Wołanie słyszę Blade światło latarni wdziera się w czerń nocy ciemnej. Omiata gałęzie drzew, cieniem się kładzie na dachu. Liczy drewniane gonty, wciska się w deski ze strachu Przed pełgającym światłem w okienkach świątyni starej. Ciężkie odrzwia rozwarte. Szepczą przyciemnione ściany, Pokryte polichromią, modlitwy cieni sprzed wieków. Na desce malowany obraz. Święty skryty wśród obłoków Bacznie spogląda na krzyż ręką mistrza wykonany. W kamiennej kropielnicy pięć wieków topiono boleść By złożyć na czole znak, oczyścić serce i duszę, Klękając przed ołtarzami pokorę do niebios nieść. Zaklęte wiszą wśród ścian błagania wtopione w ciszę Oplatają ołtarze, hymnami oddającą cześć Wszechpotężnemu Panu, którego wołanie słyszę. Nadwarciańska serenada Pochylam się serdecznie nad tym skrawkiem ziemi Pachnącym nocą łubinem i piołunami Zaczepnie nawołującym wonią akacji Do spacerów, szczęśliwców słodko zakochanych. Skarpą nadrzeczną spływającą sypkim piachem Na brzeg bagnisty wymoszczony wiklinami, Kędy szara rzeka pluskiem monotonnym sławi Wieczory rozsiadłe na moście wspomnieniami. Laskami sosnowymi wabiącymi żywicznie Wyścielonymi iglastymi dywanami. Gdzie rosa mai pajęczyny krystalicznie, A cisza modli się nad śpiącymi ptakami. W mym sercu pobrzmiewa serenada wieczorna Głosem schrypniętym od słów niewypowiedzianych. Ciepłem otula w zimowe noce pochmurne, Gdy życie gra ze mną znaczonymi kartami. Wieczorne cienie Gdy słońca moc cieniem powoli zamiera, - wieczorne mgły moszczą się w wykrotach, Czerwienią blask niebo na krańcach ubiera, Znużony wiatr stygnie w wolnych piruetach. Dzień okrywa się mgłami jak kołdrą do snu, Liliowy mrok tuli go z troską matczyną, Zaciąga znów firany czerniejących chmur, Ciszą ładzi myśli - niech cicho odpłyną. Księżyca sierp na niebo blaskiem się zakrada, Zbiera gwiazdy i z wolna je w tańcu obraca, Bawi się z nocą - lśniący pył z czerni wykrada, Gdy zasnął dzień, on blask ziemi przywraca. Miłość bez granic. Szelest spadających liści mgła wspomnień chybotliwy płomień kwiat troskliwą ręką położony zaduma. Idziemy ku naszym bliskim, kochanym. Na płytę nagrobka wnuk się wspiął (Oni go nigdy nie widzieli). Bawi się, śmieje, krzyż objął rączkami. Nie daje się zdjąć z tego "placu zabaw". Nikt się zresztą tego zrobić nie ośmielił. Stoimy wzruszeni łzy ocierając ukradkiem. Spełniło się ich ostatnie marzenie. Oni się odnaleźli i zrozumieli. Babcia wyciąga kochające dłonie, Dziadzio gładzi główkę kochaną. Otulają go radości tchnieniem. Zawsze odchodzimy stąd nie w porę - róża nie rozwinęła się z pąka w ogródku, film nie został obejrzany, książka niedoczytana, świat nie do końca rozpoznany. Miłości nic tylko zatrzymać nie zdoła - śmierć zimna nagrobna płyta tajemnicze niebieskie kręgi oddalenie czas. Ona wszystko pokona serdecznym spełnieniem. Szczęśliwi, którzy odeszli ze spełnionym ostatnim marzeniem.