31 grudnia 2020
Nowy Rok niech przyniesie Wam radość i nadzieję, niech znikną troski i zdrowie już się nie chwieje. Światło niech rozgoni mrok i lepszy będzie Nowy 2021 Rok.

Pobożne życzenia, ale bądźmy dobrej myśli. Najważniejsze abyśmy byli sobą, realizowali swoje życiowe plany i nie krzywdzili innych.
Paulina Młynarska utworzyła swój dekalog, chce być szczęśliwa na swoich warunkach i ma rację. Nie dajmy się wykorzystywać, szczególnie kobiety, gdyż mężczyźni nie mają zasadniczo oporów, gdy nie czują się szczęśliwi, żyją swoim życiem, lub odchodzą. Kobiety jak zawsze; bo dzieci, bo dom, bo może kogoś skrzywdzę… Oto Młynarska!
1. Bądź dla siebie dobra.
2. Nie daj się wykorzystywać.
3. Bądź niezależna materialnie.
4. Bądź solidarna z innymi kobietami.
5. Nigdy się nie poddawaj.
6. Nigdy nie udawaj w miłości.
7. Nie myl miłości z seksem.
8. Seks to nie pseudoseksowność wykreowana przez innych, tylko twoja seksualność.
9. Nie bój się żyć na własnych warunkach.
10. Stawiaj tylko na miłe osoby, buce i szuje się nie zmieniają.

Ma odwagę powiedzieć to, co myśli. Czy stosując się do tych zasad będzie natychmiast szczęśliwa, chyba nie, ale będzie miała szacunek dla siebie.
Ja też miałam w życiu czas uległości i łez i nikomu na dobre to nie wyszło. Jestem naprawdę spokojną i łagodną osobą, ale nikomu nie dam sobie deptać po głowie, szczególnie, gdy chodzi o innych, według mnie skrzywdzonych. Mam wtedy dość siły, alby upomnieć się o ich prawa. Mobilizuje mnie też walka o słuszne cele, dążenie do realizacji postawionych sobie zadań. Czy to się wszystkim podoba? Oczywiście, że nie. Powinnam płakać, doczekałabym się wtedy aktów miłosierdzia, ocierania moich łez, albo…. złośliwości, dokuczania, poniżania i ośmieszania. Takie osoby czują się wtedy ważne! I w jednej i drugiej roli.
Zostawiam sobie Fejsa, gdyż gdzieś będę musiała poinformować o finale mojej pracy. Nic tam prawie już nie publikuję, gdyż nie mam takiej potrzeby, ale nawet to niektórych mierzi i człowiek „wielkiego ducha”, anonimowo, bo jakże by inaczej, podszył się pod moje konto i wstawił obrazek, według niego dowcipny! I co przez to osiągnął?! Nic, tylko tyle, że dowartościował się, pokazał, że niewidoczni też mają coś do powiedzenia. Zawsze za tych, którzy mnie krzywdzą, modlę się, gdyż uważam, że to ludzie nieszczęśliwi, nie ja, mimo że jestem osobą pokrzywdzoną, tylko oni. Wczoraj się też za tego nieszczęśnika pomodliłam, może Bóg ześle na niego jakąś dawkę rozumu. Spokoju i opanowania życzę Ci anonimie, błogosławieństwa Bożego. Tym kończę Stary Rok dla mnie wcale nie taki najgorszy, ale Nowy niech będzie lepszy dla wszystkich.

29 grudnia 2020
Jaki piękny dzionek, szara godzina od rana do 16, gdyż później to już noc ciemna, ale mimo wszystko dzisiaj obudziłam się już w lepszym humorze. Wszystkiemu winien ten świetlisty pan nocy - pełnia swoją rolę w życiu moim wypełnia, ale ja się nie dam, też mam swoją siłę oddziaływania.
Arbitralne osoby lekko wyluzowały po świętach, już mnie nie przekonują i zmuszają do przyjęcia ich punktu widzenia. Ja nie ustąpię, nie ma nawet takiej opcji. Zapytałam moją córkę, czy też mam takie skłonności, odpowiedziała tylko - Och! Dalej nie drążyłam tematu, to nie miało już sensu. Widocznie to przywara starości.  
Martwię się tylko tym, że nie wszyscy odpowiedzieli na moje życzenia świąteczne. Wysyłam je zawsze moim Współtwórcom strony doceniając ich trud i poświęcenie w zbieraniu materiałów. Szczególnie mnie martwi milczenie mojego tłumacza, zawsze odnosił się do moich poczynań z wielką życzliwością i chęcią niesienia pomocy. Nie wiem z jakiego powodu milczy. Gdy wszystko w porządku, proszę o jakiś znak dla mnie. Martwię się. Ja nie jestem zbyt szczodra w kontaktach towarzyskich, ale mam szacunek dla ludzi, którzy są tego warci.
Dzisiaj zabieram się do pracy nad opisem dziejów Miłkowic w formie przystępnej dla czytelników nielubujących się w dokumentach archiwalnych.  Zabierze mi to nieco czasu, ale może wizja jakiegoś konkretnego działania poprawia mi humor. Będzie pracy na ładnych kilka dni. Szansa stworzenie ebooka coraz bardziej realna.
Wieczory poświęcam telewizji, filmom i serialom, gdy zyskują moje zainteresowanie, natomiast noce przeznaczone są na lekturę. Agnieszka Osiecka rozkręca się trochę, ale mimo wszystko uważam, że film nie oddaje w pełni życia poetki. Te wstawki o PRL są przydługie i mimo, że reżyser filmu podkreśla tą drogą nieuniknioność wplątania się człowieka w ideologię narzucaną przez system - Agnieszka ZMP - to jest trochę nurzące. Trochę mnie zniechęca sylwetka aktorki, do jej gry nie mam specjalnych zastrzeżeń, ale ta serialowa Agnieszka to jakaś taka nie ta. Agnieszka była bardzo ładną i zgrabną kobietą, a tutaj coś nie tak, szczególnie nogi bohaterki mnie odstręczają. Każdy ma, jakie ma, ale Agnieszka miała bardzo zgrabne. Ja lubię piękno w każdej postaci i nic na to nie poradzę, ale i tak serial będę oglądała, teraz w każdą niedziele. Zenka w Sylwestra jednk nie obejrzę! Ten człowiek nic mi nie zawinił, ale ja go naprawdę nie lubię. 

26 grudnia 2020
Święta obchodzę przede wszystkim kontaktując się z ludźmi przez internet. Taki nam czas nastał! Moja córka na szczęście zdrowa i dotrzymuje mi czasowo towarzystwa i wsparcia w momentach, gdy umiejętności mnie zawodzą. To, co mam utrwalone na wieki wieków, jakoś trwa, ale nowo nabyte i nieutrwalone, zanikają. Dzisiaj wiem jak to zrobić, ale za miesiąc już nie, coś ucieka i nie wraca. Znacie to kochani seniorzy? Tak już jest na starość. Staram się być samodzielna, ale nie zawsze się udaje.












