w dzień, krótka drzemka nikomu nie zaszkodzi, byle nie była w godzinach popołudniowych i nie trwała długo. Wczoraj dotleniłam się w lesie, zajęć w ciągu dnia miałam dosyć dużo, nie było więc problemu z podsypianiem w ciągu dnia, jednak gdy wieczorem usiadłam w moim super wygodnym fotelu dla staruszki, nakryłam nogi kocykiem, jako że już wieczory bywają chłodne - dlatego musieliśmy odkręcić kaloryfery aby uniknąć zapowietrzenia, jednak nie grzeją jeszcze, tak dobrze nie jest – włączyłam telewizor i nic więcej już nie wiem. Obudziłam się przed północą patrząc ze zdziwieniem na obrazy w telewizji przedstawiające rotmistrza Pileckiego!!! Później było już tylko gorzej. Przygotowałam się do snu, a jakże, ale sen nie nadchodził. Do piątej nad ranem czytałam dosyć komiczną książkę o podróży przez życie stulatka – „Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął” Jonasa Jonassona i zupełnie już mi nie było ze spaniem. Nad ranem trochę zasnęłam, ale to była trudna noc. Najlepiej spacerować po pokoju w czasie oglądania filmów wieczorem, a już broń Boże nie otulać się kocykiem.
Siedzę teraz nad stroną Miłkowic, gdzie dziesiątki zdjęć zniknęły, gdyż witryna tinypic.com zawiesiła działalność. Można się solidnie przy tym zdenerwować, roboty mam na kilkanaście dni, jednak nie wiem czy podołam zadaniu. Wyszukiwanie zaginionych zdjęć przekracza już moje siły, odzyskać ich nie można, ale co mam począć, muszę jakoś sobie poradzić.

16 września 2019
Zrobiłam to! Pobrano mi krew do badania. Pielęgniarka nie mogła znaleźć odpowiedniej żyły, mam cieniutkie, mimo że pod powierzchnią, ale widoczne. Jakoś się udało. Poinformowano mnie że po zakończeniu akcji mam siedzieć kilka minut, przyciskać opatrunek, ręka ma być wyprostowana i mam nie dźwigać dzisiaj nic ciężkiego. Zastosowałam się do poleceń, gdyż doświadczenia mam złe. Po powrocie do domu zjadłam bardzo, ale to bardzo solidne śniadanie, wcale nie znaczy obfite, ale kaloryczne i położyłam się do łóżka. Mam prawo po tak traumatycznych przeżyciach odpocząć, a nawet mam obowiązek, jako staruszka dbająca o zdrowie. Nie mam aspiracji aby mieć zdrowie z najwyższej półki, ale jakoś o nie muszę dbać, szczególnie w takich momentach. Około południa siadłam do komputera i starałam odpowiednio edytować stronę OSP najbardziej zmiażdżoną działaniem tinypic.com. To naprawdę nie było łatwe. Jakoś się uporałam. Nie jestem w pełni zadowolona, ale jakoś jest, i tak pozostanie. Takie prace już mnie przerastają. Oto rezultat mojej działalności. A niech to, znowu zalazło jedno na drugie, ale poprawię już jutro. Trudno. To ponad 160 stron i podstron, setki zdjęć. Wszystko jest nietrwałe, ulotne, nieprzewidywalne.
Nie wiem kiedy coś skończę, albo nie skończę; zrobię, albo nie zrobię; pomyślę o kimś lub o czymś, albo nie pomyślę; zachwycę się czymś, albo nie zachwycę; przyganię komuś, albo nie przyganię; nie wiem co mnie czeka. W każdym razie dzisiejszy dzień przeżyłam. Mogę sobie teraz jeść słodkie winogrona i ciasto, które córka mi wczoraj podrzuciła, bez obaw, że cukier mi podskoczy. Niech sobie skacze, krew już pobrana.
Nie dziwię się, że Tusk chodzi sobie samopas z psem na spacer, ale dziwię się, że Jarosław ciągle musi mieć obstawę? Dlaczego jeden podszyty strachem, a drugi jakoś się nie boi i ufa ludziom?
Paparazzi przyłapali szefa Rady Europejskiej, jak sprząta po psie. Pupil jego córki zapaskudził chodnik, jednak dla polityka nie był to problem nie do rozwiązana samodzielnie – donosi „Super Express”.

17 września 2019
Zabieram się do robienia przetworów, to konieczność. Jak w kogoś łupną reformy, to będą to emeryci, nie ma wątpliwości. Trzeba się przygotować. Kupiłam aronię, żurawinę, gruszki i jabłka i zaczynam przetwarzać. Przepisy trzeba wybrać sobie według gustu. Mam też pomidory na przecier. Wczoraj dostałam słoiki mniejszego formatu, gdyż litrowe są trochę za duże na porcję sosu. Przegapiłam czarną i czerwoną porzeczkę, ale nadrobię straty.

