Są sprawy, które mnie bolą. Toruński teatr pod koniec miesiąca wystawia spektakl z udziałem Sthura, Jandy i Gogolewskiego . Ceny biletów, bagatela 195 złotych, a  jaskółka 100.

 http://www.teatr.torun.pl/aktualnosc-402-niecodzienne_wydarzenie_teatralne_w.html

Czy mnie na coś takiego stać?! Zdecydowanie nie! Taka okazja. I to mnie boli.

Na święta moja szkoła sypnie jakimś groszem, ale przecież nie wydam wszystkiego na bilet do teatru, gdyż chyba dużo więcej nie będzie. Dobre i to. Wiosenne porządki też kosztują i czas już się za nie zabrać. Zrobię sobie plan pracy abym na święta jakoś funkcjonowała.  Muszę  ukochaną tradycję uszanować.
 

Odnośnie wczorajszej oferty, chętnych nie ma. Ci, którzy pisaliby się, nie mają siły, a młodsi nie mają ochoty. I chwała Bogu!!! 

czwartek, 3 kwietnia 2014
Kołowrotek emerycki od rana, a właściwie od nocy. Przeniosłam się do sypialni, gdyż już nie wykorzystuję kaloryfera w nocy. Mogę się teraz wyspać na moim najlepszym z łóżek. Pozornie, jako że rury jeszcze ciepłe, ludzie mają małe dzieci, grzać trzeba. W nocy temperatura spada przecież poniżej zera. Problem w tym, że u nas we wieżowcu w środkowym pokoju rury śpiewają po nocach! Stukotki, pukotki, rzężenie i stękanie rurowe… Nie zaśnie się, żeby nie wiem co. Spokój jest dopiero, gdy zupełnie zaprzestaną grzania. Był już hydraulik, rozkręcił cały kaloryfer, nic nie znalazł i jest jak było. Sąsiadka u góry ma ten sam problem, wyżej nie wiem, gdyż nie znam ludzi. Kupię sobie chyba zatyczki do uszu albo głowę owinę grubym szalem!
Dzisiaj miałam wizytę u lekarza rodzinnego. Czekałam na nią dni cztery… Bez komentarza. Spotkałam w gronie oczekujących moją sąsiadkę, trochę pogawędziłyśmy, w sprawie „Pasji” według objawień K. Emmerich także. Zabrałam ze sobą „Politykę” do poczytania, aby się nie nudzić, ale nie przeczytałam więcej niż jedną stronę. Moja współtowarzyszka z drugiej strony podjęła temat Ukrainy, widoczny na obrazku. Dowiedziałam się, o czym podobno wszyscy wiedzą, tylko nie ja, że konflikt na Ukrainie to początek wojny światowej, są na to przepowiednie. Mam nadzieję, że nie wszystkie przepowiednie muszą się sprawdzić.
Jakby tego było mało, w aptece, gdzie poszłam zostawić super kasę, leki mam coraz droższe, spotkałam moją przemiłą sąsiadkę zupełnie przypadkowo przecież i dostałam prezent, ową „Pasję” polecona mi wcześniej przez mojego internetowego kumpla. Zdążyła już gdzieś ją zakupić. Bardzo się ucieszyłam, ale nie chciałam przyjąć bez zapłaty. Dobrze to nie wyszło, gdyż wsunęłam jej do kieszeni pieniądze. Powiedziała, że się na mnie obrazi. Trudno, zobaczymy co z tego wyjdzie. Ja mam swój emerycki honor i nie mogę niczego przyjmować ot tak sobie. Boso ale w ostrogach, jak mawiał nasz pisarz rodzimy.
Już odetchnęłam po przygotowaniu obiadu i kompletnym przemeblowaniu sypialni, aby być dalej od rozśpiewanego i rozpaplanego kaloryfera, a właściwie rur doprowadzających ciepło. Jeszcze muszę wyciągnąć maszynę do szycia, odwlekam i odwlekam, ale muszę się z tym uporać, gdyż Luis znowu zagości u mnie, a to zawsze nowe obowiązki.

