Zdjęcia, które zostały udostępnione przez Elżbietę Michałowicz, spędzają mi sen z powiek. Mają wartość archiwalną. Na jednym z nich jest grono najstarszych działaczy i założycieli OSP Miłkowice – data założenia 1916 rok. Prezentują zakupione z własnych funduszy instrumenty dla orkiestry strażackiej. Mój tato miał wtedy 6 lat! Widzę jakieś podobieństwa, ale to są tylko przypuszczenia, ja tych ludzi przecież na oczy nie widziałam. No może jest tutaj Piotr Stępniewski, ten w mundurze, ale go pamiętam jako starego człowieka, skąd też mogę widzieć jak wyglądał w młodości?! Jana Zielińskiego też widziałam, chyba, jako wiekowego staruszka, Gdyby tutaj ktoś zaglądał z Miłkowic czy okolicy, może pochyli się nad tymi zdjęciami. Dla mnie to naprawdę ważna sprawa. Gdyby udało się ustalić jedną czy dwie osoby, to już by było coś. Publikuję tutaj to zdjęcie, pełna nadziei, że może ktoś z rodziny rozpozna tutaj swoich bliskich. Reszta zdjęć na stronie Nowości
milkowice.pl.tl/Nowo%26%23347%3Bci.htm

piątek, 2 października 2015

"Aniołowie Stróżowie realnie istnieją. Ich zadaniem jest opieka nad nami od narodzin do śmierci – mają nas chronić przed złem i prowadzić ku dobru. Nie zapominajmy zatem o częstej modlitwie do naszych duchowych opiekunów. Na ile człowiek odczuwa wyjątkowość swojego Anioła - czy Anioła innej osoby - jest silnie uzależnione od stopnia rozwoju jego pojemności duchowej, a to uwarunkowane jest oddziaływaniem łaski (którą zsyła Bóg), chęciami danego człowieka - wiadomo, jeżeli się czegoś nie chce, to nie da się tego zrobić - bądź uwarunkowane to może być czyjąś modlitwą (a więc staraniami innej osoby, która wyprasza określone łaski dla człowieka, którego darzy miłością)."
Doświadczam tej opieki i dziękuję za nią serdecznie.
A oto prezent, który dzisiaj otrzymałam. Kto otacza mnie  płaszczem swej opieki, choć czasami bywa, że bywa mniej anielski?  Nie będę się czepiała drobiazgów…
Spostrzegłam pierwszy siwy włos na twojej skroni… 
"Aniołowie", no prawie,  na tej ziemi bywają. To takie stadium przygotowawcze na etapie rozwoju duchowego. Nie wszystkim to  dobrze wychodzi, ale ważne, że się starają... Że też do  mnie nikt nie powie - Mój aniele!

niedziela, 4 października 2015
Wczoraj było grzybobranie, a właściwie chodzenie po lesie. Od rana mrozik ścisnął ziemię. Marzły mi ręce, ale w południe było już gorąco, trzeba było rozluźniać bluzę. Grzybów jak na lekarstwo, ale to było do przewidzenia – mróz i susza nie sprzyjają wzrostowi grzybów. Na dodatek ciągle słyszałam w tle ,, Kto dzisiaj co znajdzie?!” To mnie trochę rozstrajało, bo niby nic nie było, a jakieś tam prawdziwki i podgrzybki się trafiały. Po wysuszeniu zbiory skurczyły się do jednego krążka na suszarce, ale to zawsze coś.
Dzisiaj przygotowuję dania z cieciorki. Cieciorka to mój ulubiony „groch”. Zrobiłam na obiad z połowy danie z pomidorami, papryką i przyprawami do makaronu i warzyw, a z drugiej połowy humus z oliwą, czosnkiem i cytryną. Żywię poważne obawy, że zanim będzie obiad połowa przysmaku zniknie. Lubię to co lubię, ale jak nie lubię, to może stać i nie ruszam, no chyba że głód wymusi na mnie zmianę kierunku działania. Popołudnie dzisiaj będzie pracowite, zostaję w domu i działam. Tak ładnie jesień nam się ścieli do serc, ale trudno, trzeba, to trzeba. Jutro znowu zmagania ze służbą zdrowia.