18 września 2019
Noc miałam trudną. To wina przegrzania, jako że wyjęłam już ciepłą kołdrę, aby nie marznąć. Chyba przesadziłam. Śniło mi się, że jasnowidz odnalazł na miejscu dworu kasetę ze zdjęciami dworu. Zgromadzili się na miejscu wszyscy zainteresowani, rodzina, telewizja, muzealnicy… Po przebudzeniu drżałam z emocji. Opowiadałam przy obiedzie sen córce, a ta zripostowała krótko: - Mamo, gdyby tam kogoś z nas zabrakło, miałby do końca życia już przechlapane! To prawda, miałby. Dla mnie byłoby to wydarzenie życia. Powodów do emocji mam więcej.
Dzieci i wnuki to wielka radość dla rodziców i dziadków. Mój wnuk dzisiaj poszedł na inaugurację roku akademickiego, uroczyste spotkanie wszystkich roczników na uczelni, przejęty i pełen nadziei na dobre i satysfakcjonujące studia. Jestem bardzo ciekawa wrażeń. Babcia jest bardzo przejęta.
Nie zawsze jednak wszystko idzie po myśli rodzicieli. Teraz gruchnęła w internecie wieść, że młody ksiądz, syn znanej postaci w polskiej polityce, spodziewa się potomka i to dlatego przeszedł na urlop bez ograniczeń czasowych. No i co wielkiego, młody, przystojny mężczyzna może się zakochać, a że dziewczyna w ciąży?! Takie ryzyko zawsze istnieje. Księża powinni mieć prawo zakładania rodzin! Celibat należy znieść! Bogu chyba bardziej by się podobało, gdyby księża żyli tak jak inni ludzie i mogli się cieszyć żoną i dziećmi. Problemem jest tylko sposób prowadzenia się małżonki – niewierząca chyba nie robiłaby dobrego wrażenia, ekscentryczka też by się nie nadawała, aby towarzyszyć mężowi. Musiałby już wybrać taką osobę, która nie przyniosłaby wstydu i była przykładem dla innych parafian, pomagała mu w pracy duszpasterskiej. Dużo zależy od męża jak zachowuje się żona, czy na jej licu gości uśmiech czy też smutek. Naprawdę współczuję temu młodemu człowiekowi i wszystkim księżom, którzy wiodą samotne życie na plebaniach w małych parafiach pod bacznym okiem wiernych.

19 września 2019
Najtrudniej jest akceptować ludzi dwulicowych. Zdaję sobie sprawę, że każdy ma ciemną drugą stronę księżyca, ale chociaż stara się postępować uczciwie na miarę swoich możliwości. Królestwo Niebieskie nie stoi otworem dla każdego i nawet modlitwa nie zawsze otwiera do niego drogę.
„Franciszek zwraca uwagę, że deklarowanie się jako katolik i chodzenie na mszę świętą to za mało, żeby uważać się za dobrego człowieka. Papież zdaje sobie sprawę, że część mówiących w ten sposób osób, wcale nie żyje według 10 przykazań. I głośno o tym powiedział.”
Okłamuje się wtedy siebie i Boga. Kręta droga też niekiedy prowadzi do celu, ale na którymś zakręcie trzeba usiąść i pomyśleć dlaczego tak się dzieje. Szkoda naszego czasu na robienie zła.
Jak komuś życie krzywo się ułożyło (...) i jest sam, to robi się trochę dziwny i nieraz głupie pomysły przychodzą mu do głowy. Irena Jurgielewiczowa
Nie chcę pisać wprost o co mi chodzi, ale z góry wybaczam ludziom czynienie złośliwości, widocznie brakuje czegoś w życiu. Litościwie na to spoglądam. 

20 września 2019
Odebrałam wyniki niosąc je z pietyzmem do lekarza, bardzo miłej i skutecznej pani doktor. Były naprawdę oszałamiające, jestem zdrowa jak rydz! Opłaciło się nie opychać słodyczami, nikt nie będzie mnie teraz leczył na cukrzycę, której panicznie się boję, zbyt uciążliwa i droga w użyciu. Dolegliwości mniejszej rangi ustąpiły, rehabilitacja swoje też zrobiła i teraz tylko aby utrzymać formę trzeba zacząć chodzić na spacery, których serdecznie nienawidzę. Może spróbuję zakochać się w wietrze, gonić go po parkach i lasach, gdyż obawiam się, że nawet wiatr będzie uciekał przed osiemdziesięciolatką prawie że już. Ja go jednak dopadnę, zmuszę do wyznania uczuć, jakie by one nie były, i będzie musiał zostać ze mną na dobre i złe. Niech wie, że w każdym wieku można kochać, a że coś ulotnego i nie dającego się objąć, nie szkodzi, zdobycz warta zachodu. Wierszydełka latają mi po głowie, ale nie mam odwagi pisać… Boję się też, że jestem zbyt zdrowa i mój żywot się przedłuży, a już przecież mam wszystko rozplanowane.
Przeciery, dżemy i powidła zrobione, pochowane i teraz, jak trochę odpocznę od kuchni, zabiorę się za sałatki warzywne, gdyż nie wymagają gotowania. Nic już gotować nie będę w tym roku! Jeden słoik pękł, na szczęście w garze, nie wyrządzając szkody. Traktuję to jako ostrzeżenie. Byłam już ofiarą wybuchu lata temu, ale jednak. Kosztowało mnie to miesiące leczenia, ale jakoś przywrócili mi twarz do stanu używalności, jednak ręka, mniej hołubiona, nosi ślady do dziś. Sama sobie byłam winna. Zawsze wyjmował słoje mój zeszły mąż, ale że był mecz i już, już mieli wbić gola, powtarzał tylko – jeszcze chwilkę, a ja miałam już nerwy napięte do granic wytrzymałości, słoików zostało jeszcze sporo i trzeba by było zarwać noc, a na to nie miałam ochoty, więc sama zabrałam się do dzieła. Skończyło się to tak, że spędziłam noc w szpitalu i wiele dni na leczeniu obrażeń. A przecież mogłam chwilkę poczekać, może nikomu nic by się nie stało. Popędliwość nie popłaca.
Moja koleżanka też robiła przetwory, wstawiła słoje do kociołka i postawiła na kuchni, tyle tylko że zapomniała wlać wody i wszystko wybuchło doprowadzając kuchnię do stanu okrutnego zniszczenia. Także się zdenerwowała na małżonka nie wyrażającego chęci współpracy w chwili uniesień sportowych. Mieli z kuchnią masę pracy, ale chociaż nikt nie poniósł uszczerbku na zdrowiu. Sport to utrapienie i zakała ludzkości.