piątek, 4 kwietnia 2014
Jaka smutna wiosna tego roku, ostry wiatr zacina i zamróz rozkłada się na trawach wokół. Kwiaty skurczyły się na drzewach, brak woni nie mami pszczół i trzmieli, gorzki zapach śliw zamknięty w kielichach, w górnych partiach nieba  fruwają dzisiaj anieli. Idziemy z Luisem zziębnięci, skuleni, wzdłuż krawędzi trawnika, mija nas chłopak na czarno odziany, dredy do pasa, rękaw króciutki, z plecakiem ogromnym pomyka. Może jutro będzie cieplej, może bardziej wiosennie, poczujemy wiosny wonie i zrobi się wszystkim przyjemniej.
Luisek nakarmiony i wyczesany śpi teraz skulony na dywanie, ja też do pracy się zabiorę, gdyż na nic zda się narzekanie. Widać, że nie mam zbytniej ochoty, aby ze ścierką biegać po domu, gdy już tak trzeba, to posprzątam, nie wyżalę się na monotonność zajęć, nie mam komu.
Spałam dzisiaj bez stresu, od stukania rur oddalona, wypoczęta jestem ale ochota do pracy we mnie jeszcze nie jest chyba rozbudzona. Pisać też mi się nie chce, przecież piątek dzisiaj, a piątek to zły działań początek…
Dosyć użalania się nad sobą, zrób zakupy staruszko, zmobilizuj się do działania, moc jeszcze jest przecież z tobą i do pracy cię nakłania. Jazzman w tle tak słodko pieści klawisze, nie wyłączaj muzyki, śledź cienie trzmieli za oknem i ciesz się tym, co masz, bo nie wiesz kiedy i to stracisz, a pławienie się w niebycie międzygwiezdnych przestrzeni może cię tak zbytnio nie zachwycić.

 

sobota, 5 kwietnia 2014
Osobiście nie wątpię w istnienie światów równoległych! Teraz naukowcy nareszcie też się nad tym problemem pochylają. Prowadzą badania nad istnieniem hadronów. Doświadczyłam dzisiaj snu, który jak nic był przeciekiem grawitacyjnym. Zaistniałam w zupełnie nowej rzeczywistości, dzięki Bogu tylko we śnie. Być może teraz jakaś ja żyje życiem podobnym do mnie, ale może już w przyszłości, a może w przeszłości, gdyż przecież różnica czasowa może istnieć. Ile to razy sekundy zadecydowały o naszym być lub nie być, gdybyśmy tam byli jakże inaczej wszystko potoczyło by się… Lepiej by było, gdyby mój sen byłyby zaczerpnięty z przeszłości, wtedy nie doświadczyłabym już takich przeżyć obecnie.
Niesiemy  niekiedy posłannictwo, obciążenie rodzinne… Nad tym też trzeba się zastanowić. Jestem istotą wędrowną, pracowałam i mieszkałam w wielu miejscach i nigdzie miejsca nie mogę zagrzać. Teraz już mnie też korci przeprowadzka, gdybym miała pieniądze, zrobiłabym to jak nic. Nie o tym jednak chcę pisać.
W zaraniu mojej pracy zawodowej spotkałam ludzi, których los mnie zastanawia i do dzisiaj o nich pamiętam. Dwoje młodych ludzi, super para, kochało się i chodzili ze sobą. Raptem gruchnęła wieść, że się rozstali. Rodzina próbowała ich jakoś pogodzić, ale się nie udało. Każde z nich znalazło nowego partnera w tempie błyskawicznym, ale jacy to byli ci wybrańcy? Przypadkowi, chętni, bo jakże by inaczej, i niezbyt atrakcyjni. Śluby odbyły się w ciągu miesiąca. Chłopak został na miejscu i męczył się z kobietą, z którą nawet nigdzie ni wychodził razem, nawet do kościoła. To był bardzo uczciwy człowiek, trwał przy żonie, ale szczęścia w życiu nie zaznał. A ta nieszczęsna kobieta, która stała się ofiarą, żoną wypełniającą tylko obowiązek rodzenia dzieci i pracy w domu? Jej było mi żal najbardziej!

Jego była dziewczyna wyniosła się do męża, pożal się Boże nad jej losem, taki partner, to lepiej aby go wcale nie było! Wiem o tym, gdyż jej były chłopak interesował się jej losem i wszystko wiedział na bieżąco. Dzieci w jednym i drugim związku były bardzo udane, ale powieliły los rodziców. Jedna z dziewczyn uciekła sprzed ołtarza, druga wycofała się ze związku z lubym, ale nigdy z nim nie zerwała kontaktów, mimo, że ten założył już rodzinę i z nim miała dziecko. Nie będę już pisać o innych potomkach, każde z dzieci znajdowało partnera, zostawiało go i zawierało inny związek, w którym było bardzo nieszczęśliwe. Nie wiem jakie są losy ich potomstwa, gdyż nie mam z tymi ludźmi żadnego kontaktu. Można by powiedzieć, powielili błędy rodziców, ale dlaczego tak gremialnie… Coś w tym wszystkim jest. Może są silnie powiązani ze światem równoległym, gdzie wybory już się dokonały, a oni nie nadążają, albo odwrotnie. Chyba nie trudno się domyśleć, że takie problemy miałam też w moim śnie.