Oto moje zdjęcia z córką przy choince. Wkleję je do zeszytu „wigilijnego” po wydrukowaniu, przez córkę oczywiście, gdyż ja nie mam już drukarki. Potrzebna mi raz na kilka miesięcy i nie ma sensu kupować nowej. Sama robiłam zdjęcia w Skype rodziny drugiej córki i z radością bym tutaj wstawiła, ale nie mam zgody. Mój zięć staje okoniem. Nie lubi takiej popularności, ale zięć jest ok. Nie mamy kłopotu z kontaktami, porozumiewamy się na poziomie codzienności. Może nawet dobrze, że nie mówi biegle po polsku. Gdy przyjedzie i pobędzie dłużej, jego zakres językowy się rozwija. Nosi teraz włosy związane w kucyk i wygląda bardzo stylowo, bródka i gładko zaczesane włosy! Artysta. Twierdzi, że to styl koronawirusowy, gdyż nie ma możliwości pójścia do fryzjera. Mnie się tak wystylizowany podoba, widocznie i pandemia się na coś przydaje. Szczęście, że wszyscy zdrowi. Nagrałam także kolędy w ich wykonaniu rodzinnym. W czasie ich wykonania przeniosłam na komputer, teraz szukam tego na Skype i nie mogę się nigdzie nagrań dopatrzeć. Jednak zrobiłam, i zdjęcia i nagrania. Nie można mi zarzucić, że nie dałam sobie rady. Jeszcze tam się rozejrzę, ale nie dzisiaj. Mój wnuk gra wspaniale, nie mogę się nasłuchać i napatrzeć. Rośnie nam wirtuoz. Babcię rozpiera duma, chyba wiecie, o co chodzi! 
„Sensem życia jest angażowanie się we wszystko, co nas spotyka.” To cytat, w miarę wierny, z filmu o Osieckiej. Warto obejrzeć, dzisiaj druga część, choć na pewne sprawy patrzyłam kiedyś inaczej, może teraz zmienię zdanie. Myślę, że ja się angażuję, na ile się da. Moi sympatycy strony Miłkowic podpowiadają mi, że mam swoje opracowanie wydane kiedyś w postaci książki, wydać jako ebook. Nie wiem jeszcze jak to zrobić, ale pomyślę, i mam nadzieję, że zrealizuję. To będzie jedno z moich zadań na Nowy Rok.

25 grudnia 2020
Święta to czas miłości. Taki jest ich cel i sens. Sytuacja nie sprzyja bliskości, jednak w obecnej dobie nie ma problemów, aby spotkać się z rodziną, mimo oddalenia. Wczoraj spotkaliśmy się na wideokonferencji z czterema stadłami. Było miło i sympatycznie, kolędowo i radośnie.
To są plusy, ale są też minusy. Obfitość dań na wigilię już się nie powtórzy, gdy dożyję, jako seniorka rodu. Jaki jest sens gromadzić 12, a może i więcej potraw? Kto to wszystko ma zjadać? Kiedyś, kiedy naprawdę najpierw poszczono, a później do stołu zasiadała liczna rodzina, miało to rację bytu, ale teraz? Wigilia będzie uroczysta, tego nie mam zamiaru zmieniać, ale kolacja będzie składała się z zupy grzybowej z kluskami, kapusty i ryb, kotletów grzybowych i śledzi na przystawkę. Kompot z suszu, ciasta - tak na marginesie, makowiec z jabłkami zrobił furorę, wszyscy dostali porcje do domu - i ciasteczek świątecznych. Jak tak lubią, niech tak będzie. I koniec, nic więcej, nie mam zamiaru odgrzewać wszystkiego przez święta, jak co roku.
To jedno z moich postanowień i mam zamiar wprowadzić je w życie. Objadanie się nikomu jeszcze nie wyszło na zdrowie, a tradycję można, a nawet trzeba, naginać do realiów życia.

24 grudnia 2020
„Bo tylko jedna jest noc w takiej bieli
Kiedy do okien sfruwają anieli
By się nowiną radosną podzielić
Byśmy wiedzieli

Że kiedy płynie kolęda nad światem
I spada śniegu cieniutki opłatek
I dary niosą do szopy królowie
Rodzi się człowiek”
Autor Andrzej Sikorowski

Nadchodzące Święta Bożego Narodzenia
niosą ze sobą wiele radości,
ale też refleksji dotyczących minionego okresu
i planów na nadchodzący Nowy Rok.
Życzę zdrowia i błogosławieństwa Bożego

                               Halina Studzińska

23 grudnia 2020
Trochę odstąpiłam od zasady, wszystko ci pachnie intensywnie przygotowuję dzisiaj. Wystawiam kolejno na balkon, nic się nie stanie, do jutra dotrwa. Rano stałam 30 minut pod piekarnią w kolejce jak za dawnych, dobrych czasów, aby kupić chleb. Było nawet przyjemnie, ciepło, słoneczko przygrzewało, a ja myślałam o miłych sprawach.
Po powrocie do domu miałam kilka przerw w moich kucharskich zapędach, gdyż ludzie przypomnieli sobie o staruszce i spieszyli z telefonicznymi życzeniami. Dwa razy powtórzyła się sytuacja, którą dobrze znam z ubiegłych lat. W imieniu zaprzyjaźnionej rodziny dzwoni głowa rodu. Nie widzieliśmy się dawno, trochę więc pogadujemy o różnych sprawach. W tle u mnie w garach perkot … Pytam:
- Co porabia szanowna małżonka?
- Gotuje coś w kuchni, ja chwilowo jestem wolny.
Wniosek z tego sami wyciągnijcie. On jest wolny, ale nie ja, u mnie bucha para, terkoce i perkoce w garach. Staram się być miła, ale zdecydowanie zmierzam do zakończenia rozmowy. Dlaczego nie dzwonią kobiety, tylko mężczyźni dysponujący czasem? Mam propozycje, przed świętami wysyłamy SMS-y, piszemy maile, które będzie można odczytać w wolnym czasie, ale zdecydowanie dzwonienie odłóżmy na czas poświąteczny. Nie da się robić wszystkiego.
Nie piekę makowców, ale ciasto z makiem. Oto przepis, może komuś przypadnie do smaku. https://www.doradcasmaku.pl/przepis-makowiec-z-jablkami-na-kruchym-spodzie-294381

21 grudnia 2020
Bardzo chciałam wywiązać się z zadania podjętego w ubiegłoroczną Wigilię i napisać coś dla dzieci. Tak mi doradził wnuk, gdy nie miałam pomysłu, co mogę robić dla innych. Powiedział, że w opowiadaniu bajek jestem dobra. To było miłe z jego strony, ale zupełnie inną sprawą jest opowiadać bajki, a pisać bajki. Gdy mówisz, zdajesz sobie sprawę, że słowa są ulotne, ale już pisania nie da się ulotnić. Bajka musi mieć wartką akcję, zapędy dydaktyczne, przecież musi dziecko czegoś uczyć, i mieć odpowiednią dozę humoru, dzieci lubią się śmiać. I niby gdzie te napisane bajki mam umieszczać? Postanowiłam więc, że to będzie opowiadanie dla babć i wnucząt, tylko kiedy przeczytałam wstęp, wydawał mi się trochę szmirowaty. No chyba mi nie wyszło i dlatego zamykam sprawę. Wolę już się przyznać, że nic w tym kierunku nie zrobiłam. Pisać można wtedy, gdy ma się nie tylko pomysł, ale wewnętrzną potrzebę podzielenia się z innym człowiekiem swoimi przemyśleniami.
Oto tekst, gdy już go napisałam, niech zaistnieje i będzie po problemie.