wtorek, 6 października 2015
Do tej pory nie byłam pewna czy nie jestem śledziennikiem. Tacy ludzie wmawiają sobie to i owo. Przeprowadzone badania - jedno z nich chyba cudem przeżyłam!, wykazały, że mam prawo czuć się staruszkowato, więc żadne to tam marudzenie, ale zdrowy osąd człowieka znad krawędzi. Oglądałam spektakl „Hitler przed sądem”. Nasunęły mi się wnioski dość radykalne i przystające do wielu obecnych sytuacji:
- Jaki jest powód, że ludzie nie słuchają mądrych i rozsądnych osób, tylko imponują im krzykacze i „przekonywacze” dla których najważniejszą sprawą jest zdobycie władzy, a nie dobro społeczne.
- Największe iluzje odpowiednio podane znajdują zwolenników.
- Niestety, nie zawsze większość ma rację. Najlepiej słuchać głosu własnego sumienia.
- Każdego można stłamsić, gdy zabierze się do tego konsekwentnie i z premedytacją.
- Nic na świecie nie jest dane raz na zawsze, wszystko kiedyś się kończy.
Obecnie prowadzę długie i dociekliwe rozmowy w celu wyjaśnia spraw historii regionalnej, gdyż może jeszcze mnie się to uda, choć nie ma pewności. Nie byłoby tych problemów, gdybym zabrała się do tych działań za życia moich rodziców. Niestety, żyłka badacza i odkrywcy uwidoczniła się u mnie dopiero u schyłku życia. Ostatnie zdjęcia mnie podekscytowały. Dobrze, że je ujawniono, wzbogacą wiedzę o życiu poprzednich pokoleń. Nasze archiwum rodzinne zgromadził wujek, kiedy umarł nikomu się nie przypomniało, aby się o nie upomnieć, a teraz kiedy i ciocia nie żyje, nie wiadomo gdzie tego wszystkiego szukać. "Nihil aeternum est" - nic nie jest wieczne, ale przecież można wszystkiemu trochę przedłużyć trwanie, gdy ma to jakiś sens.

To pierwszy rzut uczniów po wojnie, zróżnicowne roczniki. Dlaczego aż tylu nauczycieli? Jak oni się nazywali. Na pewno istnieje spis nauczycieli, ale jak do nie go dotrzeć. Gdzieś tam błąkają mi się nazwiska Wincior, Pytasz, ale kiedy oni uczyli w Miłkowicach? Ja sięgam pamięcią do mojej pierwszej nauczycielki, absolwentki Uniwersytetu Wileńskiego, którą czas powojenny osadził w naszej szkole. Ale jak było w latach 1945-1947 nie wiem... i najgorsze, że nie żyje już nikt, kto pamięta te czasy. Oj, dolo moja, dolo.

7 października 2015
Zarwałam dzisiaj poranek, gdyż do drugiej prawie czytałam, aby skończyć „Religa. Biografia najsłynniejszego polskiego kardiochirurga" napisaną przez Judytę Watoła i Dariusza Kortko. To był wspaniały człowiek, święty! I to wcale nie jest przesada.

Zbigniew Eugeniusz Religa był wybitnym kardiochirurgiem, prowadził szereg pionierskich, jak na polskie warunki, programów naukowo-badawczych w dziedzinach transplantacji serca i płuc. Wraz ze swoim zespołem medycznym, dokonał pierwszy udany zabieg transplantacji serca w Polsce. Prowadził działalność polityczną, był ministrem zdrowia w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza.
Był bezpośredni, szczery, pogodny, ufny. Cenił i szanował wszystkich ludzi, dzielił się wiedzą, umożliwiał awans. Ale też za dużo pił, palił, klął. Żył i pracował z pasją, nie bał się wezwań i zasłużył sobie na wieczną pamięć. Oto jego zasady, od których nie odstępował:
Dekalog, który ma kilka tysięcy lat, przyjęła znaczna część ludzi na świecie, w tym również ja. Ale to nie ma nic wspólnego z wiarą. Nie trzeba być wierzącym, by przestrzegać dekalogu. Myślę, że ja przestrzegam tych zasad bardziej niż niejeden wierzący. Ja je w pełni akceptuję. Bo to nie jest tak, że ateista wszystko może, że żadne normy go nie obowiązują. Żyje wśród ludzi, ma wobec nich zobowiązania i dlatego właśnie przyjąłem dekalog. Ale nie ma w tym nic religijnego.
Wspaniale potrafił skupiać wobec siebie ludzi. To jest talent. Bywają mężczyźni, którzy mają zawsze wokół siebie grono wielbicielek, on miał przyjaciół, wiernych współpracowników, ufał im i oni darzyli go zaufaniem i wiernie przy nim stali. Pogrzeb jego zgromadził tysiące ludzi, on wielu uratował życie. Najbliższy przyjaciel,  Jan Sarna,  zakończył swoją mowę pożegnalną na pogrzebie słowami wypowiedzianymi w śląskiej gwarze: „Patrz tam jako, Zbyszek, patrz tam jako.” Nie bardzo wiedziałam co oznacza ten zwrot, ale już śląski „chop” mi to wyjaśnił, to jest pamięć, pamiętaj o nas… Chyba dojrzałam do tego aby obejrzeć film „Bogowie”. Boję się trochę, ale obejrzę.
 