poniedziałek, 7 kwietnia 2014
Nie bójcie się niepotrzebnie! Zawsze jakoś będzie. Wczoraj do południa oddałam się kontaktom towarzyskim, a popołudnie poświęciłam na szukanie informacji o Miłkowicach. Nie trudno się domyśleć, że nic nie znalazłam. Muszę chyba podjąć decyzję na poziomie swoich możliwości, uporządkować wszystko i zabrać się za inne działania. Pradziadek był ostatnim właścicielem dworu, i dlatego chyba mnie wybrano abym wyrównywała jakieś długi wdzięczności. Kto to wszystko potrafi objąć rozumem. Tutaj, w moim teraz mieście B. spotkałam krewną w lini prostej Bogdańskich! Czy to jest przypadek?! Będę naprawdę zamykać sprawę. Kupię sobie w stosownym czasie drukarkę, gdyż strona w każdej chwili przecież może wystąpić z propozycją płatności i na tym zakończę działania. Myślę, że zrobiłam co było możliwe.
Słońce uniemożliwiło mi prace przyokienne i dlatego poszłam załatwić to i owo, a że przy okazji natrafiłam na buty takie pół na pół, wiosenno-letnie, szykowne, wygodne, w sam raz dla staruszki, nabyłam więc je, aby dać już mojej córce święty spokój w sprawie biegania po sklepach. Rajstopy też kupiłam, jedne cienkie, drugie ciut grubsze, ale te cienkie upłynnię, gdyż zbyt wiele odsłaniają, a przecież pokazywać się powinno to, co mamy w miarę dobrze wyglądające, niedobory lepiej ukryć. Co będzie w święta nie będę teraz myśleć, nikt z zewnątrz na talerze nie będzie zaglądał, a ja muszę się jakoś prezentować. Chyba teraz już mogę zacząć. Wyżaliłam się i jest mi lżej.

8 kwietnia 2014
Dopiero minęło osiem dni, a u mnie z kasą coraz gorzej… Co to będzie do świąt??? Dzisiaj umyłam jako ostanie okno balkonowe, w pośpiechu, aby zdążyć przed słoneczkiem. Ja już wiem co to znaczy myć szyby w blasku jasnych promieni. Zdążyłam. W międzyczasie moczyłam firanki i partiami prałam. Powiesiłam, zakończyłam i mam to z głowy. Zastanawiam się tylko jak długo, ja staruszka 73-letnia, będę mogła stać na parapecie aby wieszać te nieszczęsne szmatki na oknie?! W sypialni nie mam stołu, a na drabince czuję się niepewnie, wolę już parapet. Próbowałam funkcjonować bez firanek ale jakoś nie potrafię. Zasłony już zdecydowanie odrzuciłam, wystarczą mi rolety, okno muszę mieć jednak zasłonięte. Proszek do prania firanek nie jest tani, do czyszczenia dywanów też. Okna myję tylko płynem do mycia naczyń. Myję, ściągam ściągaczką, czyszczę specjalną ścierką wchłaniającą wilgoć i poleruję spranymi ręcznikami. Nie osadzają się kłaczki na szybach.
Przeczytałam ostatnio informację która mnie zastanowiła i korci mnie dniem i nocą. W hospicjum para zawarła związek małżeński. Pani tak gorliwie opiekowała się obłożnie chorym staruszkiem, że zdecydowali się w obliczu jego śmierci na ślub. Taka spóźniona miłość, ale jaki był powód jej legalizowania?! Może ta pani miała nieodpowiednie nazwisko i chciała je sobie zmienić, a może ten pan miała dobrą emeryturę… Każdy powód był dobry.
Ja do hospicjum się nie nadaję, gdyż mam kłopoty z obcowaniem ze śmiercią, ale gdyby tak zawrzeć zdalnie związek i zyskać tylko emeryturę? Bardzo by mi się taka zwielokrotniona przydała. Mogłabym zobowiązać się do modlitwy za duszę odchodzącą. Co prawda nigdy takiej możliwości nie brałam pod uwagę, to znaczy ponownego małżeństwa, gdyż wierna jestem aż po grób, ale teraz, gdy mam takie kłopoty i ciągle nowe pomysły, które zdecydowanie wymagają nakładów finansowych, zaczynam wątpić czy dobrze zrobiłam nie rozglądając się za kimś, kto miałby dochody poprawiające moją kondycję finansową. Teraz już za późno, ten mój wiek! Jestem zdecydowanie zbyt leciwa.Zyskałam kilka lat wolności, ale te nieszczęsne pieniądze... Mam więc tylko jedno wyjście, oszczędnie gospodarować kapitałem, jaki mam. Trudno. Że też inne kobiety mają takie szczęście. 