Tydzień króciusieńki u prawie że wnuczki Oleńki
Osoby: babcia Adela, wnuczka Oleńka, tata Zenobiusz Ołowiany, opiekunka Zofijka, kot Filipek, pies Fafik, kawka Wścibusia, lalka Mela,

Był smutny dzień grudniowy. Niebo szarzało za oknem, cicha muzyka płynęła z radia. Pani Adela siedziała w fotelu dziergając skarpetkę, kot Filipek ułożył się do snu na jej stopach, pani Adela o mały włos sama by się zdrzemnęła, a może już to zrobiła, gdyż robótka wypadła jej z rąk lądując na kolanach, gdy nagle rozdzwonił się telefon. Wzięła aparat do ręki i zdziwiona spojrzała na nieznany jej numer, ale odebrała. Pan o miłym głosie przedstawił się:
- Jestem Zenobiusz Ołowiany, syn pani koleżanki. Może mnie pani nie zna, ale ja o pani słyszałem wiele dobrego, podobno lubi pani małe dzieci i doskonale się z nimi dogaduje. Znalazłem się w trudnej sytuacji. Opiekunka mojej córeczki Oleńki się rozchorowała, a ja nie mam z kim zostawić córeczki. Koniec roku, nadmiar pracy, nie mogę wziąć urlopu i muszę koniecznie znaleźć kogoś miłego i odpowiedzialnego, abym nie bał się z tą osobą zostawić dziecko. Czy Pani mogła się zaopiekować małą przez ten czas?
Pani Adela opierała się z początku, broniła trochę przed takim wezwaniem, ale pan Ołowiany jakoś ją przekonał i od jutra miała zacząć się opiekować małą dziewczynką, której przecież wcale nie znała.
Dzień pierwszy.
Pani Adela zadzwoniła do furtki domu stojącego w małym, ale zadbanym ogrodzie. Furtka uchyliła się lekko, weszła więc na alejkę wiodącą do drzwi, gdzie już w progu stał pan Zenobiusz z małą dziewczynką patrzącą trochę nieufnie na obcą panią. Po prezentacji Oleńka padła na kolana i zaczęła odmawiać modlitwę – Aniele Bozy, stlózu mój… Zdumiony ojciec podniósł ją z ziemi pytając:
- Oleńko dlaczego się modlisz?
- Boję się, a pani Zofijka zawsze mi mówiła, że jak nie wiem, co zrobić, to mam się pomodlić.
Kiedy już wszyscy ochłonęli nieco, pan Zenobiusz odpowiadając najpierw na wszystkie pytania pani Adeli, poszedł do pracy, a Ola ze swoją nową opiekunką poszły do kuchni zjeść śniadanie. Polubiły się od pierwszego uśmiechu, widocznie modlitwa pomogła.
- Co byś zjadła Oleńko?
- Bułeckę i kakao.
Pani Adela uporała się z przygotowaniem tak niewyszukanego posiłku starając się dostosować do wszystkich uwag swojej małej podopiecznej – odpowiednia temperatura napoju, bułka posmarowana tak, a nie inaczej. Poszło nie najgorzej. Pozostała sprawa zwracania się do niej, jako opiekunki.
- Oleńko, możesz mówić do mnie babciu.
- Naplawdę - ucieszyła się dziewczynka, lekko sepleniąc. Opowiedziała nowej babci wszystko, co wiedziała.
Okazało się, że sprawy wcale nie mają się dobrze. Jej babcia poruszała się na wózku i nie gościła często w ich domu, mama wyjechała na stypendium i miała wrócić dopiero za rok, więc jedynym opiekunem był tato, no i pani Zofijka. Pani Adela poczuła lekkie ukłucie w sercu i postanowiła być najlepszą babcią jak tylko by się dało, przez ten tydzień opieki.
Poprosiła Oleńkę o pokazanie domu. Poszło im to nadzwyczaj sprawnie, przy okazji uwolniły psa Fafika, zamkniętego w pokoju, gdyż uparcie chciał towarzyszyć swojemu panu do pracy. Już kilka razy tam bawił i bardzo mu się podobało. Fafik obwąchał panią Adelę, przytulił się do Oleńki i poszedł przodem jako przewodnik po domu. Kiedy już dokonały obchodu, zatrzymały się w pokoju dziewczynki, przybiegł Fafik zajmując miejsce na tapczanie, a Oleńka prezentując swoje ulubione lalki i misie, postanowiła sprawdzić zakres obowiązków pani Adeli jako babci.
- Co lobią babcie? Spytała.
- Babcie bawią się z wnuczętami, przygotowują dla nich najbardziej lubiane potrawy, opowiadają bajki, chodzą na spacery.
- To opowiedz mi bajeckę.
- O czym ma być bajeczka?
- O kotku, tutaj jeden do mnie psychodzi. Nasykuj coś do jedzenia, bo gdy on psyjdzie, tseba go cęstować. Tato nie chce się zgodzić, aby wsedł do domu.
Pani Adela postanowiła opowiedzieć o swoim kotu, tak chyba będzie najłatwiej.
Opowieść o kotku Filipku

Na tym zakończę, nie ma sensu ciągnąć tego dalej. Zabieram się dzisiaj za ubieranie choinki, tak będzie najlepiej. Nie mam malutkiej wnuczki, ale choinka będzie dal nas, przecież w każdym jest coś z małego dziecka, które umie się cieszyć świętami. Prezenty też będą.

20 grudnia 2020
Sprawdź, dlaczego według feng shui, ciągle uciekają ci pieniądze! Sprawdzam i nic nie powinno zakłócać ich napływu, a jakoś nie przybywają?! Jeden problem, to zlew obok kuchni, są blisko. Gdzie ja teraz znajdę deskę, aby je oddzielić i jak to będzie wyglądać? Tak naprawdę to mogę poświęcić estetykę pomieszczenia, byle pieniędzy było więcej niż potrzebuję!
Dwie strefy pieniężne, przez które z domu potrafi uciec najwięcej pieniędzy to według feng shui - kuchnia i łazienka. zaniedbanie ważnych reguł może sprawić, że stale jesteśmy biedni.
Zadbajmy o to aby:
- klapa sedesowa była zawsze opuszczona
- kapiące krany to wydatek i wypływ kasy
- zagracona umywalka w łazience
- zlew z brudnymi naczyniami
- zlew nie był przy kuchence
- skrzypiące drzwi wejściowe
- bałagan, niesprawne urządzenia, stare rzeczy
- niezapłacone rachunki leżące w przedpokoju, będą zapraszać następne
Trochę mam bałaganu w płytach CD, to znaczy ładnie są ułożone, tylko nie zawsze wiem, co gdzie jest. Wczoraj przekopałam wszystko szukając płyty z kolędami, przepadła chyba na zawsze, a takie były piękne nagrania. Nie wszystkie wykonania kolęd zyskują moje uznanie. Jednak nie była to praca bezowocna, wpadła mi w rękę płyta zakupiona na Jarmarku Bożenarodzeniowym w czasie, gdy jeszcze spędzaliśmy u córki święta. Ukraiński zespół grał tak świetnie, że nie mogliśmy od nich odejść. Zięć przegrał mi płytę i teraz słucham, to bomba energetyczna! Dixie Bubbles – Out of Time.
Filmik to też coś w tym stylu. Za dużo pracy abym nagranie z płyty przeniosła na moją stronę. Biorę się za dynię makaronową, jeszcze nigdy nie robiłam i mam trochę tremy, ale mam nadzieję, że będzie zjadliwa. Przy takiej muzyczce wszystko musi wyjść.