8 października 2015
Jestem oburzona wypowiedziami polityka za oceanem, jestem zbulwersowana ogłoszeniami, że Polska jest w ruinie, jestem zdegustowana ogłaszaniem reform w czasie przedwyborczym. Nie podoba mi się opluwanie się wzajemne polityków, postanowiłam więc sprawdzić swoje przekonania i poparcie w http://www.latarnikwyborczy.pl/
Odpowiedziałam zgodnie ze swoimi przekonaniami i wyszło mi, że popieram partię, o której prawie nic nie wiem… Muszę się jej przyjrzeć, przeanalizować wszystko i zastanowić się, czy nie czas na zmianę opcji politycznej.
Zgłaszam swój postulat, którego nie ma na liście i proszę o uwzględnienie tego w dalszych działaniach demokracji w Polsce. To może wiele zmienić.
Poseł,  senator może sprawować swoją funkcję tylko dwie kadencje!!! Najwyżej. Później proszę wracać do normalnej pracy. Trwanie w akcji ponad dwadzieścia lat to chyba jakaś kpina z demokracji. Wszyscy jesteśmy obywatelami Polski i dla niej mamy pracować. Pracować, a nie tylko rządzić.
 
9 października 2015
Spałam średnio, trapiły mnie uciążliwe przeszłościowe sny, teraz piorę i czekam aby powiesić wszystko na balkonie. Mam myć okna, ale słońce bije prosto w szyby, poczekam więc do popołudnia. Jedno okno dziennie umyję, słabnę i nie dam rady więcej. To dla mnie najtrudniejsza praca. Przecież jeszcze firanki - letnie wyprać i schować, zimowe, krótsze, też uprać przed powieszeniem, leżały całe lato i brak im świeżości. Zakupiłam już proszek "Dato" do firanek i niech zdziała cuda. Mam jeszcze sól wybielającą, nie pomnę już jakiej firmy, a nie chce mi się iść sprawdzać do łazienki, gdzie wszystko stoi przygotowane do podjęcia pracy.
Zaczynać nic poważnego też nie ma sensu, zaraz wychodzę aby zaczerpnąć rześkiego powietrza i zrobić niezbędne zakupy, zabawiam się więc czytaniem aktualności z kraju i ze świata, a także ćwiczę umysł. 

Odszukałam zapomniane już nieco gry i dążę do uzyskania najlepszych wyników, co nie jest proste, ale się nie poddaję. Oto moje dzisiejsze osiągnięcia, jak na staruszkę to zupełnie przyzwoite, według mnie. Wiem, że są lepsi niż ja, ale co mam począć. Zachęcam do spróbowania swoich sił.
www.ferryhalim.com/orisinal/g2/applegame.htm

Kariery politycznej wczoraj nie zrobiłam, nie znalazłam chętnych do podzielenia mojego zdania, trudno, trzeba umieć przegrywać. To też sztuka. Wygrała natomiast Swietłana Aleksijewicz, zdobyła Literackiego Nobla 2015 i słusznie, zasłużyła sobie na niego.
 