21 września 2019
Wczoraj rozpoczęto sezon grzewczy! Życie nabrało rumieńców, ciepło rozlało się po mieszkaniu, wstąpił we mnie duch mocy. Wczoraj, gdyż dzisiaj rozleniwienie wzięło górę. Może zapomniałam, że obowiązki domowe, społeczne i intelektualne powinny stać na pierwszym miejscu aby życie miało jakiś sens? Miałam iść na grzyby, ale trochę nie wyszło, siedzę więc i słucham Mozarta, bo lubię i niech nikt mi nie podsyła nagrań Bacha, Vivaldiego, Beethovena... nie dla mnie ten poziom. Może coś jeszcze z siebie wyduszę, albo zbiorę się w sobie i pojadę do sklepu z obuwiem. Sklep CCC się odezwał, że klubowicze mogą nabyć buty 20% taniej. Pieniędzy mi nie staje, ale butów też nie mam. Przejrzałam wczoraj stan posiadania, dwie torby wylądowały w koszu, gdyż zajmują tylko miejsce, a ja od lat w nich nie chodzę i trzeba uzupełnić braki. Zobaczę, co zrobię. Do zadań bojowych to ja się  raczej nie nadaję.
Dzisiaj Światowy Dzień Choroby Alzhaimera. To schorzenie budzi we mnie grozę, jeszcze większą niż cukrzyca, tym bardziej, że nie bardzo daje się leczyć.
"Zapomniałeś o umówionej wizycie u lekarza, nie możesz przypomnieć sobie nazwiska sąsiada, zapomniałeś telefonu wychodząc z domu – któż z nas nie miał podobnych zdarzeń i czy są to powody do zmartwień
Choroba Alzheimera to spowodowana jest stopniowym obumieraniem komórek nerwowych co prowadzi do obniżenia sprawności intelektualnej i upośledza funkcjonowanie osoby chorej. Do tej pory nie zarejestrowano leku, który w pełni odpowiadałby na problem zatrzymując rozwój choroby."
Jednak znalazła się dobra dusza, idę na grzyby. Hurrra!
„Góry i pagórki wybuchną przed wami okrzykami radości, a wszystkie drzewa polne będą klaskać w dłonie."

22 września 2019
Ponad trzy godziny chodzenia po lesie… Pogoda, owszem, piękna, ale zbiór godzien litości. Nie roniłabym łez, gdyby las dał każdemu po równo, ale tak nie było. Byliśmy w trzech miejscach, pół powiatu objechane, ale grzybów nie uświadczyłam. Podchodziłam do grzybolubnych i pytałam, jaki mają zbiór. I mieli! Jeden pan z dwójką dzieci zaprezentował dwie siatki w bagażniku, pełne! Co prawda pośledni gatunek grzybów, ale były. Inni mieli tyle, co ja. W czym więc rzecz – znajomość miejsc gdzie bywają grzyby, szczęście grzybne, psi węch w wykrywaniu zbiorowisk runa leśnego, nie wiem. Ci z pustymi koszami, kiwali tylko głowami i ubolewali przyrzekając, że wrócą tutaj jeszcze i pokażą, co potrafią. Ja też wrócę, gdy pogoda dopisze. Ja wam pokażę, co potrafię, ukryte czarne łepki! Wyskubię choćby spod ziemi, ale do domu nie wrócę z pustymi rękami. Jestem rozżalona, naprawdę. Tak się starałam, schodziłam kilometry lasu i nic. Nieszczęsna staruszka, która tak naprawdę nie jada grzybów, ale lubi je zbierać. Suszę teraz te ochłapy, tak naprawdę to szkoda prądu, ale nie zmarnuję mojego trudu, ususzę i schowam na pamiątkę.