19 grudnia 2020
Teoretycznie, jeżeli dysponujesz własnym mieszkaniem własnościowym... to czy możesz w nim robić niemal wszystko? O nie, nic bardziej mylnego! Jest szereg czynności, których zabronić może nie tylko wspólnota mieszkaniowa, ale także polskie prawo.
https://bydgoszcz.naszemiasto.pl/tego-nie-wolno-robic-w-bloku-przeczytaj-to-sprawdz-zakazy/ga/c1-8043383/zd/58537533
Nie wolno:
1. Palić na balkonie, gdy jest to balkon współdzielony
2. Malować okna i elewację na inne kolory
3. Otwierać okien zimą przy włączonych kaloryferach
4. Wyłączać zimą kaloryferów
5. Trzepać dywanów na balkonie, wyrzucać przez okno przedmioty, wylewać płyny
6. Grillować na balkonie
7. Naruszać ciszę nocną
8. Trzymać meble na korytarzu
9. Przeprowadzać większe prace remontowe bez zgody biura architektury
10. Trzymać zwierzęta będące utrapieniem dla sąsiadów
Trzeba się podporządkować regulaminowi, nie ma rady. Niby wszystko oczywiste, a bywa różnie. Wolność Tomku w swoim domku to iluzja.

18 grudnia 2020
Jak w nas mało empatii, nie pomyślimy nawet, że są grupy społeczne, które zostały  bez środków do życia. Nawet kraść nie można swobodnie! Obostrzenia nikomu się nie podobają, ale są konieczne. Trzeba to jakoś przetrwać. Może premier zlituje się nad nieszczęśnikami.

Ja też mam dodatkowe zmartwienie. Boję się iść do fryzjera, a wyglądam jak rojza. Słowo to zapamiętałam z dzieciństwa, gdyż używała go moja babcia określając kogoś zaniedbanego, rozczochranego, brzydkiego i niekiedy tęgiej kobiety. To chyba żydowskie imię Róża. Co nam zaszczepią w młodości, wlecze się za nami do końca życia. Zależy mi na dobrym wyglądzie, gdyż we Wigilię robimy zdjęcia, bez względu na to gdzie rodzina obchodzi święta, wklejamy do specjalnego zeszytu wpisując również zobowiązania osobiste na następny rok. Jak ja będę wyglądać?! Chyba się przyciemnię na zdjęciu, aby moja fryzura nie była widoczna.
Przeczytałam dzisiaj wpisy i najbardziej podobało mi się: przeprowadzać pogadanki wychowawcze z kotem, zbiór i zbyt runa leśnego… Przeprowadzili się do leśnej osady i tak się wymądrzają. Ciekawa jestem jak się z tego wytłumaczą… Poprosiłam o choinkę tych domorosłych właścicieli lasu, tak dla draki, naprawdę jej nie chcę, ale byli przerażeni! Wzięli to na serio, i chcieli jechać do Obi kupić dla mnie prezent świerkowy, ledwo ich odwiodłam. Prawie na klęczkach błagam wszystkich aby mnie nie obdarowywali słodyczami, ja już nie mam siły, tyję w oczach i jestem podwójną rojzą.
Mnie jakoś nie wyszły postanowienia wigilijne – pisać bajki dla dzieci, zacząć uczyć się angielskiego… Zaczęłam się uczyć, ale nic nie mogłam zapamiętać, to co będę się męczyć. Bajki to może jeszcze zacznę pisać, parę dni zostało, to nadrobię to, czego nie zaczęłam robić przez cały rok. Zabiorę się teraz za zaplanowane sprzątnie kuchni i pójdę za ciosem. Trochę muszę wykrzesać w sobie entuzjazmu do jednej i drugiej pracy. Czy ja jestem pracowita??? Kominiarczyk na szczęście, kto go sobie obejrzy, będzie miał szczęśliwy rok, a ja zwielokrotnione szczęście, które tym razem mnie nie ominie. Nie pozwolę na to.

Kominiarczyka możecie sobie ściągnąć i przesyłaś tyle razy, ile macie ochotę.

16 grudnia 2020
Kolejna plaga spada na mój dom, moje miasto i mój kraj. Skupię się na najbliższej okolicy. Wczoraj miałam szczęście w nieszczęściu. Wybrałam się na bazarek w celu uzupełnienia braków w zaopatrzeniu, wracam z wózeczkiem, jako atrybutem przynależnym staruszce, wsiadam do windy, gdyż nie wtaszczę po schodach ciężaru, no może bym i wtaszczyła, ale dlaczego mam się męczyć, wchodzę do domu i gaśnie światło! Co by było, gdyby wyłączyli prąd w czasie, gdy przebywałam w windzie? Musiałabym czekać, aż znowu włączą prąd i przebywać w ciemnym brzuchu windy, a ja mam zanikającą klaustrofobię. Znowu wrócił strach. Z windami zawsze miałam problem, zawsze musiał ktoś ze mną jechać. Pozbyłam się tego dopiero, gdy postawiono mnie pod ścianą. Córka sprzedawała mieszkanie, trzeba było udostępnić je do oglądania, aby nie odrywać jej od pracy, chcąc nie chcąc musiałam się podjąć zadania. Pierwszy samotny wjazd na piąte piętro, to był koszmar, ale nie miałam wyjścia. Później już jakoś szło, a teraz gdzieś w głębi duszy znów pojawił się strach, a jak wyłączą znowu światło?!
W nocy wyłączyli ogrzewanie! Zimno było i spałam przykryta dodatkowym kocem. Nawet nie było to takie złe, ale uprane swetry mające wyschnąć w nocy, pozostały wilgotne. Rankiem zamotałam się w kilka swetrów, wełnianych skarpet i jakoś przetrwałam. Teraz już jest ciepło, ale znowu internet fiksuje, raz się zjawia, a raz zanika. Co jeszcze nam zafundują w ramach końca świata? Pozostaje wyłączenie wody i gazu - obym tego nie wypowiedziała w złą godzinę.
Mieszkam przecież wśród ludzi, zawsze na jakąś pomoc mogę liczyć, a gdybym tak musiała zamieszkać na islandzkiej wysepce Ellidaey? Jest maleńka, w najwyższym miejscu osiąga 114 m n.p.m. pokryta jest soczyście zieloną trawą. Tam to dopiero miałabym doznania! Sama w domu, wokół woda, niebo gwiaździste i cisza, niekiedy co prawda wypasają tam owce, ale co to za towarzystwo dla emerytki. A co robić gdy jest sztorm i morze wzburzone? To by była dopiero wojna nerwów -wszystko na mojej głowie, a głowa zamotana w nici przerażenia. Wolę już moje przypadłości, chociaż wiem jak je pokonać.
 