Od rana w biegu. Zaraz wybieram się do lasu, po tych przymrozkach koszących liście z drzew, nie ma się co spodziewać wysypu grzybów, ale to może już koniec wypraw, zapowiadają śnieg z deszczem, a raczej nie słyszałam o gatunkach grzybów przebijających się przez warstwę śniegu.
Oto piosenka, która mnie oczarowała. Bądźcie też oczarowani, warto się poddać urokowi miłości, nawet tej przegranej. Odpowiadam - wiem że śpiewa Magda Umer, że "Sztukmistrz...", ale mnie się chórek tak podoba i nic na to nie poradzę. Chyba już dwudziesty raz  słucham! Grzyby są, mniej,  ale są, tylko zdrewniałe i wyschnięte na pniu.

Niedziela była pełna emocji. Chciałam wyglądać szykowanie. Próbowałam założyć sznurek perełek, sztucznych co prawda, ale trzymających się dzielnie. Ponieważ już włączyli ogrzewanie, gdyż za oknem ziąb okrutny, mogłam sobie pozwolić na lżejszą bluzkę. Problem w tym, że korale opięły moją szyję jak obroża! Co się stało, przecież jeszcze nie tak dawno układały się jak należy. Widocznie tłuszczyk obrasta także szyję. Bransoletka  nie dawała się dopiąć. Na wszelki wypadek włożyłam golfik z długim rekawem. Zgrabnie zakrył co trzeba.
Clou dnia był film „Bogowie”. Film świetny, co prawda pewne obrazy obejrzałam z zaciśniętymi oczętami, ale i tak zrobił na mnie niesamowite wrażenie. Człowiek pełen pasji może zdziałać w życiu wiele. 

A ty co staruszko? Haluśka, weź się w garść, ostatnio coś wszystko rozłazi ci się w rękach. Skup się na pracy, która ma być twoim wezwaniem. Przyznaj uczciwie co robisz?! Obiadki, sprzątnie, grzyby i „ryby”, wyjścia i przyjścia, czytanie do późnych godzin w nocy, tak się nie da. Trzeba ogłosić stan pełnej mobilizacji, oj trzeba!

Apostoł Paweł napisał: Niech na waszych wargach nie pojawia się żadne złe słowo, ale tylko słowo dobre, przynoszące pożytek i miłe dla tych, którzy słuchają. do Efezjan 4,29
To są budujące słowa. Ja naprawdę nie mogę zrozumieć dlaczego ludzie oczerniają się wzajemnie, krzywdzą się słowami, kalają swój wizerunek niegodnymi czynami, dlaczego?! Ja nie jestem jakąś fanatyczką religijną, myślę, że mam zdrowy osąd na temat religii i kościoła, ale po tym, czym życie mnie obdarowało, jakoś nie wyobrażam sobie życia bez wiary. To księża mi pomogli wyprostować moje życiowe ścieżki, zerwać z tymi i tym, co moje życie czyniło trudnym, wybaczyć, zrozumieć, nauczyć się żyć dniem dzisiejszym. Takie nic nieznaczące testy niekiedy odzwierciedlają prawdę, co jest trochę dziwne, ale prawdziwe. Z tymi wspaniałościami to trochę przesada, ale reszta...

Chyba formuła spokoju i samotności trochę mi się już opatrzyła, zaczynam się nudzić, a to zły objaw. Potrzebne są mi nowe wezwania, czekam z niecierpliwością na nową falę, nowe tsunami, które pozwolą mi zmienić wiele spraw, oby tylko na lepsze, gdyż na zmagania z losem to jakoś nie mam ochoty. Oczywiście stare zobowiązania doprowadzę do końca, ale jakiś nowy bodziec by dobrze mi zrobił.