 

środa, 9 kwietnia 2014
Niekończąca się praca podzielona na raty, abym nie była zbyt obciążona fizycznie, nastraja mnie nieco nostalgicznie, a nawet filozoficznie. Docieram do najskrytszych zakątków i dziwię się, że takie przedmioty jeszcze trzymam. Postanowiłam na specjalnym wieszaku wystawić wszystkie torby służące do obsługi mojej osoby jako klientki sklepów, bywalczyni przybytków sztuki i modlitwy, a także uczestniczki wycieczek i spacerów. Nazbierało się tego sporo. Część zdecydowanie zutylizowałam pakując do torby i wynosząc do specjalnie w tym celu ustawionych skrzyń, resztę uwidoczniłam. Patrząc na nie zastanawiam się czy są piękne czy brzydkie. Niektóre nie są ani takie ani takie, są jednak przydatne i w miarę ładne. Jedna budzi moje przerażenie. Jest dosyć dużego formatu, popielata, z licznymi kieszonkami i przegródkami. Nosiłam w niej w swoim czasie rozliczne dokumenty notarialne. Trzeba przyznać, że sprawdziła się znakomicie, nie wiadomo do końca czy torba czy ja, ale jej nie wyrzucę, na wszelki wypadek. Nigdy nie wiadomo co jeszcze przede mną.
Znalazłam w niej kartkę z notatką, która mnie zastanowiła – w żadnej nawet złamanego grosika – „trzeba kochać własne pragnienia”, „głuchota kamieni”, „dominikanie – psy pana”. Kiedy ja to pisałam? Między spotkaniem z notariuszem a pobytem w sądzie? Dlaczego, o czym wtedy myślałam? Nie mogę sobie w żaden sposób przypomnieć. Podszewka torby jest cała pokreślona długopisami, ale to torba służąca do pracy, nosi więc ślady użytkowania, trudno aby była nieskalana. Tłukła się ze mną po Polsce i nigdy nie stawiała oporu. Moja urzędowa torba!
Zaglądam niekiedy, uczciwie mówiąc dosyć często, na pewien portal, gdzie pisze poeta kojarzący mi się z moją torbą, użyteczny ale bez polotu, praktyczny, bystry obserwator i co najważniejsze, lubiący wieś. Poeta z niego żaden, albo udaje zniżając się do poziomu najbardziej nieudolnych, ale ja go lubię, gdyż mnie śmieszy. Na szczęście się go nie boję tak jak mojej torby, gdyż on nie wie, że ja czytam jego utwory. Torbę zachowam, poetę będę czytać, a teraz zabieram się za czyszczenie dywanów. Wszystko już przygotowane, dywany odkurzone, meble odsunięte tylko należy wykonać co należy.

piątek, 11 kwietnia 2014
Drugi już dzień spędzam w przychodni za sprawą mojego nadgorliwego kolegi, który cierpi na cukrzycę i jest na tym tle przewrażliwiony. Wręcz zmusił mnie do badania. Wczoraj już z tej racji miał nieprzyjemności i to jeszcze nie koniec, wszystko zależało będzie od wyników w poniedziałek. Ostatnio z cukrem u mnie nie było najlepiej, tak na granicy wytrzymałości. Poprosiłam o skierowanie i dostałam. Wczoraj wizytę w przychodni zakończyłam niepowodzeniem, gdyż poszłam zbyt późno. Dzisiaj z wiatrem w zawody goniłam autobus aby być szybciej i byłam zbyt szybko, musiałam czekać. Najpierw ukłucie w palec, no jakoś poszło, później pobranie krwi z żyły i wypicie słodyczy ponadwymiarowej z glukozy, jeszcze teraz jest mi niedobrze… Po dwóch godzinach znowu pobór drogocennego płynu i w poniedziałek wyniki. Podejrzewam, że ja nie mam cukrzycy. Glukometr wydał mi ocenę w normie, ale od kilku dni nałożyłam sobie szlaban na słodycze, nie dałam się skusić, mimo że jakieś tam zapasy czekoladowe mam. Po dzisiejszych przeżyciach nie chcę wiedzieć w swoim domu ciast, tylko w święta, bo przecież coś tam wtedy musi być. Nie, nie, nie, ja takiej choroby sobie nie życzę, nie będę nadużywać i nie będę mnie kłuć.
Dwie godziny czekania też nie było zachęcające. Na szczęście miałam miłego towarzysza niedoli i przegadaliśmy cały czas, gdyż inaczej bym chyba tam sczezła. Załatwiłam też ze spółdzielnią sprawę pukających po nocy rur, a także licznika pomiaru ciepła, który wczoraj podczas mycia kaloryfera w łazience się „omsknął”. Mają dzisiaj przyjść i założyć nowy, ale jestem 22 złote do tyłu, jako że to stało się w moim domu i ja byłam przyczyną awarii. Dobrze, że już to wszystko mam za sobą, a pana z przychodni pozdrawiam. Nie trudno zgadnąć, że w czasie tych dwóch godzin wprowadziłam go w sprawy moich stron internetowych i zaprosiłam go tutaj do odwiedzin. Zobaczymy czy się odmelduje. Żeby nie było, do głosu też go dopuściłam!!!
Dzisiaj robię sobie przerwę w pracach, jako że jestem wyczerpaną, bladą i zmaltretowaną rekonwalescentką. Dobrze, że już nie mdleję tak, jak to drzewiej bywało. Oddam się lekturze i wypoczynkowi, oczywiście jak zdołam wytrzymać.