14 grudnia 2020
Na swoje życie zapracowujemy sami, nie ma co nad sobą płakać. Bywa, że niekiedy zdecydowanie wtrąca się los, unieruchamiając człowieka ciężką chorobą lub rzucając go na ziemię niczyją, aby go obezwładnić, ale zasadniczo nasze czyny i zamysły osadzają nas w takiej, a nie innej rzeczywistości.
„Być może wielu z nas pracuje na to, żeby skończyć w samotności. I nie ma co się nad tym rozczulać, trzeba zrozumieć, że może być to cena za prawdziwą samodzielność” - wyznała Nina Andrycz wielka polska aktorka. Żyła w sławie i przepychu, realizowała się na scenie i to dawało jej szczęście. Nie każdy jest jednak Niną Andrycz.
Nasza noblistka Wisława Szymborska, kiedy zapytano ją, czy chciałaby znowu mieć 20 lat, spontanicznie, ale zdecydowanie, odpowiedziała – nie! Ja ją dobrze rozumiem. Po co komu to rzucanie się jak ryba w sieci, motanie w uczucia chciane i niechciane, rozterki i wylewanie łez, gdy coś zaczyna boleć?! Młodość wcale nie jest taka piękna, może fizycznie, ale przecież też nie u każdego się tak objawia, jednak hormony buzują i dzieją się rzeczy naprawdę dziwne. Ja powinnam startować w życie z dzisiejszym podejściem do ludzi i świata, tylko wtedy miałabym marną szansę, aby założyć rodzinę. Ktoś, kto by zechciał się podjąć ze mną wspólnej drogi, wolałby chyba ukrzyżowanie.
Samotność starości daje wolność, pozwala robić to, na co mamy ochotę, czas, i niekiedy uciułane pieniądze... Jak słyszę o staruszkach, od których wyłudzono tysiące, to zastanawiam się skąd one je wzięły? Mnie się nie trzymają  od zarania mojego życia, coś ze mną jest nie tak?! No cóż, pomijając te ograniczenia, licząc na jakie-takie zdrowie, można spać do południa, nocami czytać do utraty tchu - obecnie „Zabić drozda”, gdzie mała dziewczynka nazywana Smyk przygląda się życiu lokalnej społeczności oczami dziecka mądrze i z humorem - myśleć o kim ma się ochotę, ubierać choinkę sztuczną lub prawdziwie świerkową, słuchać ukochanej muzyczki i cieszyć się, że się żyje, albo wymyślać ile wlezie na głupie życie będąc jeleniem! Wybór zależy od naszego widzimisię. Pozdrawiam przedświątecznie.

13 grudnia 2020
Starożytna mądrość: To Pan uśmierca i ożywia, strąca do grobu i podnosi.
Wstałam cała i prawie zdrowa, drobne usterki są już w tym wieku nieuniknione. Naprawdę się cieszę. To będzie piękny dzień, sama się o to postaram, będę robiła tylko to, co sprawi mi przyjemność. Zostawiam moje łóżko i sypialenkę w spokoju. Nigdy nie wchodzę tam bez potrzeby, tam śpię i z tym ma się mi kojarzyć. Wywietrzę pościel, zaścielę łóżko i przeniosę się w inne rejony domostwa.
Przeczytałam wczoraj artykuł, który daje dużo do myślenia. Autorzy doradzają sypianie w łóżku ze swoimi pupilami, najlepiej z psem. Może to ma swoje złe strony - sierść i zachowanie pupila nie zawsze zgodne z elegancją, chociażby zagęszczanie powietrza wonią niezbyt przyjemną, ale kto by na to zwracał uwagę. Pies ma rytm snu zgodny z człowiekiem i to powoduje, że dobrze się z nim sypia, lepiej niż z mężem czy kochankiem. W takiej sytuacji męża trzeba powoli, ale stanowczo, usunąć z sypialni. Co też dobrego takie sypianie we dwójkę; donośne chrapanie, spanie w poprzek łóżka, ciągoty w najmniej dogodnej chwili, i inne przypadłości są dostatecznym powodem do wyboru psa jako towarzysza snu. Ja na szczęście nie mam takich problemów, ani psa, ani męża, ale piszę o tym wszystkich ku przestrodze tych, którzy jeszcze się z takimi problemami borykają. Jak nie masz jeszcze psa, to weź ze schroniska, albo kup, poprawisz sobie jakoś snu i zyskasz przyjaciela, z którym pogadasz, gdy mąż będzie zajęty oglądaniem meczu lub glansowaniem samochodu. Może i mąż polubi psa? Przecież to inteligentne stworzenie, nie mówię o mężu, tylko o psie.
Na zakończenie okolicznościowa maksyma z kalendarza, który otrzymałam niedawno, taki ze zrywanymi kartkami, lata takiego nie miałam, gdyż muszę wszystko zapisywać i wolę naścienny planszowy. „Kto zmienia przyzwyczajenia, zmienia swoje szczęście”. Nie powiedziano jednak, czy na lepsze, czy na gorsze.

12 grudnia 2020
„Ten dom jest mój i nie jest mój, ten, co tu przyjdzie, niech uczyni go swoim.” Dorote Hansen
Mądry i piękny cytat z książki „Ten dom jest mój”. Ironiczna i opowiedziana z humorem historia dwóch samotniczek, które niespodziewanie odnajdują coś, czego nie szukały – rodzinę. Vera ma pięć lat, kiedy w 1945 roku wraz z matką ucieka z Prus Wschodnich do Starego Kraju, w którym jest nazywana „polaczkowym dzieckiem”. Akcja dzieje się w Hamburgu i leżącym nad Łabą „zagłębiu sadowniczym.” Przeczytałam jednym tchem, takich lektur się nie zapomina.
Utożsamiam się z leitmotivem książki przy dzisiejszym myciu okien w moim domu. Zmagałam się z zawieszeniem firanki na karniszu wybranym kiedyś i będącym zmorą, której już chyba więcej nie pokonam. Trzeba stać na parapecie, aby zawiesić firankę. Inaczej się nie da. Więcej razy w życiu takiej ekwilibrystyki nie będę uprawiać. Trzeba to inaczej zorganizować. Nie wiem jak długo mój dom będzie moim domem, ale dbam o niego i niech ci, co przyjdą tutaj w przyszłości, będą się tak dobrze czuć w nim, jak teraz ja. Tylko nie będę wieszała firanki samodzielnie, koszmar. Myślałam, że zemdleję, ale przecież odmówiłam pomocy, nie mogę więc mieć do nikogo żalu. Doszłam już do siebie, może więc jakoś do świąt dotrwam.

11 grudnia 2020
- Poseł Janusz Kowalski przekonywał, że polską suwerennością się nie handluje, a weto jest jedynym i koniecznym rozwiązaniem, by uchronić Europę przed bezprawiem. Veto albo śmierć – komentował.
Na szczęście rozum zwyciężył i veta nie było, cóż więc pozostało? Strach pomyśleć!

Internauci zakpili z nieprzejednanej postawy posła Solidarnej Polski.

10 grudnia 2020
Chyba trochę wczoraj przegięłam. Jedno okno „obrobiłam” łącznie z firanką i wszystkie kaloryfery, ale nadszarpnęłam zasoby organizmu. Dzisiaj biorę wolne, poczytam w łóżku, odpocznę, jeszcze dużo czasu, dam radę do świąt. Staruszka nie może już robić tego, co chce, może robić to, na co pozwalają siły. Na firankę nie mogę się napatrzeć, nawet mi równo wszystko się ułożyło, a nie było łatwo, takie trzymanie rąk w górze, to wezwanie.
Wieczorem oglądałam obrady sejmu ze zmiennymi uczuciami. Najgorsze jest to, że obie strony miały rację. Nie ma ludzi bez skazy, Jarosław zrobił dużo dobrego i dużo złego z przewagą tego ostatniego, niestety. Podobno żyje w innym świecie niż reszta społeczeństwa, to nie jest dobrze! Stwarzanie konfliktów, choćby wyciągnięcie spraw o aborcji było głupotą. Przyniosło to wiele zamieszania. Peany wygłoszone na cześć wodza, rozśmieszały tylko. Jasne, że swoi musieli go chwalić, o złych sprawach się przy takich okazjach nie mówi, ale to trudny człowiek. Zobaczymy, co będzie teraz w Brukseli. Jak ktoś jest praworządny, to nie musi się o to bać, prawda? To mój kraj i nie będę się cieszyła z tego, gdy dzieje się coś złego, coś się nie uda. Ten rząd musi trwać, gdyż nie widać nikogo, kto by mógł te rządy przejąć, a czasy są trudne, ale nie można dopuszczać do tego, aby Ziobro realizował swoje wizje i pogrążał wszystko. Przecież każdy myślący człowiek chyba rozumie, że bez wsparcia Unii będzie ciężko. Już był w historii plan Marshalla, Europa zyskała, a my staliśmy w miejscu uwiązani u wschodu. Mam nadzieję, że Morawieckiemu szczęście i mądrość dopiszą, a Ziobrę odsunęłabym od władzy, to nie jest człowiek roztropny. To, że tyle władzy skupił w swoim ręku, to był błąd, ale dlaczego zgodzono się na to, aby sądami i prokuraturą kierował jeden człowiek??? I co właściwie oprócz bałaganu zdziałał?