15 października 2015
„Tajemnica Filomeny” Martin Sixsmith, przeczytałam od deski do deski. Teraz może trzeba obejrzeć film.
Młoda Irlandka Filomena Lee zachodzi w ciążę, nie będąc zamężna. Upokorzeni tym faktem rodzice wysyłają dziewczynę do domu prowadzonego przez zakonnice, tam kobieta rodzi syna. Dziecko zostaje odebrane matce i oddane, wbrew jej woli, do adopcji. Po blisko pięćdziesięciu latach Filomena postanawia odnaleźć swoje dziecko. Z pomocą dziennikarza śledczego Martina Sixsmitha odkrywa, że syn został sprzedany rodzinie ze Stanów Zjednoczonych, przy okazji ujawnia kulisy procederu prowadzonego w Irlandii przez siostry zakonne. Film opowiada prawdziwą historię.
Błyskotliwy dziennikarz polityczny, zainteresowany kontrowersyjnym tematem opowiedział historię adoptowanego dziecka, a właściwie dzieci, gdyż były ich tysiące. Matka i syn szukali się wzajemnie całe życie. Warto przeczytać.
Przytoczę tylko fragment wypowiedzi doktora, która mnie poruszyła do głębi.
- Nasze najwcześniejsze doświadczenia kształtują całe późniejsze życie. Wiesz, że noworodki rozpoznają twarz matki już kilka minut po urodzeniu? Po czterdziestu tygodniach spędzonych w jej łonie rodzą się silnie do niej przywiązane, porzucenie jest traumatycznym przeżyciem. Nawet jeśli dziecko zostaje oddane tuż po urodzeniu, zostawi to w nim głębokie ślady”

To jedna strona medalu, druga to ta, kim by byli, gdyby zostali ze swoimi matkami?! Mówią też o tym sami bohaterowie opowieści. Adopcja dała im możliwość innego życia, rozwoju, a Michael Hess piął się po szczeblach politycznej kariery, był prawnikiem, zastępca głównego radcy prawnego, a później główny doradca prawny do Republikańskiego Komitetu Narodowego. Zawsze jednak był rozdarty pomiędzy miejscem swojego urodzenia i nową ojczyzną. Miało to istotny wpływ na jego życie osobiste. Może lepiej było dzieciom powiedzieć prawdę o adopcji... Zanim nastąpi wydarzenie, już istnieje przyczyna, coś w tym stylu powiedział Kant. Kto stwarza przyczyny?!

17 października 2015
Sama proza życia w dniu dzisiejszym. Na szczęście mam to już za sobą. Bałam się wejść do kuchni, aby spróbować szarlotki. Odwaga popłaciła, jest ok. Dodałam surowe jabłka utarte w maszynerii, gdyż nie mam siły zmagać się z tarką. Działanie celowe, musi być coś kwaśniejszego w środku. Dosyć już przyziemnych wynurzeń. Czekam z niecierpliwością na błogi czas nocnego czytania. Mam na tapecie „Laur” Jewgienija Wodołazkina. Nie dziwię się, że nagrodzono ją literacką nagrodą. Rosyjska dusza została przenicowana na wskroś.

Powieść nagrodzona najbardziej cenioną rosyjską nagrodą literacką „Wielka Księga”, w zgodnej opinii krytyków i czytelników stanowi wybitne zjawisko we współczesnej literaturze, swoistą podróż w głąb rosyjskiej duszy.
„Chciałem opowiedzieć o człowieku zdolnym do ofiary – powiedział autor w jednym z wywiadów. – Nie chodzi o jakąś wielką jednorazową ofiarę, dla której wystarczy jedna chwila ekstazy, lecz o ofiarę składaną każdego dnia, o każdej godzinie, o całe życie oddane w ofierze. Kultowi sukcesu, jaki panuje współcześnie, chciałem przeciwstawić coś innego”.
Dorzucę jeszcze cytat, który zrobił na mnie wrażenie, oczywiście o miłości, odzywa się we mnie jak zawsze ta liryczna moja część duszy, prozaiczna jest wyczerpana trudami dzisiejszego, zadeszczonego dnia.
„Ale miłość (Strojew zamachał rękami)to przecież wszechogarniające uczucie, od którego człowiek traci zmysły. Praktycznie wariuje. A ja nic takiego nie czuję. Brakuje mi jej, to prawda, chciałbym być obok i słyszeć jej głos. Ale nie szaleć!
Mówisz o namiętności, która rzeczywiście jest pochodną obłędu. A ja mówię o miłości świadomej i przewidywalnej, określonej. Bo jeśli ci czegoś brakuje, chodzi o brakującą część ciebie samego. I wtedy pragniesz połączenia z tą częścią."
To ostatnie zdanie przemówiło do mniej najsilniej i niemal boleśnie. Cóż, końcówka życia to tylko fatamorgana uczuć.