 

 

Zastanowił mnie komentarz mojej miłej koleżanki internetowej stwierdzający, że podaję tutaj dokładny opis mojego życia - Ma się wrażenie jakby czytający zaglądał w okno czy oglądał fotografię, czy tak jakoś… Nie, to nie jest prawdą, gdyż ja wybieram tylko jeden wątek, który rozwijam. Gdybym pisała wszystko o czym myślę, mówię i co robię, to codziennie powstawałby tutaj tekst nadający się na książkę. Mam bardzo bogate życie wewnętrzne i wiele przemyśleń, ale staram się zawężać tematykę. Wobec powyższego od dzisiaj jasno będę sobie stawiała cele. Tematem dzisiejszego wpisu będzie ŁYŻKA.
Każdy łyżki musi mieć, gdyż jest to sztuciec stołowy do pobierania pokarmów. Nikt nie je ręką, no chyba że nikt nie widzi, wtedy gorące fasolki wybiera się ukradkiem z garnka palcami… Dzisiaj więc w  aspekcie łyżki będę rozpatrywała temat.
Jako że jestem nieco osłabiona, rano postawiłam na balkon. Wydawało mi się, że to łatwizna. Sprzątałam więc wszystko dokładnie na świezym powietrzu, w żrących promieniach słońca, tonąc w kroplach potu - na czole. Nie tak to sobie wyobrażałam! Mam do posprzątania sześć pomieszczeń plus balkon. Zakończyłam jednak z powodzeniem podjętą dzisiaj pracę. Ponieważ zamówił się  gość, muszę siedzieć w domu i czekać. Aby nie marnować czasu postanowiłam więc po lekkim posiłku, który był konieczny dla ratowania mojego osłabionego organizmu, zabrać się za porządkowanie szuflady ze sztućcami. Byłby to krok do przodu, gdyż  po niedzieli przystąpię do sprzątania kuchni.  Wyjęłam z szuflady „to coś z przegródkami”, nie wiem jak to się nazywa,  i oszołomiła mnie ilość złożonych tam łyżek i innych narzędzi stołowych. Nazbierało się tego przez lata! Odszukałam także wszystkie sztućce ozdobne przeznaczone na wielkie wejścia … i osłabłam w zapale. Samych łyżek i łyżeczek naliczyłam ponad sześćdziesiąt. Część z nich to narzędzia posrebrzane - mimo,  że starannie owinięte i umieszczone w specjalnych woreczkach i tak przed użyciem wymagają specjalnego czyszczenia i polerowania, a ja słaba jestem. Zostawiłam więc wszystko na jednej z szafek, starannie ułożone,  i zabiorę się za nie po południu,  albo po niedzieli.

Trochę tracę zapał do pracy, gdyż wygląda na to, że na święta pojedziemy do kurortu!!! Ja nie mam szczególnej ochoty, ale inni mają i co ja mam zrobić?! Jak się wyłamię, popsuję wszystkim upragnione dni wypoczynku. Myślę sobie, to przecież nie jest wigilia, poświęcić pokarmy mogę też tam, gdzie mnie wiatry zwieją. Takie to czasy nastają. Mam cichą nadzieję, że jeszcze wszystko się jakoś domowo ułoży, a jak nie, to pojadę. Może i lepiej, uniknę przygotowań, ale te łyżki doczyszczę i schowam  - do następnego użycia.