9 grudnia 2020
Zrobiłam zakupy, ugotowałam zupę i już mam dość. To się nazywa kondycja staruszki! Muszę odpocząć i o szarej godzinie zabiorę się za okno i firankę. Podbudowuję kondycję ciasteczkami czekoladowymi w nowej wersji i chyba drzemką. Bez tego nie będzie wykonania wszystkich prac wymienionych w grafiku. Chciałam jeszcze kupić mandarynki, naczytałam się o nich, ale były wielkości orzechów, dałam więc spokój. To, że niższa cena, to jeszcze nie znaczy, że się opłaci kupować.
Mandarynki - jak wszystkie cytrusy - mają sporo witaminy C. Wystarczą dwie mandarynki, żeby zaspokoić dzienne zapotrzebowanie naszego organizmu na witaminę C. Jako jedyne z owoców cytrusowych zawierają składnik, który pomaga zapobiegać cukrzycy typu 2 i miażdżycy, a do tego pomaga zwalczać otyłość. To nobiletyna. Mandarynki są przede wszystkim bogate w witaminę C, która pomaga wzmocnić odporność i chroni przed infekcjami. Dodatkowo to silny przeciwutleniacz, który walczy z nadmiarem rakotwórczych wolnych rodników.
Poza witaminą C w owocu znajdziemy także witaminę A. Związek ten jest potrzebny naszym oczom, skórze, kościom i zębom. Już kilka mandarynek dostarczy nam solidną porcję witamin z grupy B,O tych owocach – nie tylko od święta – powinny pamiętać osoby, które zmagają się zaparciami oraz nawracającymi infekcje dróg moczowych. Zawarta w nich nobiletyna (flawonoidy) zapobiega odkładaniu się tłuszczów w wątrobie, przez co obniża ryzyko zachorowania na cukrzycę typu II i miażdżycę. W opinii specjalistów mandarynki niszczą komórki odpowiedzialne za niektóre nowotwory, na przykład raka wątroby. Dzieje się tak za sprawą substancji salvestrol Q40, która ma być zabójcza dla zmienionych komórek.
https://gotowanie.onet.pl/porady/czy-mandarynki-sa-zdrowe-wlasciwosci-mandarynek-czy-myc-mandarynki/yyjt9z6

6 grudnia 2020
Mikołajki! Człowiek się starzeje, ale młodsza generacja wchodzi w swój cykl życia i dla nich wszystko jest ważne. Starsi podążają, uśmiechają się, ale ciepła nie ma, nie ma. Specjalnie wybrałam takie wykonanie, jacy oni byli młodzi!


Dzisiaj wypada obdarować bliskich prezencikiem, ja osobiście zapowiedziałam, że prezentów nie przyjmuję, no chyba że zamówione, ale mam za to pod dostatkiem słodyczy! To jest powalające. Najczęściej w nieprzespane noce podjadam sobie i jakoś wszystko znika, oprócz kilogramów żywego ciała, oczywiście. Dzisiaj zrobiłam obiad niedzielny, bez mięsa oczywiście, gdyż córka nas odzwyczaiła, ale jest kapusta modra, sos grzybowy i kotlety ziemniaczane zapiekane w piekarniku. Właśnie dochodzą. Bułeczek nie będzie aż do świąt!!! Jakoś trzeba przetrwać.
O różnych sprawach sobie myślę, co nieco tutaj udostępniam, do siebie jeszcze zasadniczo nie przemawiam, ale niekiedy coś tam pod nosem mamroczę, najczęściej, gdy się zdenerwuję w czasie niepowodzeń życiowych. Kolega senior, który też już u siebie zauważa takie objawy, poszedł z tą sprawą do psychologa. Bał się, że jest nienormalny. Pani psycholog wysłuchała i pocieszyła go:
- Proszę mówić do siebie, gdy pan czuje taką potrzebę. Jak nie ma do kogo, to lepiej rozmawiać z sobą, niż tłamasić wszystko we wnętrzu, nic dobrego z tego nie wyniknie. Taki był mniej więcej sens jej wypowiedzi. Przychylam się do tego. Można także rozmawiać z psem, kotem, telewizorem… Och, ta starość, ta samotność! Samotnym także można być we dwoje. Małżonek zajęty krzyżówkami, meczami, polityką, a żona może sobie robić co chce, albo dołączyć do imprezy.
"Najlepiej rozmawia się samemu ze sobą. Przynajmniej nie dochodzi do nieporozumień." Olga Tokarczuk

5 grudnia 2020
Oglądając film o miejscowości Góra niedaleko Warty https://milkowice.pl.tl/Nowo%26%23347%3Bci.htm, odżyła w mojej pamięci legenda o Kryście, żonie Mściwoja z Burzenina. Niewiasta ona, piękna i powabna, została uprowadzona przez króla Bolesława Śmiałego, który zobaczywszy ją, stracił dla niej głowę. Odsunął od siebie żonę, niejaką Wyszesławę z Rusi, ale tak naprawdę nie wiadomo, jakie dokładnie nosiła imię, i zajął się nałożnicą Krystyną. Właśnie w na cmentarzu w Górze miała spocząć po śmierci. Jakże inaczej mogła się potoczyć historia Polski, gdyby nie owa Krysta. Biskup Stanisław napominał króla, aby odesłał kochankę do męża szalejącego z zazdrości, i wrócił do żony, ale Bolesław, raptus wielki, zaczął mścić się na biskupie, nie tylko za upomnienia, ale także za konszachty z sąsiadami Polski, o czym wspomina się półgębkiem, i biskup zginął śmiercią zapewniającą mu pamięć na wieki. Bolesława Śmiałego skazano na wygnanie. Wieści głoszą, że wstąpił do klasztoru, ale też, że zamordowano go na Węgrzech. Kto tam dojdzie prawdy, to XI wiek, sporo czasu minęło. Legenda o Krystynie też lotna jakaś jest, nie wiadomo nawet czy król miał kochankę, ale funkcjonuje owa legenda przez wieki uwieczniona w literaturze, malarstwie i filmie. „Jan Matejko uwiecznił na jednym ze swoich obrazów scenę napominania Bolesława i Krystyny przez św. Stanisława, a królewska kochanka trafiła też do literatury jako bohaterka powieści (J. I. Kraszewski, Boleszczyce, K. Bunsch, Imiennik), poezji (J. Słowacki, Król Duch), dramatu (A. Bełcikowski, Król Bolesław Śmiały), a wreszcie filmu (Bolesław Śmiały, reż. W. Lesiewicz).” Samą legendę znajdziecie na stronie https://astrahistoria.pl/naloznica-boleslawa-smialego/
Czytam właśnie Kraszewskiego opisującego dzieje Bolesława i Krysty w „Boleszczycach”, za co miał pewne nieprzyjemności, jako że odsłonił także bez ogródek postawę biskupa, jednak dopiero po zakończeniu lektury podzielę się wiadomościami. Mam nadzieję, że dowiem się co się stało później z Krystyną i dlaczego pochowana jest na ziemiach należących do prawowitego małżonka. Oto obraz Matejki przedstawiający biskupa Stanisława napominającego króla. Krysta jakoś mi nie wygląda na niewinną młodą dziewczynę, jak o niej mówił mąż Mściwój, ale na lubieżną kobietę bez żadnych zahamowań. Ale mężczyźni widocznie takie lubią, ach ta męska chuć!

4 grudnia 2020
Nareszcie śnieg! 

Łatwo jest oceniać kogoś, zobaczyć jego błędy. Siebie widzi się zawsze w dobrym świetle. Bywa jednak, że rozświetlanie siebie może wywoływać niechęć drugiej strony, z którą prowadzimy dyskurs. Jak by na to wszystko nie spojrzeć, prawda jest najważniejsza.
Miewam kontakty z moimi ziomkami, dawnymi lub obecnymi mieszkańcami Miłkowic, i niekiedy prawdy przez nich głoszone mnie bolą. Trochę o tej mojej rodzinnej miejscowości wiem, włożyłam dużo pracy, aby odtworzyć historię tego miejsca, ale jak ktoś stara się mnie przekonać, że nie mam racji, mimo, że mam dane wydarzenie udokumentowane, to nie wiem co mam powiedzieć. Nie będę tutaj przytaczać wszystkich punktów „spornych”, które wcale spornymi nie są, ale takie stwarzają pozory. Cieszę się, że się ludzie się tymi sprawami interesują, wspierają mnie, ale jak już jakiejś prawdy dowiodę, to polegajmy na dokumentach.
- Po raz pierwszy nazwa wsi Miłkowice pojawiła się w 1136 roku w bulli papieża Innocentego II jako własność arcybiskupów gnieźnieńskich.
Mam dokument, nie mam wątpliwości. Mój interlokutor przekonuje mnie, że on się uczył o tym w szkole i wie, że to data 1236! Chodziliśmy do tej samej szkoły, w tym samym czasie, ja o tym wtedy nie słyszałam, obawiam się, że nauczyciele też wtedy nie mieli do takich dokumentów dostępu, ale on wiedzę wyniósł ze szkoły. Przeczytał na mojej stronie i zauważył błąd! No trudno albo uwierzy w to, co napisałam, albo będzie swoje wiedział
- Kolega o rok młodszy niż ja dzwoni i z rozrzewnieniem wspomina, że rysunek dworu, jest taki sam, jak on go pamięta. Staram się wyjaśnić, że w okresie międzywojennym mój pradziadek rozebrał piętro dworu, Niemiec w czasie wojny rozebrał cały dwór i postawił na części fundamentów drewniany budynek. Mówię, że jedyną osobą, jaką ja znam, która widziała dwór jeszcze piętrowy, była moja mama, gdy jako dziecko chodziła tam w odwiedziny ze swoim ojcem. Dwór został namalowany na podstawie opisu i nie mam pewności, że dokładnie tak wyglądał. Nikt z nas w takiej postaci jak na obrazku nie miał możliwości go widzieć. Nie chciał mi uwierzyć.
- Osoba ze mną spokrewniona twierdzi, że jej ojciec rok chyba młodszy od mojego taty, skończył siedmioklasową szkołę. Jakim cudem, w 1903 roku powołano szkołę jednoklasową, nie tylko tutaj, wszędzie były wtedy takie szkoły, a w 1913 czteroklasową szkołę powszechną. Dopiero w międzywojniu była normalna szkoła. Normalna, w prywatnych mieszkaniach, ale była, tylko nie zawsze był przestrzegany obowiązek nauczania. Ile lat miałby jako uczeń? Skończył szkołę prawdopodobnie na kursach po wojnie i świadectwo miał. Sama uczyłam w takich klasach. Przecież były też zamożne rodziny w Miłkowicach ceniące już wtedy wiedzę, ale dzieci kończyły szkoły w Kaliszu, a to kosztowało.
- Najbardziej mnie boli, gdy ktoś zdziwi się, po tym wszystkim, co napisałam już o Miłkowicach, że nie słyszał o tym, że dwór nad Wartą był. A był, lata całe musiałam przekonywać, że był, to, że nie ma teraz, to nie znaczy że go nie było. Zbiornik wymył naniesioną przez lata ziemię i pomógł mi zdobyć dowody. Pomogli także moi współtwórcy strony, przeszukując archiwa, a szczególnie p. Piotr. Miłkowice leżały na pograniczu województw, raz należały do sieradzkiego, a to znowu do kaliskiego, konińskiego, wielkopolskiego. Dokumenty są rozrzucone po różnych archiwach, a przecież ja nie miałam żadnych dotacji, wszystko musiałam załatwiać sama i wspierać się na życzliwej rodzinie i zainteresowanych moją pracą ludziach. Gdybym dzisiaj pisała, podzieliłabym pracę na cześć łatwą do przeczytania dla każdego, i na dokumentalną dla zainteresowanych. Przecież nie każdy musi się interesować historią, jednak wtedy każdy znaleziony dokument było dla mnie taką radością, że nie wyobrażałam sobie, aby czytelnicy nie podzielali jej ze mną. Dobrze, że opracowanie zrobiłam, gdy jeszcze miałam na to siły. Chodziło o to, aby dokumenty nie zaginęły. Teraz czekam, kiedy będą mieli dosyć mojego milczenia na wszystkie monity i stronę zamkną. Przecież jakoś bym zapłaciła za utrzymanie strony, ale gdy z jakiegoś powodu opłata nie wpłynie, strona zostanie natychmiast zamknięta, a przecież zdarzyć może się wszystko, łącznie z moim pożegnaniem z tym światem, więc póki strona jest, niech będzie.
Jeszcze dorzucę, niech już wypłaczę się do końca, koleżanka stwierdziła, że to taka ciekawa praca przy zbieraniu materiałów i dlaczego jej nie kontynuuję! Ciekawa, to prawda, tylko dlaczego koleżanka mnie nie wspomaga?! Ma takie same możliwości jak ja.

 

2 grudnia 2020

Zbiornik Jeziorsko odsłania tajemnice
www.facebook.com/halina.studzinska/
Filmik autorstwa Mirosława Rychlewskiego
Niski poziom wód zbiornika odsłonił pozostałości dworu wymyte przez wodę. 

Grudzień 

5 grudnia 2011

Wróciłam. Moje oczy i uszy pełne są ciepłych i dobrych słów i obrazów. Te kilka dni przebiegły tak szybko, że ledwo się zadomowiłam, a już musiałam wyjeżdżać. Podróż przebiegła szczęśliwie,  zdrowie w miarę dopisało i byłoby wspaniale, ale moja starość dała o sobie jak zwykle, znać. W jakiejś tam wieczornej rozmowie, poruszył ktoś sprawę grzybów, przecież już wigilia za pasem… Wtrącony wątek o przynależności tychże do oddzielnego królestwa niż rośliny i zwierzęta, wzbudził dość burzliwą wymianę zdań, gdzie ja „burzyłam” najbardziej, pewna swych racji  przynależności grzybów do roślin. Oczywiście wytknięto mi błąd powołując się na obecnie używaną systematykę.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Grzyby

Jestem już niestety człowiekiem minionej epoki, gdzie grzyby tkwiły sobie w botanice jako rośliny! Relikt przeszłości, staruszka, mająca błędne zdanie o grzybach. Przecież kapelusz i trzon mają, prawda? Rosną także i najważniejsze, że ja lubię je zbierać. A asymilacja? Co mnie tam obchodzi jak one się odżywiają, dla mnie najważniejsze, że są!

Problemem stał się także Młynek, gra którą mój wnuk ostatnio się para, a z nim wszyscy wokół, gdyż przecież grać ktoś z nim musi. Ja jakoś o ten Młynek do tej pory się nie zaczepiłam, ale zasady gdy są tak proste, że nie ma problemu z zapoznaniem się z nimi, z grą trochę już było gorzej. Rzadko udawało mi się wygrywać i to raczej przez przypadek. Postawiłam rodzinę w stan gotowości i grał każdy z każdym ze skutkiem często nieprzewidywalnym. Znalazł się jednak osobnik „ tęgogłowy”,  z którym nikomu nie udawało się wygrać. Zwarliśmy siły, moja córka jako gracz, ja jako kibic, i dałyśmy radę!!! Naraziłam się jednak, gdyż gardłowałam przeciwko tej osobie, co doprowadziło do tego, że niby żartem wypowiedziano słowa dotyczące gry za zamkniętymi drzwiami, tak jak załóżmy w brydżu, bez widzów. Nie śmiano mi powiedzieć, jako staruszce, że mam przestać gadać, no to doczekałam się pośrednie aluzji, że mam się wynosić…

Jak gram w jakąś grę wcale nie jestem taka dobra, ale gdy patrzę na wszystko z boku, myślę jakoś logiczniej i jestem w stanie przewidzieć ruchy przeciwnika, stąd ten nasz sukces. W życiu też tak mam, lepsza jestem do udzielania rad niż przeżywania  wydarzeń. Mój stopień zaangażowania emocjonalnego wyraźnie mnie zaślepia…

6 grudnia 2011

Wczorajszy spektakl teatru TV powiązany był z postacią wielkiego aktora i reżysera Adama Hanuszkiewicza. Odszedł król życia. Śledziłam jego poczynania, poznawałam kolejne żony, oczywiście z gazet, byłam zauroczona jego wdziękiem, a teraz wspina się już pewnie po swojej kordianowskiej drabinie do nieba… Miejmy nadzieję, że znajdzie tam miejsce, gdyż jego poczynania z kobietami obce są chyba obyczajom niebieskim. Ale talent wykorzystany maksymalnie, mimo że nie wsparty certyfikatami, przeważy szalę. Miejsce ma zapewnione.

Wczorajsze pouczenia Kaliny Jędrusik też wykorzystam, a nuż ktoś się jeszcze załapie?!

Jesteś piękny – mówię Ci to dzisiaj – dłużej już nie będę czekać. Twoje oczy, Twoje usta i nawet rozwichrzona czupryna godna jest pędzla najlepszego artysty. Niech namaluje Twój portret, uwieczni piękno Twej twarzy. Zostaniesz wtedy ze mną na wszystkie dni. Może wtedy przeniknę do Twoich myśli, oplotę Cię pajęczyną wyznań, zakleszczę Twoja słowa i zagarnę wszystkie tylko dla siebie. Taki jesteś piękny!

A co, może się ktoś jeszcze załapie na zastawioną pułapkę. To dopiero będzie prezent na Mikołajki…

Lubię kwiaty i mam nadzieję, że i Wam się podobają. 
Kliknij w poniższy link.

Kwiaty na  bury dzień.

30 grudnia 2011

Muszę się podzielić informacjami, które właśnie mi podesłano. Może kogoś uratują od nieszczęścia w nowym roku. Niektóre wydają mi się sensowne - posprzątane mieszkanie, likwidacja długów... Ja mam pożyczony mikrofon, nie kupiłam nowego, gdyż mnie zniosło w zupełnie inną stronę. Przyniosłam do domu różne sprawunki, ale mikrofon pozostał w sferze marzeń. Zobaczymy co z tego będzie, może jeszcze jutro dokupię!

Jaki Sylwester, taki Nowy Rok!

Mówi się, że "jaki Sylwester, taki Nowy Rok". Z tą wyjątkową nocą związanych jest wiele zwyczajów i przesądów. Zabiegi te mają zapewnić nam pomyślność w Nowym Roku i z pewnością warto z nich skorzystać, bo przecież - szczęścia nigdy za wiele!

Aby w żadnym z nadchodzących miesięcy nie zabrakło nam pieniędzy, należy zaszyć w maleńkiej torebce czy woreczku z naturalnego materiału 12 ziarenek ryżu, po jednym na każdy miesiąc. Woreczek chowamy i przechowujemy do końca przyszłego roku.

Przed końcem starego roku wszystkie długi powinny zostać spłacone, wszystkie pożyczone rzeczy - oddane, żeby nie wchodzić w Nowy Rok z długami i w najbliższej przyszłości nie stać się ofiarami niesłownych dłużników.

Dobrze jest pozbyć się starych problemów, aby nie wchodzić z nimi w Nowy Rok. Jeśli chcemy się uwolnić od przykrych wspomnień, w sylwestrową noc warto spisać zmartwienia na czerwonym papierze (lub na białym papierze, lecz czerwonym mazakiem) i spalić je w płomieniu czerwonej świecy. Ten rytuał dobrze jest powtarzać również w ciągu roku, aby oczyszczał nas z wszystkiego, co nam przeszkadza czy szkodzi.

Przed Nowym Rokiem cały dom powinnien być wysprzątany, odkurzony, a śmieci wyniesione. Porządek w domu zapewnia na przyszły rok porządek w życiu osobistym. W sam Nowy Rok nie powinno się odkurzać i zamiatać mieszkania, aby nie wymieść z domu szczęścia i pomyślności.

Pełna lodówka na Nowy Rok zagwarantuje, że w przyszłym roku nie zabraknie nam jedzenia. W noc sylwestrową należy mieć też pieniądze w potfelu, gdyż wówczas nie zabraknie nam ich w przyszłości.

O północy wszystkie drzwi i okna powinny zostać otwarte na oścież, żeby Stary Rok wyszedł z domu. Na jego miejsce w ten sposób zaproszamy do siebie Nowy Rok, z całą jego obfitością!

W Sylwestra możemy powróżyć z unoszących się pęcherzyków gazu w swoim kieliszku szampana. Duże, tańczące w kieliszku bąbelki zapowiadają rok przemian, niespodziewanych wypadków i romansów. Bąbelki drobniutkie i unoszące się równymi liniami do góry oznaczają zdrowie oraz szczęście w życiu rodzinnym.

Jeśli zależy Ci na pomyślności w miłości, załóż w Sylwestra nową bieliznę, która zapewni powodzenie u płci przeciwnej.
Samotne panie, które chcą dowiedzieć się, jakie będzie imię ich przyszłego wybranka, po północy powinny pilnie nasłuchiwać prowadzonych dookoła rozmów. Pierwsze męskie imię, które usłyszą, ma być imieniem przyszłego męża.

W Nowy Rok wstając wcześnie z łóżka zapewnisz sobie pracowity i dochodowy rok. A jeśli obudzi Cię promienne słońce, a za oknem będzie bezchmurne niebo, możesz przyjąć, że Nowy Rok będzie bardzo pomyślny.

Jutro robię podsumowanie roku.

DO SIEGO ROKU!